Vakantiedrama

Eindelijk was het zo ver! De familie ging op vakantie, en zij hoefde niet mee. En haar grootouders waren niet eens uitgenodigd om op te komen passen, wat de vorige keer wel het geval was. Eindelijk, na al die jaren tegen wil en dank in mee gesleurd te worden naar een of ander ver land, om vervolgens 4 weken op een goedkoop luchtbed slecht te slapen, mocht ze dan alleen thuis blijven. Haar ouders hadden blijkbaar besloten dat ze het nu wel aan kon, die grote verantwoordelijkheid, oftewel het huishouden beheren. Persoonlijk vond ze dat ze daar al wel een paar jaar klaar voor was, maar goed, ouders beslissen. En het zou nu wel eens tijd worden ook, ze was verdorie al bijna 20! Tijd om op haar eigen 2 beentjes te staan, zoals ze zelf al aangaf. En goddank, haar ouders waren het daar mee eens.

Weken geleden was de voorbereiding al begonnen. Waar gingen ze heen, wat ging er mee, en het belangrijkste: hoe houden we onze dochter zo goed mogelijk in de gaten. Na meerdere malen het aanbod van oma te hebben afgewezen, die blijkbaar maar al te graag wou komen logeren, besloot ze dat het tijd werd voor wederom een overtuigingstoespraak. ‘Ouders’, zei ze verheven, ‘het wordt tijd dat jullie je realiseren dat ik nu al bijna 20 ben, en prima in staat ben om voor mezelf te zorgen. Ik heb op deze leeftijd geen oppas meer nodig, en bovendien werk ik bijna de hele tijd, dus dat zou alleen maar sneu zijn voor oma. Zit ze daar in zo’n leeg huis helemaal alleen, dat is toch zielig?’ Na een lange stilte besloten haar ouders dat ze waarschijnlijk gelijk had. Wel vonden ze dat ze haar verantwoordelijkheid moest bewijzen door de komende tijd klusjes te doen in het huishouden, zoals stofzuigen, de vaat doen, planten water geven etc. ‘Geen probleem’, dacht ze. ‘Dit is gewoon een smoesje van ze om zelf minder werk te hebben.’ Maar zonder weerwoord stemde ze in met het voorstel van haar ouders.

Zo gezegd, zo gedaan, en braaf heeft ze wekenlang meegeholpen in het huishouden, tot grote vreugde van haar ouders. Misschien kon ze het echt aan, die 4 weken lang alleen zijn.

De grote dag brak aan, en na dagenlang hectisch tot diep in de nacht bezig te zijn geweest met de meest uiteenlopende klusjes, vertrokken ze dan eindelijk. Na de hele ochtend besteed te hebben aan het inpakken van de caravan, was het moment dan eindelijk daar. Met lichtbetraande ogen nam de familie afscheid van elkaar. Haar ouders beloofden te bellen zodra ze op een camping aankwamen, drukten haar nogmaals allerlei wijze woorden op het hart, knuffelden, lachten, stapten in de auto, keken nog een keer om, zwaaiden en reden weg. Ze zwaaide de auto na tot die de bocht om ging, en ze ‘m niet meer kon zien. Ze slaakte een diepe zucht, slikte stiekem de brok in haar keel weg en ging naar binnen. Eenmaal de deur achter zich dicht getrokken slaakte ze nogmaals een diepe zucht, ditmaal gevolgd door een vreugdekreet. Vrolijk deed ze een dansje, sloeg een paar tonen aan op de piano, knuffelde de kat en rende naar boven. Eindelijk die langverwachte douche, ditmaal met luidkeels zingen. Ze pakte haar kleren, ging de badkamer in en zette de douche aan. Bijna vergat ze haar cd-speler mee te nemen. Snel rende ze terug naar haar kamer, pakte het apparaat en trok een sprintje terug richting badkamer. Eenmaal weer in de badkamer gleed ze uit over de inmiddels natte vloer en brak haar nek.



Oftewel, ja hoor, ik kijk echt uit naar het 4 weken alleen thuis zijn...