Trip down memory lane

Naar aanleiding van m'n vorige stuk en de thema-avond van BNN over zelfmoord, kwamen zoveel dingen van lang geleden weer naar boven.

Hoewel ook weinig mensen het van mij zouden vermoeden, al helemaal m'n ouders niet, had ik ook gewoon geen zin meer om te leven, het gevoel dat toch niemand om me gaf en me überhaupt zág en hoorde, een laag zelfbeeld dat tot op de dag van vandaag nog niet verdwenen is.

Ik weet nog hoe in shock m'n moeder was toen ze bij een gesprek aanschoof van mij met m'n NLP-therapeute, waaraan ik die dingen net verteld had en zij dus aan m'n moeder ging vertellen omdat ik dat nog steeds lastig vond op dat moment. Ik zou het nu trouwens ook weer lastig vinden. Nooit had ze geweten hoe ik me voelde, omdat ook ik, net als de vele jongeren uit deze programma's, zich gewoon niet gehoord en gezien voelde, me niet zo voelde dat ik het kon vertellen aan m'n ouders. Nog steeds heb ik dat gevoel overigens, hoewel ik er nu wel over begin, maar wat naar mijn idee eigenlijk geen zin heeft omdat er niet geluisterd wordt, maar dat is een ander verhaal.

Toch ben ik blij dat ik uiteindelijk naar die therapeute ben geweest, wat de precieze aanleiding is geweest, kan ik me niet eens herinneren, ik weet wel dat m'n vader zei dat ik daar maar eens heen moest gaan. Wat ik toen ook heb gedaan en waar ik redelijk wat aan gehad heb. Tot op het moment dat m'n ouders gingen scheiden en dat eigenlijk allemaal weer inklapte. Nu ik aan het schrijven ben, merk ik nog steeds dat ik er moeite mee heb. Sowieso moeite met mezelf, met praten over hoe ik me voel omdat ik me niet gehoord en gezien voel en ook omdat ik de ruimte niet voel om iets te vertellen. Wat ook niet meehelpt is dat m'n moeder blijft zeggen dat ze geen prater is, wat voor mij ook geen ruimte vrijmaakt om wél over dingen te gaan praten. En dit heeft zelfs invloed op hoe ik ben tegen anderen, wat heeft gemaakt tot hoe ik ben in de omgang met anderen; het afwachtende en aftastende, het liever dingen zelf oplossen dan vragen omdat dat me het gevoel geeft dom te zijn. Nu weet ik wel dat dat nog steeds zeer irreële gedachten zijn, maar ze loslaten kan ik niet.

De essentie van dit hele stuk ben ik inmiddels kwijt geloof ik. Volgens mij wilde ik gewoon zeggen, dat ik even terug moest denken, het af en toe bijna niet droog kon houden, opmerkingen wilde maken die eigenlijk niet gepast zijn maar die wellicht wel eens gezegd mogen worden maar ik toch uiteindelijk niet zeg, en me zo goed kan voorstellen wat zij eigenlijk voelen. Ondanks dat ik het niet zo heftig heb beleefd, kan ik me zeker voorstellen wat zij voelen en hoe zij denken en kan ik me ook zeker in ouders verplaatsen die het niet door kunnen hebben, omdat het gewoon bijna niet te zien is...