Tot ziens..

Mijn verhaal.. Tja. Mijn behoefte om dit te vertellen aan iemand was best sterk. Vooral na de zomervakantie was die behoefte opeens behoorlijk aanwezig. Naar mijn idee had ik het afgesloten en heeft het verhaal mij gevormd tot de persoon die ik nu ben. Ik had de behoefte aan iemand die deze persoon wilde leren kennen, die mijn verhaal wilde weten.

Hier is mijn fout geweest. Nou ja, fout.. Het heeft mij dingen tegen jou doen zeggen, mijn hoofd op hol laten brengen en misschien wel gevoelens op een verkeerde manier doen interpreteren. Een tijd lang heb ik veel met mezelf geleefd, lekker makkelijk, want anderen begrepen mij toch niet. Nu kwam die prachtige zomervakantie waarin ik nieuwe mensen ontmoetten waar ik een geweldig leuke tijd mee had. Ik begon me meer te openen naar mijn idee. Het begin van een gezonde ik..

Nu kwam jij, met je zogenaamde interesse. Je vroeg en deelde zelf vooral ook heel veel. Voor mij was dit nieuw. Zo gesloten en alleen heb ik de laatste tijd geleefd, dat ik ondersteboven was van al die nieuwe mensen en al helemaal van jou, jij vroeg verder. Nu ben ik nogal een enthousiasteling. Nieuwe dingen vind ik vaak leuk en kan ik behoorlijk opblazen. Toch ben ik op het gebied naar anderen toe nog wat voorzichtig. Omdat ik dit wist wilde ik me perse openen, ik wilde jou een kans geven. Dat moest van mezelf. Dus deed ik bewust erg mijn best om niet weg te rennen, niet naar die "angsten" te luisteren maar gewoon te reageren. Nu bleef jij praten, je maakte opmerkingen en dergelijke waardoor je beetje bij beetje mijn vertrouwen won. Misschien vindt hij me dan inderdaad leuk, niet eens op een romantische manier, gewoon, iemand een leuk persoon vinden. Al maakte je wel de indruk dat het om die andere manier ging, maar goed, ik begon erin te geloven. Waardoor ik mijn hoofd een beetje op hol liet slaan geloof ik. Na een tijdje dacht ik dat ik verliefd op je was. Zo openhartig dat je was en naar mijn idee was ik ook open, al vond jij dit nog wel meevallen. In ieder geval dacht ik dat het helemaal goed zat, dit was bijzonder en nieuw maar zo openhartig naar elkaar zijn kan alleen maar goed zijn. Die onduidelijkheid en die twijfels die liet ik maar voor wat het was, al kwamen die regelmatig even door mijn hoofd spoken om me gek te maken, maar dan zei jij weer iets waardoor de rust wederkeerde: zie je, het zit wel goed, hij bedoelt het niet zo. Of zoiets dergelijks.

Ja, ik dacht dat het helemaal goed zat, ik liet me meeslepen, ik liet mezelf toe om te voelen, om te geven, om te zijn. Trots was ik op mezelf, "zie je, ik kan het wel!". Tot dat moment dat ik die klap kreeg, ik had genoeg van die eeuwige twijfels en die onduidelijkheid. Ik zette er een punt achter. Even geen contact meer nu. Wat dit met me deed verbaasde me, dat ik zoveel durfde te voelen voor iets wat te maken had met een ander. Ja, dit klinkt gek maar ik schaamde me altijd voor gevoelens voor een ander. Ik kan ze niet goed toegeven of uiten. Dat ik dan ook huilend een van m'n beste vriendinnetjes opbelde terwijl ik wachtte op de bus naar huis verbaasde me. Het was allemaal zo nieuw.

Die nacht daarvoor heb ik in jouw bed gelegen, jij sliep in de logeerkamer omdat "de kans anders te groot was dat er wat zou gebeuren" en dat wilde jij niet want daarvoor had je mij te hoog zitten, je wilde me niet kwetsen. Dat argument gebruikte je de hele tijd, je was bang me te kwetsen. En ik maar denken dat dat logisch was, dat ik maar gewoon geduld moest hebben. Daar zat ik fout maar dat maakte jij nooit duidelijk, jij vertelde naast dat argument dat ik toch wel heel leuk was. Ja, wat moest ik daar nou mee. Via whatsapp elke dag contact, dan stuurde je weer een nummer waarin gezongen werd: "I want you so much". En dan vragen wat ik ervan vind. Ik; ja, krijg er een soort must-have gevoel van. Jij; ja, waarom denk je dat ik 'm stuur. En ja, ik zei nog; zeg nou maar geen dingen waar je spijt van krijgt. En jij weer zeggen dat je daar geen spijt van kreeg. Zo lekker dubbel. Onduidelijk, maar duidelijk was eigenlijk wel dat je niet wist wat je wilde. Dat eeuwige zeuren over je ex had voor mij ook wel een teken kunnen zijn, maar ik als onbeschreven blaadje dacht dat dat normaal was, dat was immers deel van jouw verhaal. Dat is deels wat jou gevormd had. Dat is wat je zei.

