thuiskomen

Terug in Nederland en weg van het paradijs op aarde. Nu voelt het leven nog meer als wachten dan ooit. Wachten tot over twee jaar wanneer er weer een paradijs wordt georganiseerd op een plek in Zwitserland die op zich al als paradijs door zou kunnen gaan. Het Goetheanum.
Die 4 dagen zijn heerlijk en nu alleen maar vreselijk om hopeloos naar terug te verlangen. Maar het heeft mijn rouwproces wel behoorlijk wat versneld. Ook al is het leven eenzaam. Het leven is zo eenzaam wanneer je al de goede dingen doet. En alleen maar wachten op het moment dat de eenzaamheid een tijdje wordt verbroken. Nederland voelt alsof ik keihard mijn best moet doen om erin terug te komen. Gisteren was ik bij de zee en ik voelde alleen maar grijs terwijl ik de zee altijd zo fijn vond. Weer wachten tot ik me weer precies voel als eerst. Wat gaat gebeuren, daar hoef ik niet eens helderziend voor te zijn.
Ik schrijf brieven naar iemand die ik maar twee dagen ken. En ik weet niet eens of hij ze ooit zal lezen, en dat kan me ook weinig schelen eigenlijk. Dus schrijf ik naar iemand, maar eigenlijk helemaal voor mezelf. Om iets van mijn heimwee naar het paradijs van me af te schrijven. Om gewoon wat bagage achter te laten. En hij zei dat ik mijn twee totaal verschillende toekomstplaatjes heel goed zal kunnen combineren wanneer het zover is. Ik wil daar eigenlijk nog helemaal niet mee bezig zijn merk ik. Dat slaat ook nergens op. Morgen beginnen twee weken vakantie. Niet dat ik ook maar het minste besef van tijd heb op dit moment. Over een tijdje komt alles weer terug. Het ritme dat ik toch echt heb. En missen is altijd maar tijdelijk maar zal nooit verdomme eens een keer tijdelijk aanvoelen. Thuiskomen heeft me nog nooit moeite gekost. Nu moet ik me ermee bezig houden of heel veel wachten. Wachten.
Ik wil mijn hoofd inkruipen, want mijn buik zit vol en roert nog steeds even veel. Maar in ieder geval weet ik in hele grote lijnen goed van slecht te onderscheiden. Over een tijdje ben ik daar dankbaar voor.
Maar toch verlang ik af en toe naar dingen die totaal bizar zijn en helemaal niets met mij te maken kunnen hebben. En toch kan ik mezelf toch echt nog verliezen. Er is heel veel avontuur waar ik middenin zit, maar ik voel me altijd zo alert. Ik voel me altijd zo aanwezig.
Laat ik maar weer gaan slapen. Het lijkt alsof ik meer en meer schrijf enkel om uiteindelijk mezelf ervan te overtuigen dat ik beter kan gaan slapen. I'll obay it again.
'Hey mister tambourine man play a song for me, I'm not sleepy and there is no place I'm going to'