Today was gonna be the day

Vandaag zou vol in het teken staan van "school" en "de aankomende tentamenweek". Leren dus.

Vanochtend, rond een uur of half 11, werd ik ruw wakker geschud door mijn, op dat moment niet geheel vrolijke, moeder. Alhoewel, ruw was het niet, ik had gewoon geen zin om op te staan dus beschouwde ik het als ruw. Ze vertelde me dat het al half 11 was (alsof mij dat wat uitmaakt..) en dat papa Broer al vanaf gister probeerde te bereiken en dit nog steeds niet was gelukt. Ik, behoorlijk chagrijnig wanneer ik wakker word gemaakt, vertelde haar met een duidelijke hint dat Broer waarschijnlijk nog lag te slapen. Na mijn, naar mijn mening, goede opmerking draaide ik me weer om. Natuurlijk nam ze hier geen genoegen mee, alsof ze niet doorhad dat ik verder wilde slapen, begon ze over mijn fiets. Mijn fiets stond nog bij Broer. Dus moest ik mee, want zij ging langs bij Broer om te kijken of hij thuis was, zodat ik mijn fiets op kon halen. Ik had de hele nacht wakker gelegen door de wind en nog steeds hoorde ik de wind fel tegen het dak aanslaan, dus tegen fietsen zag ik behoorlijk op. Een extra chagrijnigheidsfactor. Lamlendig van de barstende hoofdpijn en het plotselinge wakker worden sleepte ik m'n lichaam het bed uit. Vooruit dan maar weer. Wassen, aankleden, naar beneden. Mam zat al klaar met jas en al. "Ja dag, ik ga eerst ontbijten hoor!". Diepe zucht. Dat voegde nog een vleugje chagrijnigheid toe aan mijn, bijna volle, chagrijnigheidstank. Extra langzaam smeerde ik mijn broodjes, twee stuks. Langzaamaan naar de bank, tv aan, achterover leunen en eten. Hmmmmmm. Nogmaals een diepe ergerniszucht van mams kant, een inwendige muahuahua-lach van mijn kant. Moet je me niet op die manier wakker maken. Afijn, ik had mijn laatste broodje nog niet op of ze stond al bij de deur. Nog hevig protesterend dat ik absoluut NIET ging fietsen verliet ik het huis, de auto in, weg van de explorende vader die het niet meer hield van (ik denk) bezorgdheid. Toegegeven, in de auto was het, zelfs met mijn kinderachtige gedrag, beter dan in huis. Pap was niet te genieten.

Afijn, we komen aan bij het huis van Broerlief. We bellen aan. Na twee keer komt z'n stem uit de intercom: "ghjaa?" Die sliep nog, ik zei 't toch. De zoemer ging, we gingen naar binnen. Eindelijk kreeg ik mijn kop thee, zoals ik die elke ochtend drink, en kon ik rustig aan wakker worden. Moeder had gesprek met broer, broer is absoluut geen ochtendmens dus was niet bepaald spraakzaam. Moeder tijdens gesprek huilen, langzaamaan werd alles wat luchtiger en beter. Broer zou vader bellen, ik was wat wakkerder geworden en besloot toch te gaan fietsen om rustig te denken, moeder ging ook weer naar huis. Uiteindelijk hebben we iets meer dan een uur bij Broer gezeten. Het fietsen was best grappig want ik had wind mee, wat betekende dat ik nauwelijks hoefde te trappen: dat kwam goed uit. Bijna thuis kwam mam langs rijden met de auto en liep pap op de stoep, op weg naar huis. Laatste stukje met pap gelopen, die godzijdank gekalmeerd en weer redelijk normaal was. Eenmaal weer thuis was de sfeer stukken verbeterd. Als blijk dat ook ik het wakker-maak-incident vergeten was, zette ik een lekkere bak koffie. Dat werkt altijd. Het was allemaal weer goed, naast het feit dat het fietsen me nog steeds niet wakker had geschud en ik nog steeds barstende hoofdpijn had. Het leren zag ik absoluut niet meer zitten. Ik vroeg aan moeder wat te doen. "Filosofie leren, het is al bijna en het moet toch gebeuren, toch maar proberen." Protest van mijn kant. Ik voelde me wanhopig en behoorlijk machteloos. Langzaam brak ik. De tranen sprongen in mijn ogen, ik vertrok naar boven.

Daar had ik het niet meer, de kranen werden wijd opengezet en ik stortte neer op mijn bed. Opeens was de waterdam gebroken. De spanningen werden teveel. Krak, zei de dam. Water, water, water. Zoveel water dat ademen opeens een stuk lastiger werd. Na een tijdje kwam Moeder boven. Ik probeerde snel de gaten te dichten en het water op te moppen, maar het ging niet meer. Het was niet te houden. Moeder zag dit, ging naast me liggen. Ook haar dam was weer gebroken, al geloof ik dat daar een permanent gat in zit. Daar lagen we dan. Twee watervallen, sorry zeggend, beetje lachen en dan toch weer huilen. Nadat het water wat gekalmeerd was, konden we elkaar verstaan. We praatten. Pap kwam ook nog boven, vast bang voor lekage. "Komt zeker door mij?" "Nee pap, niet door jou." Weer naar beneden. Mam en ik bleven zitten, nog knuffelend, pratend en mam af en toe toch weer dat water laten gaan. "Je hoeft niets te doen vandag, het hoeft niet, ik snap 't wel. Doe maar even niets." "Je bent een schat." Dat had ik misschien niet moeten zeggen want ja hoor, draait ze weer die kranen open. Uiteindelijk hebben we alles gedroogd en schoongemaakt, de oorzaak van het breken besproken en zijn we weer verder gegaan.

Ik hoefde de dag niets te doen, dat lukte ook niet dankzij mijn geweldige bonkende hoofd. Eerst heb ik mijn kamer opgeruimd en gelucht, toen met pap en mam film gekeken (mam sliep op de bank) en na het eten heb ik toch nog even studies bekeken. Aangemeld om mee te lopen met verschillende studies, waaronder twee in Groningen. Ben benieuwd.

Al met al een goede dag. Het was nodig. Morgen ga ik aan de bak, leren zodat ik dat diploma haal en die studies ook werkelijk kan gaan doen. En zodat pap en mam in juni trots in het publiek zullen zitten bij de diploma-uitreiking. Daar doe ik het voor. Het gaat me lukken.

Vandaag was nodig. Na een breuk begint het helen, het opknappen, het lijmen. Het zal nog moeilijk worden, maar dat is oke, dat hoort erbij. Mijn vader heeft namelijk kanker en maandag horen we wat er verder nog gaat komen aan behandelingen, maar dat is allemaal oke, we zien het wel. Veranderen kunnen we niet, ermee leven wel. Langzaamaan, stukjes oprapen, praten, overleggen, soms een beetje lijmen. Allemaal in samenwerking, want we willen niet dat het weer opeens kapot gaat. We beschermen elkaar, helpen elkaar. Wat er ook mag komen, na een breuk begint het helen, het opknappen, het lijmen. Samen.