Het begon allemaal zo leuk, gezellig. Je liet me kennis maken met goede films, nieuwe muziek en vertelde veel. Het voelde goed. Het was een beetje tricky, ik was toch het zusje van je vriend dus ja, dat zat ook niet helemaal lekker maar toch praatte we veel en besloten we af te spreken. Althans, jij maakte veel opmerkingen dat we dat moesten doen, ik moest uiteindelijk de stoute schoenen aantrekken om te vragen of je die avond kon. Dus ik kwam naar jou toe, met een fles rode wijn, op de fiets. Het was ongeveer 20 minuutjes fietsen ofzo, maar dat vond ik wel fijn. Eenmaal bij jou aangekomen maakte ik kennis met je kat en ploften we op de bank neer om een van jouw favoriete films te kijken. Het was inderdaad een goede, dat je een goede smaak had qua muziek en films daar kwam ik steeds meer achter. Die avond had ik tegen mijn ouders gezegd dat ik naar een vriendin was, omdat ik niet wilde dat zij wisten dat ik zo'n stuk alleen zou fietsen door het donker. Nadat de film was afgelopen belde er nog vrienden of je naar de stad kwam, nee, jij zat hier met mij en had geen zin om naar de stad te gaan. We kletsten nog wat, er kwam nog een vriend van je langs en toen die weg was bleek dat jij er vanuit ging dat ik bleef slapen, je vroeg het en nadat ik zei; ja prima, zette je nog een film op. Ik smste mijn ouders dat ik bij die vriendin bleef slapen. Tijdens deze film was ik in slaap gevallen. Na de film vroeg je of ik in de logeerkamer wilde of gewoon naast jou. Mijn standaardzin waarvan je al had aangegeven dat die behoorlijk irritant begon te worden (mijn broer gebruikt 'm ook) kwam er zonder na te denken weer uit: "maakt mij niet uit". Je dwong me te kiezen; "in jouw kamer dan, is wel zo gezellig." Ik kreeg een voetbal outfit om in te slapen en het ging allemaal heel relaxed eigenlijk, ik voelde me ook op mn gemak (ja, dit was best nieuw voor me). Zo hebben we de nacht naast elkaar gelegen en heel lang gepraat. Verder was er niets gebeurd en dat was in mijn ogen perfect. Ik denk dat het die nacht was, dat mijn gevoelens zich ontwikkelde. Die nacht ontstond pas de gedachte dat ik misschien wel eens meer voor je kon voelen. Denk ik. De volgende dag was er voetbal op TV en kwamen er twee vrienden om bij jou voetbal te kijken, die twee vrienden waren ook vrienden van mijn broer. Ze keken behoorlijk raar op toen ik uit jouw slaapkamer kwam wandelen. haha.

