*Twee minuten stilte*
Nooit eerder gepubliceerd omdat ik het slechts voor mezelf schreef om de dingen op een rijtje te zetten.
Bij deze alsnog. Het is -behalve de namen- ongecensureerd:ZATERDAG 6 SEPTEMBER 2008Ik moet verdomme de uitvaart van mijn eigen man regelen. Wat zie ik er als een berg tegenop. Er moet zoveel geregeld worden. Onvoorstelbaar. En intussen moet ik af en toe nog wat proberen te slapen en zelfs nog wat zien te eten.
Vandaag heb ik alle vrienden voor het eerst gezien sinds M.s dood. Zij hebben donderdagavond met zijn allen afscheid genomen, maar ik kon het niet opbrengen om daarbij te zijn. Ik moet moeite doen om op mijn benen te blijven staan. Ik voel me zo onbeschrijfelijk beroerd en dat wordt alleen maar erger als ik weer iemand zie die me nauw aan het hart ligt. Het moeilijkst had ik het met de vriend die als enige bij het ongeluk was. Je kunt nog steeds het afgrijzen in zijn blik zien.
Ik moest ze vandaag toch noodgedwongen onder ogen komen. Het is vandaag namelijk precies een week geleden dat het ongeluk gebeurd is. Er was daarom vanmiddag een plechtigheid op de crossbaan georganiseerd die bekend is van de jaarlijkse zwarte cross. Op de plaats en het tijdstip van het ongeluk werd er letterlijk twee minuten stilgestaan. Alle motorcrossers stonden langs de baan opgesteld en staarden me aan terwijl ik naar de plek liep waar iemand op M.s hoofd sprong en mijn leven voorgoed veranderde. Na die twee minuten hebben zijn vrienden de ronde afgemaakt die M. zelf nooit meer af heeft kunnen maken. Alle vriendinnen hebben witte rozen neergelegd.
Hoe moeilijk het ook was, ik ben echt blij dat ik erbij was.
Yvette, vrouw, 42 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende