Tijdje terug


Het is al wel even geleden dat is schreef. De reden daarvan? Ik heb mezelf opgesloten. In mezelf. Geen sleutels, geen tralies, maar met de deur dicht. Het lukt me niet meer om contact te leggen. Ik ben er te moe voor, ik word er te moe van. Het liefst blijf ik eeuwig zo zitten, maar ik heb werk, dus ik moet zo nu en dan mijn kamer verlaten. Ik weet best dat ik het zo alleenmaar erger maak. Maar het is zo'n makkelijke uitvlucht. Vertel de buitenwereld dat je het druk hebt en niemand stoort je. Alle tijd dus om in bed te zitten en te huilen. Om met de muziek mee te fluisteren en te hopen dat de woorden waar worden. "Everything will be allright" Maar ik weet best dat ze niet waar zullen worden zolang ik mezelf opsluit. Ik weet het best. En toch, ik weet niet wat ik dan wel moet. Vanavond kreeg ik opeens een sprankje moed. Zodoende belde ik een vriendin op om te vragen of ze zin had in een gezellig avondje stappen. Maar toen het antwoord "nee" door de telefoon klonk, verloor ik weer alle moed. Ik geloof haar excuus niet. Ze was niet bezig met een opdracht. Ze wil me gewoon niet meer zien. Logisch, ik kan mezelf al niet eens meer zien. Al mijn spiegels heb ik verwijderd. En ik hoef ze dus vanavond ook niet tevoorschijn te halen. Ik zie er niet uit. Mijn haren zitten in de klit en de wallen onder mijn ogen zijn niet op één hand te tellen. Niemand ziet me nog staan. Ik ben vergane glorie. Of eigelijk, ben ik nooit iets geweest.

groetjes,
Keja
10 dec 2005 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Keja
Keja, vrouw, 37 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende