Vakantie ellende.

De meeste mensen houden van vakantie. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het ook heerlijk om af en toe wat rond te dwalen. Ik ben geen ochtend mens en uitslapen is mijn grootste hobby. Ik ben gek op reizen en vind het heel leuk om nieuwe plekken te ontdekken.
Toch kan ik mij niet herinneren, wanneer ik voor het laatst echt van deze vrijheid heb genoten. Misschien is het niet zozeer, de vakantie maar het 'niks doen' het moeten ontspannen. Maar ik heb geen idee hoe ik moet ontspannen. Ik weet ook gewoon niet hoe ik moet omgaan met al die leegte die vakantie heeft, teveel gedachtes die mij gek maken.
Maar het is ook een keuze, ik hoef niet niks te doen. Ik woon in een grote stad met zoveel mogelijkheden. Ik kan ondernemen wat ik wil, ik kan gaan sporten, naar de sauna, bioscoop, museum, een wandeling maken, door de winkelstraten struinen. Zoveel opties!
Maar nu komt het tweede punt. Al die keuzemogelijkheden verstikken mij, ze knijpen mijn strot dicht. Ik kan zoveel doen maar ik durf niks en onderneem weinig. Soms denk ik, dat een vaste structuur het beste voor mij werkt. Als ik maar genoeg plekken heb, waar ik heen 'moet' en afspraken maak dan ga ik wel. Met mijn verleden, met meerdere depressies, dacht ik dat in beweging blijven en mezelf (dwingen) dingen te doen toch het beste werkte.

Maar nu ik hier, uitgeteld op de bank zit een beetje voor me uit te staren, weet ik dat al dat 'moeten' mij hier heeft gebracht. Sinds een paar weken heb ik last van paniekaanvallen. Wat mij letterlijk gedwongen heeft om rust te nemen. Wat ik heel moeilijk vind om te erkennen, omdat ik mezelf nog steeds wel een aansteller vind. Waarom heb ik rust nodig, waar van dan?
Mijn tweede jaar van mijn studie is zo goed als afgerond. Ik kan het mij dus veroorloven om rust te nemen. Maar de duiveltjes in mijn hoofd, blijven gillen dat ik in beweging moet blijven. Vertrouw ik niet genoeg op mezelf? Ben ik bang, dat ik hier nooit meer uitkom. Voor mijn gevoel zit in de gevaren zone. Ik kan mezelf niet volledig laten gaan en toe gaan geven aan al deze gevoelens. Ik kan slecht maathouden en ik kan niet tegen onzekerheid. Straks zit ik thuis en wat moet ik dan? Eetbuifeestje houden met mezelf Terwijl ik dit typ, weet ik dat dit echt superduidelijk weer mijn patronen zijn. Alsof er niets anders bestaat dan actief zijn (werken, studeren) en het rustig aan doen maar jezelf wel uitdagen om dingen te ondernemen. Niet alles is zwart of wit er bestaat ook zoiets als een balans (toch?!)

Gister was ik bij de fysio. Ze legde mij de ontspanningsoefeningen uit die ik dagelijks moet oefenen. Ze vertelde, dat na het uitvoeren van deze oefeningen het oké is als ik even ga slapen. Zolang het maar niet te lang is. Ik schrok een beetje van haar advies. Ik weet nog steeds niet zo goed wat ik er van moet vinden. Overdag slapen doen ik meestal als ik depressief ben.
Na deze afspraak, heb ik een langs gesprek gevoerd met een goede vriendin dit deed mij erg goed. Vanwege mijn paniekaanvallen, heb ik mezelf de afgelopen 2.5 week zo goed als opgesloten. Ik heb mijn ouders en de huisarts een paar gezien, maar de rest van de tijd bleef ik liever op mijn veilige plek. Ik baalde zo ontzettend, wat meestal zoek ik 'afleiding' buitenshuis en ik hecht gewoon erg veel waarden aan mijn sociale contacten. Vriendin C, is zo'n lief en invoelend mens. Ze bekijkt de wereld ook op zo'n mooie manier, ze inspireert mij om mezelf meer te accepteren (ook al ben in mijn ogen soms niks. ) hoe moeilijk dat ook is.

Dus misschien moet ik het maar gewoon proberen. Misschien moet ik maar gewoon vertrouwen hebben, in het feit dat het mij wel kan helpen. Dat deze lange vakantie met al zijn leegte en onzekerheden mij niet met huid en haar opslokt.