Veder waar we gebleven waren?!

nadat ik dus dacht echt dood te zijn gegaan aan een gebroken hart, ging het eigenlijk vrij snel weer goed. Hij mailde me meteen alweer na het "gebroken-hart-gesprek" . Ik wilde die mail niet lezen. Ik kon nog net mijn ogen droog houden,en durfde het niet aan om em te openen. Eerst maar een tijdje gewoon weer ff mijn hoofd bij mijn werk houden. Maar dat mailtje in mijn postvak trok alle aandacht. Ik hou niet van "ongelezen" mail en dat ie dan zo vetgedrukt blijft wachten tot je em opent. Ik opende de mail.

"Niet verdrietig zijn"

Wat moest ik daar nou mee!?! ik kon niet anders dan verdrietig zijn,mijn dromen werden afgekapt door je!
Ik probeerde wat afstandelijker te doen, maar dat ging niet echt heel lang goed. En het probleem is ook gewoon dat ik er altijd de waarheid bij hem uitgooi. Waarom?? ik weet het niet, want soms is het beter om dingen te verdraaien, of gewoon niet te vertellen. Maar ik deed het gewoon weer. Ik was nog steeds diezelfde verliefde muts, als voor het bewuste telefoontje.

De mails gingen van redelijk normaal weer veder naar waar we gebleven waren. En dat vond ik fijn.
Die zelfde avond kreeg ik ook alweer smsjes van hem, dus blijkbaar dacht ie ook wel aan mij, en nu we zijn punt besproken hadden, en ik wist hoe hij er over dacht, tja, waarom konden we dan niet gewoon veder met waar we waren gebleven??

Ik weet dat ik niet nr 1 ben...Maar ik kan je nog steeds niet uit mijn leven schrappen