Uit mn oog, maar in mn hart
Dennis (13), een jongen die vorig jaar bij mij in de klas zat,
kreeg onder tennis eind februari dit jaar een hersenbloeding. Hij viel
flauw en moest heletijd overgeven. Er was een arts bij en hij zei dat het
niet goed was en dat ze meteen naar het ziekenhuis moesten.
Hij had ambulance gebeld en Dennis is opgehaald. Intussen
was hij al in coma.
In het ziekenhuis hebben ze meteen een operatie uitgevoerd.
Ze hebben daarbij de hersenbloeding proberen te stoppen,
dat is gelukt. Daarna was het wachten, wachten, wachten.
Wachten tot hij uit z'n coma zou komen.
Maar dat gebeurde niet.
De artsen deden verschillende operaties bij hem, waarbij ze
hoopten dat hij uit z'n coma zou komen. Zinloos.
Hij kreeg een 2e hersenbloeding die zó erg was, dat hij,
áls hij wakker zou worden, misschien niet eens meer zou kunnen;
lopen, praten, horen, zien, ruiken, voelen. En misschien was hij
over z'n hele lichaam verlamd.
De artsen vertelden het Dennis' ouders, en stelden hun een
optie voor: Ze zouden zijn apparaten af kunnen schakelen,
en hem meer morfine geven. Hij zou zo dood gaan.
Óf nog 4 weken wachten tot hij wakker zou worden, misschien
bijna niks meer zou kunnen en leven. Als hij binnen die
4 weken nog niet wakker zou worden, zouden de artsen hem
ook laten overlijden. Dat zeiden ze 2 weken geleden...
De ouders zeiden eerst; 4 weken wachten.
Maar na 2 weken verdriet en hoop zeiden ze toch;
"Laat hem maar gaan,
Laat hem geen pijn meer hebben,
Laat hem fijn in de hemel zijn,
Laat hem in rust"
Zondag 31 mei (mijn vaders verjaardag) is hij overleden.
Maandag 1 juni kreeg ik het te horen van een goeie vriendin,
die dit jaar én vorig jaar bij hem in de klas zat.
Ik moest helemaal huilen, vind je het gek?
Hij was een géweldige jongen, vol grappen en humor.
Hij zou een gouden toekomst kunnen hebben,
Hij was in alles goed.
Maar ik heb zóvéél respect voor zijn ouders!
Ze hadden 3 zonen;
De oudste leeft nog,
De middelste was Dennis (op 13-jarige leeftijd overleden)
En de jongste, hij is op 2-jarige leeftijd overleden (waaraan weet ik niet).
Vandaag is de crematie, gister het afscheid nemen,
ik ben gister geweest maar ik ga niet naar de crematie.
Ik heb er géén reden voor, maar toch, ik zit nu liever
thuis.
Dennis,
Je bent uit mijn oog,
Maar voor altijd in mijn hart.
Ik zal je nooit vergeten!
kreeg onder tennis eind februari dit jaar een hersenbloeding. Hij viel
flauw en moest heletijd overgeven. Er was een arts bij en hij zei dat het
niet goed was en dat ze meteen naar het ziekenhuis moesten.
Hij had ambulance gebeld en Dennis is opgehaald. Intussen
was hij al in coma.
In het ziekenhuis hebben ze meteen een operatie uitgevoerd.
Ze hebben daarbij de hersenbloeding proberen te stoppen,
dat is gelukt. Daarna was het wachten, wachten, wachten.
Wachten tot hij uit z'n coma zou komen.
Maar dat gebeurde niet.
De artsen deden verschillende operaties bij hem, waarbij ze
hoopten dat hij uit z'n coma zou komen. Zinloos.
Hij kreeg een 2e hersenbloeding die zó erg was, dat hij,
áls hij wakker zou worden, misschien niet eens meer zou kunnen;
lopen, praten, horen, zien, ruiken, voelen. En misschien was hij
over z'n hele lichaam verlamd.