Tussen die eerste afspraak en de laatste zit maar ongeveer twee maanden, maar in die twee maanden is er naar mijn idee zo ontzettend veel gebeurd. Elke dag contact via whatsapp, af en toe zorgen dat we elkaar 's avonds tegenkwamen in de stad (al vielen die momenten vaak wat tegen), af en toe afspreken en vooral heel veel praten. Na die nacht dat ik bij je was blijven slapen was ik behoorlijk verward. Ik durfde aan de hand van een scene uit de film jou te vertellen dat ik nu iets voelde wat ik eng vond en wat nieuw voor me was. Jij zei dat we het daar maar eens in het echt over moesten hebben, niet via whatsapp. Dat was ik met je eens. Dus spraken we uiteindelijk af op een dinsdagavond. We zouden aanvankelijk samen eten, maar dat zegde je af, je kon er niet om 6 uur zijn, wel om 8 uur. Alleen wat drinken dan. Prima. Die avond hebben we samen in de stad wat gedronken en ja, dat was erg gezellig. Nogmaals, erg nieuw voor me. Rond 12 uur moest ik rennen want mijn fiets stond in de bewaakte fietsenstalling en die ging om 12 uur dicht! Nadat ik mijn fiets had en jij had afgerekend kwam je buiten naar me toe. Dat moment begon je toch het onderwerp aan te snijden wat we de hele avond zo professioneel maar onopvallend (het was gewoon echt gezellig) hadden ontweken: de gevoelens. Je vertelde me dat je er lang over na had gedacht, het zelfs met mijn broer besproken had, dat je je tot mij aangetrokken voelde maar bang was om me te kwetsen. Je wilde mij niet kwetsen maar was bang dat wel te doen als we "het diepe in zouden springen". Het liefst zou je het diepe met me in willen springen, maar iets hield je tegen. Jij vertelde mij dat dit iets de angst was om mij te kwetsen. Wat dacht ik ervan? Ik stond eerlijk gezegd met mijn bek vol tanden. Na een lange dag, twee wijntjes en dus een redelijk vermoeid hoofd wist ik vrij weinig uit te brengen. Ja, als jij twijfelt, ik ga je nergens toe dwingen ofzo. Ik hoef ook niet perse het diepe in.. Het leuke wat me is bijgebleven is dat je zei dat je 't relaxter vond om met mij te chillen dan met sommige van je vrienden. Hier kon ik het niet laten om een innerlijke grijns te vertonen. In ieder geval wist ik vrij weinig uit te brengen omdat ik niet wist wat ik hiermee aan moest. Het was allemaal zo nieuw en ik snapte niet goed wat je tegenhield. Nu denk ik dat mijn instinct ergens een belletje probeerde te laten rinkelen, maar ik wilde het niet horen. Verwarring en onduidelijkheid, maar je had wel de woorden uitgesproken. Je had gezegd dat je je aangetrokken voelden en dat we maar even moesten blijven wat we nu waren. Toen ik vroeg wat dat dan was, zei je semi-lachend: "vrienden met opstap naar meer". Ik heb een goed geheugen. Je gaf een kus op mn hoofd en liep weg. Ik fietste naar huis, malend.

Na die twee maanden waarin de onduidelijkheid voort bleef duren en jij steeds dezelfde dingen zei was ik het zat. Dat weekend organiseerde een vriend van jou een klein festival, ik en nog wat vrienden van je gingen met je mee. Vrijdagavond zou er niemand mee gaan maar wilde je wel. We zouden misschien samen gaan. Die ochtend stuurde je dat je waarschijnlijk toch niet ging, je was moe. Die avond stuurde je, misschien toch wel, ik laat het je weten. Die avond werkte een beetje op mn zenuwen. Op het laatste moment ging je toch weer niet. Ik ging naar een vriendin, daar slapen. Zaterdags belde je om te laten weten hoe laat ik op het station moest zijn. Toen ik net in de trein naar jou stapte belde je weer om te laten weten dat een vriend vertraging had maar het was goed dat ik onderweg was. Eenmaal bij jou zat een goede vriend van jou en mijn broer, en voor mijn gevoel mijn oudste broer, er ook. Dat was gezellig, toen we eenmaal naar het station gingen, gingen we eerst als een stel 16-jarigen naar de supermarkt om sterke drank te halen om mee te nemen. Het was een hele leuke avond. Ik ontmoette een vriend van jou en ik kon er niets aan doen, maar terwijl ik nog gek dacht te zijn op jou vond ik deze vriend wel erg leuk aan doen. Gevoel, waardeloos. Natuurlijk liet ik hier niets van blijken, maar aangezien jij de hele avond druk was met mensen vermaken en sociaal doen, heb ik me prima met hem en nog wat anderen vermaakt. Helaas moesten we vrij snel weer terug omdat we de trein moesten halen, ik had een ontzettend rood en warm hoofd van de drank en die leuke vriend van jou was zo lief om de terugreis koud bier en zn koude handen tegen mijn gezicht aan te drukken. Wat heb ik gelachen. Mijn rugtas lag bij jou want ik had van tevoren al gevraagd of het goed was dat ik die avond bij jou sliep, was wel zo makkelijk. Dat vond je prima. Dus met jou mee naar huis.

