Vaarwel meneer Wereld

Tranen rolde over haar wangen, maar het kon haar niet schelen.
Het was al te laat, te laat op te stoppen, er was nu geen weg meer terug.
Ze veegde haar haren voor har gezicht weg, en stopte ze in een slordig knotje.
Uit de vensterbank pakte ze een mes. Voozichtig zette ze het mes in haar vel.
Het maanlicht, dat via het dakraam de kamer binnen viel, weerkaatste in het zilver van het mes.
Zachtjes kraste het mes door haar vel, tot er een rode streep bloed over haar arm liep.
Haar lichaam moest huilen, net als de tranen haar ogen ook verlieten.
Opnieuw zette ze het mes en in haar en kraste weer,
Steeds sneller en vaker kraste het mesje over haar lichaam.
Rode strepen bloed kruiste elkaar en er begonnen steeds grotere druppels op de koude tegels te vallen.
Het meisje huilde steeeds harder. Ze was het zat, zat om steeds alles te verpesten,
Zat om mensen steeds weer teleur te stellen.
Ze pakte het mesje weer op, en zette deze op haar pols.
Nooit zou ze meer iemand pijn doen, nooit zou ze meer iemand teleur moeten stellen.
Het was klaar.
Ze drukte het mesje hard in haar vel, en trok het langzaam naar zich toe. Ze genoot van de pijn, en het bloed stroomde nu uit haar lichaam. Er lag nu een behoorlijke plas bloed op de grond. Alles om haar heen begon te daaien, en ze kon niet meer op haar benen staan. Terwijl ze instorte op de koude harde tegels was het laatste wat ze dacht:
Vaarwel meneer Wereld, morgen zal de zon weer schijnen.
09 okt 2009 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Zarah
Zarah, vrouw, 13 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende