Ik ben opnieuw verliefd aan het worden, echt. De spanningen gieren door mijn lijf! Het ontdekken van iets nieuws en nog moediger durven zijn in mijn kwetsbaarheid zorgt voor zoveel innerlijke groei. Het voelt bloot, maar tegelijkertijd ook zo krachtig. En dat is zo prachtig!
Ro complimenteerde me gister en hij liet me weten dat hij het fijn vind dat ik nooit te lang in mijn emotie blijf hangen, hij doelde op het feit dat ik ontdekte dat hij buitenom mij met M. aan het contacten was (voor we nog over een open relatie spraken). Ik geef aan, ik voel en ik laat los. Ik kom er gewoon niet op terug op een emotionele manier, en dat geeft hem weer het gevoel van vertrouwen. Dat ik me sterk voel, wilt niet zeggen dat dingen me niet raken. Dan doen ze degelijk. ''Maar er is een verschil in ''hoe'' '', zei Ro. En hij heeft gelijk, als ik zo terug kijk reageer ik met de stem van mijn hart en laat ik los met dezelfde wijsheid.
Toen hij dat zei voelde dat dubbel zo goed. Ik heb daar naar gestreden, ik wilde niet een persoon zijn die niet door kon gaan na een tegenslag, maar juist iemand die naar ontwikkelingen kon kijken, desnoods zich kon meebewegen.
Ik wilde tegenslagen gaan zien als iets waarin ik nog niet helemaal mezelf heb kunnen verhelderen of mezelf heb kunnen uitte of naar een probleem waar naar gekeken moet worden.
Nou, Ro zet hem gewoon! dat compliment! Jezus... Ik voel me echt gelukkig. Wat gebeurd me?
Wet van aantrekking, soms vergeet ik het, maar dan herinner ik me opeens weer hoe belangrijk dit is voor het concept van een stabiel, nuchter, rijk en liefdevol leven.
Zo dankbaar voor mijn partner wie zich ook steeds maar mee beweegt!