En dat was de avond dat we erg lang nog op de bank hebben gezeten, dat jij zei dat het wel slim was om apart te liggen want anders was de kans te groot dat er wat zou gebeuren en dat we uiteindelijk rond half 6 in bed lagen, nadat jij nog in mijn gedachten had lopen wroeten. Nadat jij me dingen had laten zeggen die ik nooit heb willen zeggen. Wel gaf je die nacht eindelijk wat meer duidelijkheid naar mijn idee. Een nieuw argument: je had gewoon ruimte en tijd voor jezelf nodig, je was niet toe aan iemand om je heen op die manier. Eindelijk iets wat ik kon begrijpen. Die nacht voelde ik me ontzettend kut. Ik lag in jouw bed maar wilde daar helemaal niet liggen, ik wilde daar niet zijn, ik wilde de dingen die ik had gezegd niet gezegd hebben en ik wilde je het liefst wakker maken als je sliep. Maar dat deed ik niet. Ik bleef braaf liggen, wachtend op de slaap die niet echt wilde komen. Die nacht, of die paar uurtjes in dat bed, besloot ik er een punt achter te zetten. Ik was er klaar mee. Het contact moest verbroken worden, even rust. De volgende dag kwamen we vrijwel gelijk de kamers uit. Voetbal was op tv dus allebei op een bank met kussen en deken voetbal gekeken. Je merkte dat ik afwezig was. Ik zei nog niets. Pas nadat we beiden gedoucht waren zei ik tegen je dat ik even geen contact meer wil: ik had ruimte nodig om je uit mijn hoofd te zetten. Dit kon je wel begrijpen maar weer gaf je aan dat het zo jammer was. Ja, heel fijn meneer dubbel. Je vroeg nog hoe ik "ons" dan voor me zag en hoe lang ik die gevoelens al had? Meteen al of is het gegroeid? Gegroeid, zei ik en vroeg me af waarom je dit in vredesnaam wilde weten. Zelf vertelde je dat zodra jij hoorde dat mijn broer een zusje had, je die moest hebben. Je wist nog precies die keer dat je me voor het eerst had gezien, toen ging ik met mijn broer mee naar een concert waar jij ook mee naartoe ging. Ik lachte maar een beetje, zei helaas en ging weg.

Huilend, in het openbaar. Bellend naar een van mn allerbeste vriendinnetjes. Ik wist niet wat me overkwam. Eenmaal thuis dachten mijn ouders dat ik moe was, ik vertelde ze dat ik verdrietig was en daarna kwam het hele verhaal eruit. Dat ik zoveel steun kreeg van mijn ouders deed me zo ontzettend goed. Het deed me inzien dat gevoelens voor iemand hebben normaal is, het hoort erbij en nee, je hoeft je er verdorie niet voor te schamen. Het is menselijk. Dus ik liet mezelf gaan, mijn ouders als steun en die avond mocht ik naast mijn moeder in bed kruipen. Ik had verdriet.

Die week kwam ik erachter hoe ziekelijk het eigenlijk was, dat ik voorheen elke dag contact met je had. Ik moest me wel flink inhouden aan het begin van die week, ik wilde je zo graag bellen maar wist dat ik dat niet moest doen. Nu was er eindelijk rust, ik keek niet meer op mn telefoon of ik een berichtje had want ik wist dat die er niet van jou zou zijn. Dat had ik van je gevraagd. Ik zag hoe debiel ik was geweest, hoe erg ik op was gegaan in al die nieuwe gevoelens en gekte. Ik kwam tot rust en in die week ging het weer goed met me. Al zat er in mijn achterhoofd dat deze rust goed was om zo de ruimte en tijd aan jou te geven die jij nodig had. Zo had je gezegd dat je nu niemand op die manier om je heen kon hebben en je kon moeilijk van mij vragen om te wachten. Ja, dat had je gezegd en dat zat in mijn hoofd. Ik ga niet wachten, maar ik geef hem wel de tijd en als ik tegen die tijd nog steeds hetzelfde voel, dan zit het wel goed. Het zat allemaal wel goed in mijn hoofd. "Het komt wel goed."

Na een week mocht ik je bellen van mezelf, gewoon om mijn inzicht te delen en te vragen hoe 't met je ging. Nu kwam pas de echte klap. Je vertelde doodleuk dat je weer in contact was met je ex, jullie twijfelden om het weer samen gaan te proberen. En oja, wij zouden over twee weken samen naar een concert gaan maar je ging nu met je ex dus ik moest maar even kijken wat ik deed maar ik kon natuurlijk niet met jullie mee. Ik dacht dat ik die dinsdagavond met mijn bek vol tanden stond, maar nu was het pas echt zo. Nadat ik had opgehangen en het een beetje beseft had, stuurde ik je een berichtje. Ik was boos. En jij stuurde daarop terug dat ik het recht niet had om boos te zijn. Daarop heb ik nog twee berichtjes gestuurd, duidelijk en klaar ermee. Jij hebt daarop niets meer geantwoord. Ik heb het mijn ouders laten lezen, die steunden me, ik had het goed gezegd, zelfs nog iets te lief eigenlijk. Nu was het echt klaar, ik liet je maar. De volledige whatsappgeschiedenis verwijderd.

