Toch best pittig, zo'n intake

Vandaag intake gesprek gehad bij een instelling. Een instelling waar ze zowel basis GGZ zorg, als specialistische GGZ zorg bieden. Mijn intake gesprek was met een psychologe van de basis GGZ. Na een uur praten leek het haar toch beter als ik aangemeld zou worden bij de specialistische GGZ. Het was te onduidelijk wat er precies was, waar het vandaan kwam en aangezien voorgaande hulp ook niet heeft geholpen moest het wat dieper worden onderzocht. Enfin, over twee weken een intake gesprek bij de specialistische GGZ.

Ik was ontzettend zenuwachtig voor het gesprek, maar gelukkig heb ik alles eerlijk durven vertellen. Ik denk dat ik lang genoeg gewacht heb en dat ik nu zo erg de wil heb ergens om het te fixen, dat ik ook zo oprecht kon zijn. Ik vond het doodeng en moeilijk, maar ik verbaasde mezelf over de eerlijkheid. Eindelijk zag ik in dat ik alles niet hoefde op te leuken, dat ik geen dingen weg moest laten, dat ik juist vooral zoveel mogelijk moest zeggen. Want dat deed ik steeds niet, waardoor de hulp ook niet voldoende was. Ja, dat konden zij ook niet ruiken, ik gaf gewoon niet aan dat het niet voldoende was. We begonnen het gesprek met de basis. Uiteindelijk heb ik ook nog geuit dat ik bang was dingen verkeerd of niet gezegd te hebben aan de telefoon. Gelukkig zijn die ook wel aan bod gekomen. Zij reageerde soms met de woorden 'ja, dat is ook kenmerkend voor een depressie'. Slik.. Die benaming, ik vond 'm nogal heftig. Alsnog komt dan die drang naar boven van 'nee joh, doe niet zo gek! Ik, een depressie, ha!'. Maar schijnbaar zit ik erin. En ja, heus snap ik dat ook wel maar ik wil niet zo denken en gelukkig doe ik dat ook niet. Wel is het besef dat ik inderdaad al heel lang diep zit. En al heel erg lang mezelf in de weg zit. Ze vroeg ook uiteindelijk wat mijn hulpvraag dan was. Mijn antwoord, 'ja, ik weet het niet precies maar gewoon eigenlijk wat stabieler zijn. En mezelf niet meer zo in de weg zitten want ik word er gek van.'

Ze vroeg door over mijn stemmingswisselingen. Ik gaf alles eerlijk toe. Mijn explosieve koopgedrag in eten, drinken en kleding, het feit dat ik met alles mee ga en 'ja' zeg en grenzen maar moeilijk aan te geven vindt, dat ik soms juist alleen maar slaap en somber ben en niks wil, dat ik soms juist weer periodes heb dat ik nauwelijks slaap en alleen maar leuke dingen wil doen (waarin ik dus veel uit ga en 'ja' zeg en met geld smijt), dat ik soms zoveel energie heb dat ik niet weet wat ik met mezelf aanmoet, dat ik soms juist onrustig ben en mezelf bijt of langdurig kras. 'Snijd je jezelf dan ook?' "Nee, dat heb ik wel eens af en toe heel klein gedaan maar het geeft me geen voldoening. Het is een korte pijn. Met krassen kun je langer doorgaan, dat vind ik fijner. Daarbij, ik houd er niet van dat mensen het zouden kunnen zien." Het feit dat ik dit uit mijn mond kreeg, daar ben ik trots op. Voorheen zou ik dit nooit zeggen. Ik moest tussendoor wel een beetje lachen en zei jeetje ik vind dit zo debiel. Haar antwoord: nou dat hoeft niet, ik ken het en je bent daar niet de enige in. Punt gemaakt, ik kon door met mijn verhaal.

