Toelaten

Ik heb het idee dat ik iets van inzicht heb gekregen, weer een klein stapje verder ben in het mensen toelaten. Denk ik.

Dit weekend was namelijk heel erg fijn en gezellig met een van m'n beste vriendinnen. We hadden twee weken terug ongeveer even een goed gesprek, want het voelde toen de laatste tijd niet echt lekker meer. Er was iets, zat ons iets dwars. Tijdens een avondje stappen botste het, we gingen naar huis en praatte. Ze had er moeite mee dat ze nog steeds het gevoel had dat ze mij niet kende, dat ik mezelf niet gaf en dat ik alles voor haar invulde. Zoals iets niet zeggen omdat ik al in mijn hoofd had dat ik dan het feestje zou verpesten of iets. Ik heb haar woorden opgeslagen, mijn verhaal gedaan over hoe ik denk dat die ziekte mij veranderd heeft in het opzicht van anderen toe laten. Dat ik daarom erg op mezelf ben geworden.

Ik ken haar nu ongeveer bijna een half jaar maar vanaf het begin klikte het gewoon ontzettend goed en zijn we niet te scheiden. Maar ze had gelijk, ik bleef oppervlakkig, liet haar niet helemaal toe. Een luisterend oor bood ik meer dan genoeg, maar eigen woorden te weinig. Nu deden we vorig weekend allebei iets anders, een weekend zonder elkaar. Wel contact via whatsapp en dergelijke maar ik had vooral even tijd om na te denken en ik begon eindelijk weer te schrijven. Ook na een lange tijd m'n andere beste vriendin weer goed gezien en gesproken en ik denk dat dat heeft geholpen. Het heeft me weer wat meer rust en inzicht gegeven. En de moed, denk ik.

Dit weekend was namelijk ontzettend gezellig. Vrijdagavond ging ik naar haar toe. Mijn ouders wilden namelijk patat eten en daar had ik nou echt geen trek in, dus ik ging bij haar eten. Eenmaal bij haar konden we niet kiezen wat we gingen eten, uiteindelijk besloten we eens gezellig (goedkoop) uit eten te gaan. Dat was een goede beslissing; heerlijk gegeten en het zo gezellig gehad. Toch nog een beetje het gevoel dat we eruit waren, want uit gaan wilden we niet, we waren allebei een beetje ziekig. Het was echt genieten en lachen. Zij praatte, ik luisterde. Ik praatte, zij luisterde. En samen praten. Daarna bij haar geslapen. De volgende dag kwam haar vader langs (haar ouders wonen in een dorp) om wat spullen te brengen die ze was vergeten. Hij vroeg of we zin hadden om mee te gaan naar hun dorp? Daar kon je namelijk lekker op natuurijs schaatsen.

Dat wilden we wel. Ik moet zeggen, ik had nog nooit op natuurijs geschaatst dus vond het redelijk spannend. Het was leuk om haar ouders te ontmoeten en voor het eerst op natuurijs te schaatsen. Op het ijs vroeg ze op een gegeven moment ook of ik nog wel genoeg energie had? Voor mn ziekte. Dat ze daaraan dacht deed me niet normaal veel. Echt heel fijn. Daarna nog bij haar ouders gegeten. Het was zo leuk om te zien waar ze bepaalde dingen vandaan heeft zegmaar, van haar ouders. En het was ook echt gezellig bij haar ouders, het eten was heerlijk en rond een uur of 8 gingen we weer met de trein naar huis. Bij haar nog lekker met een wijntje en chips op de bank gechillt en toen weer op tijd naar bed, want we waren toch best moe haha. Geen feest dus, dat feest waar ik al een tijdje naar uitkeek. Geen spijt van, dit was heel gezellig.

En voor mijn gevoel is dat omdat ik nu ook praatte. Ik gaf mezelf. En ik probeer er op te letten niets meer voor iemand in te vullen, zoals ik dat deed. En ik geloof dat dat me goed afging. Ik was wat minder onzeker. En dat moet ik ook zijn tegenover haar. Toelaten. Dat is wat ik moet doen en ik geloof dat ik dat goed heb gedaan.

Dit weekend; om trots op te zijn.