Toen jij plotseling ging..

Lieverd.. Oma ligt in het ziekenhuis."
"Hoezo? Wat is dr met Oma dan?!"
"Ze heeft een beroerte gehad.."
"..Oww , en.. is ze nog wakker?"
"Laten we maar gewoon naar Oma toe gaan he.."

Aangekomen in het ziekenhuis, ziet ze haar vader staan.
Rode ogen, wit gezicht, hij kijkt naar mij , en probeert te lachen.
Papa heeft gehuild denk ik bij me eigen...
In me eigen ga ik denken is ze nog in leven, gaat ze het wel redden..
"Hey!"Roept pap, en blijft lachen.
"Hoe is het met Oma pap?
Hij zegt goed en draait om, begint verder te praten met mijn moeder.
Ik word bang, denkend van angst dat Oma het niet gaat halen...
We staan in de lift naar boven..
Het is stil en beiden mijn ouders kijken naar de lift deuren.
Ik niet, ik kijk naar beneden.
"We zijn d'r, kom je?"
Ik loop treuzelend mee, kijkend naar beneden.
Ik zie mijn tante staan,Nouja mijn tante.. ik spreek d'r niet aan als Tante maar als Sarah, een tante is ze nooit geweest voor mij.
"Hey meis" zegt ze zacht en vriendelijk.
Ze slaat haar arm om mij heen en zegt dat ik niet bang moet zijn voor wat ik dadelijk ga zien.
Ik kijk verbaast omhoog en probeer te begrijpen wat ze me duidelijk wil maken.
We komen de kamer in, en ik zie mijn oma liggen.
Ze ligt allemaal aan buisjes, en draadjes in haar hand en in haar neus.
Het word me teveel, zachtjes begin ik te huilen als ik haar zie.
Sarah probeert me te troosten maar hoe meer ze zegt hoe harder ik mijn ogen dicht wil knijpen om mijn oma niet te zien lijden.
Ik open mijn ogen weer, ga naast mijn oma zitten, hou dr hand vast.
Zonder dat ik het weet begin ik weer te huilen, de tranen rollen gewoon van mijn gezicht af.
Mijn moeder komt bij me staan, en legt haar hand op mijn schouder.

De dokter komt binnen gelopen.
Hij begint te praten met mijn ouders en mijn tante.
Ik heb alleen oog voor mijn oma...
Mijn broer komt binnen gelopen, en kijkt naar mijn oma.
Hij kijkt verstijfd en wit.
Ik denk dat hij geschrokken is van het beeld...
Ik kijk hem aan, en zet een lach op mijn gezicht.
"Hoe was het op je werk kleine broer?"zeg ik
Hij kijkt me lachend aan, en begint te vertellen wat er op zijn werk gebeurt is.
We moeten samen lachen, om wat voor grappige dingen hij heeft gedaan.
Mam, Pap , Sarah en de dokters kijken onze kant op, en staan even te kijken hoe we met elkaar praten, en ook even aan anderen dingen kunnen denken.
De dokter loopt weg, en ze komen bij ons zitten, en gaan mee in het gesprek.
Het word al laat, en morgen moeten we weer naar ons werk.
Maar ik wil mijn oma niet zo achterlaten, hulpeloos en alleen..
Dat kan ik mijn oma nietaandoen, en ik weiger naar huis te gaan.
Mijn moeder komt voor me op.
"Laat dat Kind nou even bij d'r Oma zijn, dit kan hun laatste samenzijn zijn, Laat haar even afscheid nemen.."
Mijn vader knikt,
"Rond 23.30 kom ik jullie weer ophalen, dan waak ik wel."
Dat klinkt zo vast.. waken... waken betekent meestal dat iemand op het punt staat dood te gaan, en jij dr bij blijft omdat je eigenlijk niet wil dat ze gaan, je probeert afscheid te nemen, de tijd met diegene nog door te brengen, want straks is ze dr niet meer.
Ik pak de hand van mijn oma opnieuw vast en kijk naar haar vingers, er zitten ringen omheen, en haar huid word steeds dikker...
"Mam, mag ik haar ringen eraf halen? ,straks doen ze oma nog pijn"
"Dat weet ik niet, moet je maar even aan de verpleger gaan vragen"
Ik loop naar de vepleegster en vraag t, kom weer terug in de kamer, en zeg dat ik ze zelf uit mag doen.
Eenmaal af gedaan, kijk ik naar de ringen, en kijk naar mijn moeder, die een knikje geeft.
Ik stop de ringen in mijn broekzak, en kijk weer naar oma.
Ze Ligt er zo rustig bij, lijkt net of ze ligt te slapen en elk moment wakker word, om te zeggen dat we naar huis moeten gaan,want het is al laat.
Mijn moeder vind dat ik afscheid moet nemen van mijn oma, dus doe ik dat.
Alhoewel het me heel pijn doet, afscheid nemen van iemand die niet echt wat terug zegt.
Mijn moeder had de kamer verlaten en ik moest huilen,ik leg mijn hoofd op bed, en houd mijn oma's hand goed vast.
"Never want to let you go, but youre time is almost over...
Mijn moeder komt binnen samen met mijn vader, het is tijd om te gaan denk ik.
Ik geef Oma geen zoentje want ik ben te bang..
"Weltruste Oma,Ik zie je morgen weer!"
We lopen met zijn 3en stil , denkend naar de auto.
We rijden naar huis.