Later, na het over mijn ziekte en school carriere te hebben gehad, en ik genoemd had dat ik leren geen uitdaging vond en me toch niet kon concentreren op al die boeken op de universiteit, vroeg ze of ik add heb. Ze wist dat het niet mijn hulpvraag was, maar merkte al in mijn verhalen verschillende kenmerken op. Of ik daar iets van wist. Ik zei haar dat het inderdaad niet perse mijn hulpvraag was, maar dat een studiegenootje mij vorig jaar heeft gezworen dat ik dat heb. En dat ik niet weet in hoeverre dat invloed heeft op mijn gedrag. Ik weet niet meer wat waar vandaan komt en dat maakt me extra gek. In mijn hoofd zijn er zoveel mogelijke oorzaken dat ik het niet meer weet, en daarom ook niet duidelijk aan haar kon maken wat mijn hulpvraag is want het is voor mezelf allemaal juist niet meer duidelijk. En ik zei haar dat als ik nu toch bezig ben, ik er ook volledig in wil gaan want ik wil er gewoon vanaf. Het leek haar dan ook goed om me dus toch door te verwijzen naar de specialistische GGZ. Zodat de psychiater daar een uitgebreider onderzoek kon doen, om te kijken of ik wellicht een lichte vorm van een bipolaire stoornis heb en of ik ADD heb. En gewoon ook zodat ik de tijd heb om het allemaal uit te zoeken waar het vandaan komt etc. Dat leek haar veel fijner dan maximaal dertien afspraken waar echt gericht wordt op een specifiek vraagstuk. Deze constatering vond ik erg fijn. Ergens vind ik het eng, maar ergens vind ik het ook zo'n geruststelling. Het voelt alsof ik nu serieus genomen wordt. En dat ik ontspannen kan ademhalen want ja, nu gaan we echt bekijken hoe het zit. En word daar de tijd voor genomen. En kan ik alles wat ik in mijn hoofd over mezelf vermoed of uitgesloten, of bevestigd krijgen. En krijg ik hopelijk handvaten hoe met mezelf om te gaan. Want ik kan het niet meer. En dat ik dat kan toegeven is al heel erg fijn. En dat mijn ouders het ergens lijken te begrijpen, voor zover ze dat kunnen, en me erin te steunen, dat doet me zoveel goed.

De psych vroeg ook nog naar wat er dan allemaal goed ging, omdat ik zei dat ik nu juist eraan wilde werken omdat ik nu alles goed heb in mijn leven (wat ik voorheen de schuld gaf, kon ik nu niet meer de schuld geven) behalve mezelf. Ik somde mijn studie op, het feit dat ik lekker mijn eigen kamer heb en op mezelf woon (al geeft dat ook extra stress) en het feit dat ik onwijs lieve vrienden en familie heb. Dat zijn hele belangrijke dingen en die kloppen allemaal, dus frustreert het me extra dat ik mezelf zo in de weg zit. Dat begreep ze. En het feit dat ik daarna thuis kwam in een compleet opgeruimde en schone kamer, dankzij ouders en intens veel te lief vriendinnetje, ontroerde me enorm en bevestigde dubbel zo hard die uitspraak. Ja, ik heb goede contacten met vrienden en familie. En ik heb zelfs vriendinnen die meer voelen als familie dan als vriendinnen. Vooral een.

Juist daarom ook, ja ook voor mezelf, maar ook voor hen, wil ik mezelf weer goed hebben. Ik wil bewust van ze kunnen genieten, ik wil in staat zijn om dingen terug te doen, ik wil er zijn in vrede met mezelf om echt goed en bewust van die contacten te genieten en zelf ook initiatief te nemen. Gister was ik bij opa en oma en ik wil al zo ontzettend lang hun verhalen opnemen, zodat ik er ooit nog iets mee kan doen. En dat is een van de vele dingen die ik in mijn hoofd heb, maar wat er niet uitkomt. Niet omdat ik het niet graag genoeg wil, maar omdat mijn hoofd overspoelt en ik alleen nog maar dingen kan doen die moeten. Aan de rest kom ik niet toe. Ik ben leeg, volg de flow en ga in alles mee. Tot ik weer een periode niks doe, alles af zeg en in mijn bed lig te rotten. Ik hoop dat ze me kunnen helpen. Het lijkt me wel, want ik weet zeker dat ze met heel veel zwaardere gevallen te maken hebben, dus het lijkt me dat dit een eitje voor ze moet zijn. Maargoed. We gaan het zien. Over twee weekjes helaas pas.. Maar so be it. De eerste stap is gezet, nog even bikkelen en blijven communiceren..

En nu genieten van mijn schone kamer, met aangestoken kaarsjes, wierrook en jazz.