Verantwoordelijkheid
Het is een blokkade waar ik telkens tegen aan loop. Het is een muur waar ik niet door heen kan breken. Het bezorgt frustratie keer op keer en het plezier wordt er niet meer op. Het is mijn verantwoordelijkheid, vermoed ik sinds een paar dagen. Een inzicht dat ik kreeg door vele liedjes af te laten spelen en zelf te zitten, te staren, na te denken en te laten komen wat er moest komen. Vooral een stilte is dan wat heerst. Een tijd van een klein meisje met grote vraagtekens. Niet wetend welke kant op te moeten en te willen. Een groot verschil. Maar mijn leidraad wisselt enorm.
Ik heb als klein meisje grote verantwoordelijkheid gekregen en genomen door te zwijgen en een geheim levend te houden. Ik was het jongste in huis maar had zoveel meer door en begreep zoveel meer van de grote mensen wereld dan men inzag. Nog steeds speelt dit en ik denk dat ik er ook niet vanaf kom. Dat hoeft ook niet direct want het levert de laatste tijd veel moois op. Ik zie dingen, ik denk er over maar vervolgens deel ik ze ook of vuur ik vragen op mensen af. Dat wat ik eerder niet deed, maar wat me nu veel positiefs teruggeeft. Oprechtheid van mensen om me heen.
Wel is het verantwoordelijkheid die me nekt, die me de das om doet, die me zo ontzettend sloopt. Met name verantwoordelijkheid voor verwachtingen. Verwachtingen van anderen maar óók van mezelf. Ik verwacht veel en men verwacht veel van mij omdat ik het één en ander in mijn mars heb. De juiste opleiding doe, met goede mensen werk en eigenlijk ook een bijzonder meisje ben. Liefdevol en zorgend. Twee geweldige eigenschappen vind ik altijd om me heen. Maar. Door die twee eigenschappen én de verwachtingen die ik mezelf stel en die door anderen gesteld worden, handel ik vaker uit plichtsgevoel dan uit wil.
Mijn verantwoordelijkheidsgevoel om aan verwachtingen te voldoen is groots. Te groot. Het is de laatste tijd die mij dit in laat zien. De tijd dat ik me kwetsbaar opstelde op school en vooral om me heen keek of mijn klasgenoten het wel aankonden. De maanden met een vriendje waarbij ik continu verantwoording aan het afleggen was (vooral thuis) over mijn plannen en ik erg gekaderd werd terwijl ik stiekem wel eens spontaan 's avonds heen wilde. De laatste periode waarin ik het geheim niet meer leven wil en alles me tegen mn borst stoot, maar tóch mijn mond houdt en overal probéér mijn best te blijven doen en vooral aan álle verwachtingen te kunnen voldoen; op school, op stages, op mijn werk, bij vrienden/vriendinnen, hier in huis en zelfs voor de hulpverlening houd ik me groot en gaat het allemaal zoals het moet.
Maar eigenlijk... zou ik het liefst niet eens meer verantwoordelijk voor mezelf willen zijn. Gewoon even alles, álles los kunnen laten. Ja, dat lijkt me wel fijn.
Ik heb als klein meisje grote verantwoordelijkheid gekregen en genomen door te zwijgen en een geheim levend te houden. Ik was het jongste in huis maar had zoveel meer door en begreep zoveel meer van de grote mensen wereld dan men inzag. Nog steeds speelt dit en ik denk dat ik er ook niet vanaf kom. Dat hoeft ook niet direct want het levert de laatste tijd veel moois op. Ik zie dingen, ik denk er over maar vervolgens deel ik ze ook of vuur ik vragen op mensen af. Dat wat ik eerder niet deed, maar wat me nu veel positiefs teruggeeft. Oprechtheid van mensen om me heen.
