The old days

Denk je leuk naar oude foto´s te kijken, zit je opeens te janken als een klein kind. Oke, ik was al aardig op weg. Wanneer ik me weer een paar dagen niet lekker voel, stapelt het zich op. Nu kwam het eruit. En flink ook. Gehuild om die dagen, dat verleden, dat zo ver weg lijkt. Het is/was een ander leven, een die ik mis. Maarja, de geschiedenis staat erom bekend geromantiseerd te worden, dus misschien doe ik dat ook wel. Wie weet. Wat ik weet, is dat ik veel vergeten ben. Als ik naar de foto's kijk, dan herken ik het wel, maar ik weet niet meer echt hoe het was, er komt niets bovendrijven. Emoties, die wel.

Het verleden brengt pijn met zich mee, omdat ik weet dat ik dingen verpest heb. Altijd heb ik die ziekte de schuld gegeven, maar ik denk dat de schuld volledig bij mij ligt. Ik heb mijzelf laten veranderen door die ziekte, ik heb mezelf opgesloten in mijn eigen zielige hokje. Dat was ik, niemand anders. Ik heb mijzelf laten veranderen. En als ik nu die foto's bekijk, dan denk ik: wat een leuke meid. Ja, echt. Ik kijk er als een ander persoon tegenaan. Maar dat geeft niet. Ik heb erom gehuild, mezelf de schuld gegeven en beloofd dat ik nooit meer zoiets zal doen. Ik zal een nieuw begin maken in september. Een nieuwe studie, nieuwe mensen. Iedereen moet opnieuw beginnen (hoop ik), dus het biedt hopelijk een goede kans. Wat het me ook zal brengen, ik ga mijn best doen om me open te stellen, mensen niet uit te sluiten en goed dingen te onthouden. Anderen toelaten. Hopelijk vind ik komend jaar wat ik zoek. Of in iedergeval een begin daartoe. En ik ben gestopt met dansen, "omdat ik het niet meer kon door die ziekte". Nou, screw dat: ik ga ook gewoon weer dansen. Een jaar zonder dansen heb ik een tijdje terug al geprobeerd: werd er diep ongelukkig van en ben weer begonnen. Dit jaar is het weer raak: een jaar gestopt, nu huil ik wanneer ik mensen zie dansen op tv bijvoorbeeld. Ik huil, ik mis. En thuis dansen is lang niet hetzelfde. Ik heb een podium nodig. Ja, ik hou van de spotlight. Altijd al gedaan. Daar kan ik me uiten (al waag ik me niet aan improvisatie, dat durf ik niet :'). Dansen, acteren en man, het liefst ook zingen maar daar heb ik de stem niet echt voor.

Ik begin nu het podium te beklimmen. Ik stel mezelf voor als mijzelf aan de wereld om mij heen. En ik ga nou eindelijk eens wat meer zelfvertrouwen krijgen: ik ben leuk en ja, ik kan ook sexy zijn en dat ga ik ook lekker doen ook! Girlpower borrelt en ik ga het eruit gooien! Alleen niet vanavond want ik ben moe van de oefeningen en het huilen maar man, zodra ik hem zie; ik ga mn best doen! (moet ik dit maar even van te voren lezen tegen die tijd:').
Begin dit jaar betreedt ik het podium als mijzelf, vernieuwd. HOI!

What doesn't kill you, makes you stronger.