Terug
Het is echt al heel lang gelden dat ik hierop ben geweest, maar aangezien ik ergens mn ei kwijt moet doe ik het hier, (en omdat ik te slordig ben voor een dagboek).
Mijn tweede week in de eetstoornis kliniek. Het zwaarste wat me ooit is overkomen. Elke dag om 7 uur de trein. Elke dag praten, alleen en in de groep. Elke dag eten. Dit is zo extreem moeilijk. Elke dag kom ik uitgeput thuis. Elke dag wordt mn depressie weer erger. Elke dag doe ik de mensen dichtbij me pijn. Wat heeft dit nog voor zin? Wat doe ik in die kliniek?
Maar dan ben ik in die kliniek en dan vraag ik me af wat ik er doe om een heel andere reden. Ik ben lang niet zo dun als al die andere meisjes die er rondlopen, en het is niet dat dat me een goed gevoel geeft, in tegendeel zelfs, het geeft me een verschrikkelijk gevoel, ik ben dik.
Valerie410, vrouw, 26 jaar
Schrijver staat geen reacties toe.
vorige
volgende