Ik kan niet in slaap komen, en denk aan de dingen die oma ooit eens tegen mij heeft gezegd.
Ook denk ik eraan dat het niet eerlijk is dat ze in het ziekenhuis ligt, en begin te huilen.
Zachtjes want mijn ouders mogen me niet horen.
Uiteindelijk val ik toch in slaap.
Ik zie oma voor mijn ogen sterven en begin te huilen.
Schreeuwend"Neee oma je mag mij niet verlaten! je mag me niet verlaten!, ik heb je nodig!"
Ik word wakker... het was een droom..
Ik val opnieuw in slaap...

Het is 06.30.
Mijn telefoon gaat af, ik zet hem uit.
Eenmaal gewassen en aangekleed, ga ik naar beneden.
Roep vrolijk "Goedemorgen"
We zitten met zijn alle stil om de tafel wachtend tot iemand wat zegt,
Maar niemand zegt wat, en zo gaan ze allemaal naar hun werk toe.
Ik blijf als laatste over, tot dat het 07.30 is , dan vertrek ik.
De dag sluipt voorbij, en het is weer tijd om naar huis te gaan.
We eten met zijn alle wat en gaan dan weer naar oma,
Behalve mijn broer die blijft thuis.
Hij wil alleen het aanzicht van oma hebben die hij gisteren heeft gezien.
Dat is ook te begrijpen, en we gaan weg.

Er komen steeds meer mensen voor oma, in het begin schrikken ze allemaal, en pakken dan haar hand en vertellen leuke verhaaltjes over oma, ze zijn zo leuk dat we spontaan met zijn alle hard in de lach schieten, en verder gaan met praten.
De mensen gaan 1 voor 1 weg en we blijven weer alleen over met de familie.
De zusters komen afentoe binnen gelopen om te vragen of we eten of wat te drinken willen.
En dan is het alweer te laat, en we gaan weer naar huis.

Koniginnedag!
Jippie, voor sommige dan, ik kan niet feest vieren mijn oma is te ziek.
Het is zaterdag en we gaan vroeg naar het ziekehuis,mijn broer blijft alweer thuis.
Het is al middag en mijn moeder wil boodschappen doen ik zeg dat ik in het ziekehuis wil blijven, dus ik blijf bij oma.
Mijn tantes komen langs en nog wat vrienden.
Dan gaan pap en mam boodschappen doen en ik blijf achter.