Wel is het verantwoordelijkheid die me nekt, die me de das om doet, die me zo ontzettend sloopt. Met name verantwoordelijkheid voor verwachtingen. Verwachtingen van anderen maar óók van mezelf. Ik verwacht veel en men verwacht veel van mij omdat ik het één en ander in mijn mars heb. De juiste opleiding doe, met goede mensen werk en eigenlijk ook een bijzonder meisje ben. Liefdevol en zorgend. Twee geweldige eigenschappen vind ik altijd om me heen. Maar. Door die twee eigenschappen én de verwachtingen die ik mezelf stel en die door anderen gesteld worden, handel ik vaker uit plichtsgevoel dan uit wil.
Mijn verantwoordelijkheidsgevoel om aan verwachtingen te voldoen is groots. Te groot. Het is de laatste tijd die mij dit in laat zien. De tijd dat ik me kwetsbaar opstelde op school en vooral om me heen keek of mijn klasgenoten het wel aankonden. De maanden met een vriendje waarbij ik continu verantwoording aan het afleggen was (vooral thuis) over mijn plannen en ik erg gekaderd werd terwijl ik stiekem wel eens spontaan 's avonds heen wilde. De laatste periode waarin ik het geheim niet meer leven wil en alles me tegen mn borst stoot, maar tóch mijn mond houdt en overal probéér mijn best te blijven doen en vooral aan álle verwachtingen te kunnen voldoen; op school, op stages, op mijn werk, bij vrienden/vriendinnen, hier in huis en zelfs voor de hulpverlening houd ik me groot en gaat het allemaal zoals het moet.
Maar eigenlijk... zou ik het liefst niet eens meer verantwoordelijk voor mezelf willen zijn. Gewoon even alles, álles los kunnen laten. Ja, dat lijkt me wel fijn.
28 okt 2012
- meld ongepast verhaal
-
Quinoa
zondag 28 oktober 2012 12:46
Mijn verantwoordelijkheidsgevoel om aan verwachtingen te voldoen is groots
Dit is vluchtgedrag.
Plooien = vluchten
Denk maar es na: wat gebeurt er als je niét in de pas loopt? Als je voor je eigen noden opkomt? Of eerder: wat zou er vroeger gebeurd zijn? -
kruidje
zondag 28 oktober 2012 15:21
Ik herken dat gevoel heel sterk. Zou dat een jongste-in-het-gezin syndroom zijn? Ik voel me ook altijd verantwoordelijk voor het geluk en welvaren van anderen. Het is een mooie eigenschap, maar het kan je ontzettend in de weg zitten. Omdat het welzijn van anderen soms boven die van jezelf lijkt te gaan.
Daarbij komt ook dat ik me veel te druk maak over wat anderen van me denken. Het lijkt onschuldig als je deze eigenschappen hebt, maar het is echt een valkuil..
Zoek naar de balans. Je hoeft die eigenschappen niet op te geven (zeker niet!), maar denk eerst eens aan wat voor JOU het beste is. Of je zelf niet in de knel komt. Doen! Probeer! Dan doe ik dat ook
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 29 nov 2012 triggerend ( 5 )
- O 28 nov 2012 Onafscheidelijk verbonden ( 2 )
- O 26 nov 2012 De nacht ( 2 )
- O 25 nov 2012 Gelogen woorden ( 4 )
- O 25 nov 2012 EMDR Sessie 4 ( 4 )
- O 22 nov 2012 EMDR Sessie 2 + 3 18+ ( 5 )
- O 22 nov 2012 EMDR Sessie 1 18+ ( 3 )
- O 19 nov 2012 De EMDR sessies in zijn algemeenheid. ( 6 )
- O 28 okt 2012 Verantwoordelijkheid ( 2 )
- O 26 okt 2012 Het mag dan wel vrijdag zijn ( 4 )
- O 23 okt 2012 De (on)veilige plaatsen ( 12 )
- O 23 okt 2012 Tranen door een kinderprogramma ( 2 )
- O 22 okt 2012 Voorbereiding op EMDR ( 13 )
- O 21 okt 2012 Lastige vragenlijst ( 12 )
- O 18 okt 2012 Zo vrij als een vogel ( 3 )