De artsen vertelden het Dennis' ouders, en stelden hun een
optie voor: Ze zouden zijn apparaten af kunnen schakelen,
en hem meer morfine geven. Hij zou zo dood gaan.
Óf nog 4 weken wachten tot hij wakker zou worden, misschien
bijna niks meer zou kunnen en leven. Als hij binnen die
4 weken nog niet wakker zou worden, zouden de artsen hem
ook laten overlijden. Dat zeiden ze 2 weken geleden...
De ouders zeiden eerst; 4 weken wachten.
Maar na 2 weken verdriet en hoop zeiden ze toch;
"Laat hem maar gaan,
Laat hem geen pijn meer hebben,
Laat hem fijn in de hemel zijn,
Laat hem in rust"
Zondag 31 mei (mijn vaders verjaardag) is hij overleden.
Maandag 1 juni kreeg ik het te horen van een goeie vriendin,
die dit jaar én vorig jaar bij hem in de klas zat.
Ik moest helemaal huilen, vind je het gek?
Hij was een géweldige jongen, vol grappen en humor.
Hij zou een gouden toekomst kunnen hebben,
Hij was in alles goed.
Maar ik heb zóvéél respect voor zijn ouders!
Ze hadden 3 zonen;
De oudste leeft nog,
De middelste was Dennis (op 13-jarige leeftijd overleden)
En de jongste, hij is op 2-jarige leeftijd overleden (waaraan weet ik niet).
Vandaag is de crematie, gister het afscheid nemen,
ik ben gister geweest maar ik ga niet naar de crematie.
Ik heb er géén reden voor, maar toch, ik zit nu liever
thuis.
Dennis,
Je bent uit mijn oog,
Maar voor altijd in mijn hart.
Ik zal je nooit vergeten!
06 jun 2009 - bewerkt op 06 jun 2009
- meld ongepast verhaal
-
Roch
zaterdag 06 juni 2009 14:46
Wow, heftig verhaal.
Mooi opgeschreven..
Sterkte
-
MrsJ-Jonas
zaterdag 06 juni 2009 14:47
-
Boe!
zaterdag 06 juni 2009 14:48
Sterkte..
-
blabla (opgeheven op 23-7-2011)
zaterdag 06 juni 2009 14:49
Gecondoleerd! Veel sterkte!
-
Wolfe Tone
zaterdag 06 juni 2009 14:52
Heel heftig. Gecondoleerd.
En ik weet precies hoe het gaat met hersenbloedingen. Mijn vader heeft er een broer en een zus aan verloren. (Gelukkig niet op 13-jarige leeftijd overigens..)
Ze moeten wel uitkijken dat er geen aneurysma's in de familie voorkomen dan, zoals bij ons. Want dan moet iedereen om de zoveel jaar getest worden..
Lijkt me heel zwaar voor de ouders dit.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 22 nov 2011 Birdy ( 1 )
- O 18 aug 2011 Krantennagels. ( 2 )
- O 18 aug 2011 Samenwonen?
- O 18 aug 2011 Wat te dragen op bruiloft. ( 3 )
- O 08 jul 2011 morgen op vakantie, wat een.. ( 1 )
- O 02 jun 2011 nooit, nooit heb ik me...
- O 19 mei 2011 en dan ben je opeens alles kwijt! ( 2 )
- O 07 mei 2011 ik ga zo maar eens de BBQ... ( 4 )
- O 10 feb 2011 momenten~
- O 29 okt 2010 Na 9 maanden... ( 3 )
- O 26 okt 2010 soms heb je dat.
- O 25 okt 2010 een echte maccer wordt steeds gekker.
- O 05 okt 2010 verhuizen??! tips? ( 16 )
- O 29 aug 2009 Monchou Taart !!! Jammie. ( 3 )
- O 29 aug 2009 Ik wil je niet kwijt (ll)