Teleurstelling

Omdat ik het vanochtend nog rustiger aan wil doen als normaal, had ik mijn wekker gezet om kwart over zes. Helaas slaap ik dwars door de wekker heen en sta pas om zeven uur naast mijn bed. Ik heb echter nog steeds tijd zat en ben om vijf over acht klaar.

Wat een teleurstelling! Mijn liftster staat niet bij de bushalte en alleen mijn collega stapt in. Ze zal zich wel verslapen hebben dus ik zie haar nog wel op het werk. Ondertussen praat mijn collega over haar kapotte auto en wat dat ding al niet aan reparatie’s heeft gekost. Ik keuvel wat mee terwijl ik er met mijn gedachten niet helemaal bij ben…..

Eenmaal op het werk aangekomen, werk ik mijn post door en begin gewoon. Een aantal collega’s lopen, in de loop van de dag, bij mij de kamer binnen en vragen hoe mijn vakantie is geweest. Iedereen die ik spreek vraagt of ik in het buitenland ben geweest aangezien ik zo bruin ben geworden.

Na de middagpauze heb ik haar nog niet gezien. Aangezien ik allerlei vervelende gedachten begin te krijgen, zoals dat ik haar nooit meer zal zien omdat ze ontslag heeft genomen, en omdat ik toch nog iets af moet geven loop ik bij haar collega’s binnen. Ik begin wat te praten over de vakantie. Tijdens het gesprek vraag ik waar mijn liftster is. Het schijnt dat zij op de laatste dag voor de vakantie nog geregeld had om vandaag ook nog vrij te zijn. Nog één dag wachten nog….

Tegen het eind van de werkdag kom ik in gesprek met een collega waar ik een paar jaar geleden, toen ze aan mijn kant van het gebouw werkte, goed mee kon praten. Het blijkt zo te zijn dat ze sinds elf dagen officieel gescheiden is. Ik voel aan alles dat ze daarover wil praten en blijf een half uur met haar staan praten. Gelukkig zijn zij en haar man als volwassenen en zonder ruzie uit elkaar gegaan maar het blijft toch een huwelijk van acht jaar dat opgebroken wordt. En hoe je het ook wendt of keert, pijn doet het toch.

Na het avond eten ga ik mijn zussen ophalen om naar mijn oom te gaan.

25 augustus 2003