Het is rond 17.00 en het gaat steeds slechter met oma.
De dokter heeft bekend gemaakt dat ze in deze dagen gaat...
Het komt hard aan voor iedereen..
Mijn vader zei nog, nee ze gaat vandaag, met koniginnedag.
Oma heeft style!
We lachen allemaal, maar we horen niet te lachen, omdat het niet leuk is.
Oma krijgt het steeds moeilijker met adem halen, en elke keer kijk ik nog wel of oma adem haalt, ik luister stiekem, maar pap merkt alles op.
Oma heeft het te zwaar haar ademhaling kun je geen ademhaling meer noemen.
Ze krijgen een discussie omdat ze willen dat oma niet meer lijdt, ze willen haar helpen...
Boos ren ik weg...
Kom ik weer terug met de gedachte dat het toch waarschijnlijk het beste is om oma te laten gaan, ik wil niet dat ze lijdt.
Al gauw helpt mijn moeder me uit die droom.
"Wil je je oma kwijt? heb je liever geen oma dan wel een oma?"
"Ik dacht dat je oma liever in een rolstoel ziet zitten dan dat je dr helemaal niet meer kan zien, maar op bezoek gaat bij een steen?!"
Ik moet mijn moeder gelijk geven, en stem ervoor om oma op dr eigen tempo over te geven...
Het is "tijd".
We staan met zijn alle rondom oma..
Alleen familieleden..
Oma krijgt het steeds moeilijker, ze ademt niet meer..
Huilend ren ik weg uit de kamer.. weg waar mijn oma niet meer ademt.
Achter me hoor ik mensen huilen, ik kan het niet aan en doe mijn handen voor mijn oren.
Iemand probeert me te troostte maar het heeft geen nut.
Al snel komt mijn moeder naar buiten,en begint me te knuffeln.
We huilen samen verder.
Ik moet oma nog 1 keer zien, en loop de kamer binnen,
Daar ligt mijn oma, wat is ze wit, geel.. noem maar op, maar dat is niet mijn oma die ik ken.
ik vind het eng oma zo te zien liggen,
ik zeg vaarwel en loop weer naar buiten...
Mijn oma is overleden...
Gone but not forgotten...

De dagen daarna gingen zo langzaam voorbij...
De opbaring van oma, was eng maar mooi.
Ik durfden niet met oma in 1 kamer te zijn.
De kist dicht doen kon ik ook niet...
Ik kreeg met moeite de schroef op de kist dus liet ik mijn vader dit doen.
Mijn vader... wat voor pijn gaat er wel niet door zijn lijf..
Zijn moeder is overleden...
Mijn vader stelt zich dapper op, en huilt niet in mijn bijzijn.

De begravenis volgt,het is een mooie begravenis, en ik blijf maar huilen.
Dan word ik naar voren geroepen voor de kaarsjes aan te steken.
Ook daar heb ik moeite mee, en kijk verbaasd naar oma's kist...
De weg naar haar laatste rustplaats is moeilijk....
Ik loop achter Oma aan..
Zie allemaal mensen aan de zijlijn staan die ik ken..
Ze zeggen zonder te praten "sterkte meissie"
Ik begin te huilen, en kijk naar boven...
schuiffel verder, denk bij mij eigen, waarom mijn oma?

De pastoor is een verhaal aan het vertellen, ik let niet goed op.
Ben met mijn gedachtes ergens anders.
Ze vragen of iedereen afscheid wil nemen en dan rustig naar het huisje wil lopen om nog wat koffie te drinken, en een hapje te eten.
De familie blijft als laatste achter...
Ik kijk naar de kist en zeg gedag...
We laten oma achter..
Blijf achter om kijken, hoe ze Oma naar beneden laten zakken.
Ik draai snel om, en dan kijk ik toch weer terug..
Iedereen staat buiten, te huilen, te lachen, proberen moed te houden om niet spontaan te huilen.
Ik sta op een verhoogd stukje naar de mensen te kijken, ze omhelsen elkaar, huilen, proberen te lachen...
Ik kijk terug naar het graf van mijn oma...
Mijn vader zoekt me... hij ziet me staan...
"ga je mee meid?"
"Het is tijd om naar huis te gaan.."
Ik knik en loop mee...
Mensen geven me een schouderklopje en zeggen dat t goed komt.
Ik heb de neiging om die mensen te slaan..
Mijn oma ligt onder het gras , ik ben mijn oma verloren omdat God een egoist is, en mijn oma moest hebben... hoe kan t goed komen...

De dagen erop waren pijnlijk, stil, rustig...
elke avond huil ik mezelf in slaap, kijk ik in de spiegel en zie ik mijn blauwe ogen dwarrelen van pijn, tranen rollen over mijn wang, schud mijn hoofd zodat mijn blonde haren er voor hangen...
Ik denk aan mijn oma...

De dagen, zelfs weken, maanden en jaren vlogen voorbij.
Maar geen enkele dag dacht ik niet aan mijn oma..

Oma ik mis je te erg.. maar nu heb je rust