De dag voor het concert belde mijn broer, of ik nog een kaartje nodig had voor dat concert want jij ging niet meer. Waarom gaat hij niet meer? "ja, uit de hand gelopen met zn ex ofzo". Goh, voorspelbaar. Na die horrorverhalen over je ex verbaasde me het al sowieso dat jullie het weer samen wilden proberen, maar goed, moesten jullie zelf weten. Ik ging niet naar het concert. Die muziek kon ik sowieso al niet meer normaal luisteren. Die muziek, daar stond jouw naam op. En jou was ik helemaal zat.

Ik was een tijdje verbitterd maar dacht op een gegeven moment dat het wel weer iets beter ging. Een maand later was ik jarig, op een zaterdag. De vrijdagavond daarvoor wilde ik met mijn broer iets doen dus dat had ik met hem afgesproken. Die avond ging ik eerst naar een vriendin, daarna stuurde ik mijn broer een berichtje of we mochten komen. Natuurlijk zei hij, maar hij noemde wel dat jij er ook zat. Ik schreeuwde en gilde maar wilde je eigenlijk ook wel heel graag zien. Hup, een drankje erin (ja, sorry) en gaan met die banaan. Geheel onverschillig natuurlijk, het deed me uiteraard helemaal niets dat jij daar zat. De hele avond wist ik me goed te houden, maar naarmate de avond vorderde werd ik steeds wat chagrijniger. Ik trok het niet meer zo goed dat jij je in dezelfde ruimte bevond en ik ging me ergeren. Nu werd ik opgehaald met de taxi omdat mijn broer niet wilde dat ik alleen zou fietsen en ik was chagrijnig, ik vond het ook niet leuk dat ik naar huis moest maar het moest wel omdat ik de volgende ochtend wakker gemaakt zou worden met cadeautjes (wat wel weer heel leuk is hihi). Nu had ik een kleine woordenwisseling met mijn broer omdat ik even in een semi-chago/eigenwijze bui was dat ik heus wel kon fietsen en jij vroeg wat er was. Dat had je niet moeten doen. Blijkbaar heb ik je daar een behoorlijke snauw gegeven. Hehe.

Verder heb ik een heerlijke verjaardag gehad, maar het viel me toch tegen om je gezien te hebben. Het deed me meer dan ik gedacht had. Die week daarna vroeg je via fb of ik een leuke verjaardag had gehad. Ik kreeg zowat een hartverzakking toen ik zag dat ik een berichtje van jou had. Na een uur chaos over wat ik zou moeten zeggen, heb ik geantwoord: "ja, was heel gezellig". En dat is het laatste wat ik tegen je gezegd heb.

Nu denk ik het hele verhaal kwijt te zijn. Ik heb je met vriendinnen besproken, veel in mijn hoofd gehad, eruit gezongen en de positieve kanten van dit allemaal bekeken. Ik heb je echte "ik" gezien en ben ook blij dat het verder niets geworden is, dat was onmogelijk. Over het algemeen ben ik blij hoe het gegaan is, het is alleen jammer dat je nog steeds een vriend van mijn broer bent, dat ik niet van je af ben. Ook vind ik het stiekem toch nog ergens wel jammer dat die gevoelens erbij moesten komen kijken. Ik was liever gewoon vrienden met je geweest, want ik denk dat we het dan wel leuk gehad zouden kunnen hebben. Ondanks je depressieve kantje. Ik denk, als jij niet op die manier interesse had getoond, we vrienden waren geweest. Want ik heb zo'n vermoeden dat door die aandacht, mijn hoofd op hol sloeg. Ik ben ook maar een meisje van 19, kan er vrij weinig aan doen. Maar liefde op het eerste gezicht was het niet, ik zag in dat je best leuk was, zeker niet lelijk en in mijn hoofd was je een perfecte combinatie van gek en lief. Maar in mijn hoofd maak ik dingen vaak mooier dan ze zijn. En door jouw aandacht kapte ik mijn gedachten niet af. Jij was het. Tot ik erachter kwam dat dit onzin was.

Ik wil je bedanken voor de ervaring, voor de leuke tijd, voor het inzicht. Al wil ik je af en toe nog best een schop onder je kont geven en je eens flink de waarheid vertellen. Ik weet niet hoe ik zal reageren als ik je weer eens een keer zie, iets wat me onvermijdelijk lijkt. En ik weet dat er in mijn achterhoofd dat verlangen schuilt om je weer te zien, omdat ik wil weten wat die reactie is. Toch hoop ik het met dit schrijven af te sluiten. Nu is het echt klaar. Dag, tot ziens. Wie weet kunnen we op een dag wel vrienden zijn, maar ik geef het weinig kans. Je hebt me gekwetst, je hebt datgeen gedaan waar je zo bang voor was. Loempia.