Verdriet
Gisteren had ik een gesprek met mijn SPV-ER. Dat ging goed. Ze gaan mij niet meer verplichten tot medicijnen. Oftewel, ik hoef geen medicatie meer te slikken behalve als ik het zelf wil. Ze verwachten niet dat de zorgmachtiging wordt afgegeven en zo wel dat deze na zes maanden weer verloopt.
Voor mij wel een opluchting. Omdat ik mij beter voel zonder medicatie. Ik ben absoluut niet tegen medicatie als het echt helpt en soms is het tijdelijk nodig.
Waar ik over wil schrijven is dat ik verdrietig ben. In het gesprek maakte mijn SPV-ER de goedbedoelde opmerking. Ik vind het knap van je dat je nu wel je opleiding wilt afmaken, voorheen heb je allemaal opleidingen niet afgemaakt'. Aardig bedoeld maar triggerde bij mij het gevoel van. Zie je nou wel ik ben echt mislukt.
Ik ben 32 jaar (over een paar maanden) en heb niks bereikt. Als ik kijk naar andere mensen van mijn leeftijd zie ik hoeveel ze hebben bereikt. Ik kan bijna niet begrijpen hoe mensen dat voor elkaar krijgen. Een succesvolle studie, baan en gezin. Ik kan mij niet herkennen in zulke levens. Ik ben zeker niet jaloers. Maar kijk wel ergens tegen dit soort mensen op. Ik voel mij vaak slecht en depressief zoals misschien wel te lezen is in dit dagboek. De oorzaak ligt toch echt in de niet stabiele jeugd die ik heb gehad. Toch heb ik spijt van de keuzes die ik zelf heb gemaakt. Toen ik 23 jaar was heb ik een studie niet afgemaakt. Dat was destijds hbo pedagogiek na mijn mbo studie Pedagogische medewerker. Als ik deze studie wel had afgemaakt had afgemaakt had mijn leven er heel anders uitgezien. Had ik wellicht een goede baan gehad. Helaas ben ik gestopt in het derde jaar. Ik was bijna klaar maar toch stopte ik. Ik hield het niet vol.
Het heeft geen zin om zoals mijn ex altijd zei (grappige uitspraak) een koe in zijn kont te kijken. Maar als ik kijk naar mijn 20-er jaren dan zie ik vooral veel ellende. Afgebroken studies, na het hbo ben ik een nieuwe mbo studie begonnen die ik weer niet af heb gemaakt. Veel ellende met mannen. Depressies. Je 20 jaren zijn echt de jaren dat je eigenlijk je kansen moet pakken. Moeder worden, carrière maken. Maar bij mij is dit niet gelukt.
Het maakt mij verdrietig maar ik weet dat het niet meer te veranderen valt. Je maakt keuzes in je leven. Soms bewust soms onbewust.
Als ik in de spiegel kijk zie ik een vrouw die niet tevreden is met zichzelf. Ik hoop toch dat ik de komende jaren meer gelukkig kan zijn met mezelf. Maar het is altijd lastig om geconfronteerd te worden met het geluk van een ander en zeker met sociale media is dat iets waar je constant mee wordt geconfronteerd.
Voor mij wel een opluchting. Omdat ik mij beter voel zonder medicatie. Ik ben absoluut niet tegen medicatie als het echt helpt en soms is het tijdelijk nodig.
Waar ik over wil schrijven is dat ik verdrietig ben. In het gesprek maakte mijn SPV-ER de goedbedoelde opmerking. Ik vind het knap van je dat je nu wel je opleiding wilt afmaken, voorheen heb je allemaal opleidingen niet afgemaakt'. Aardig bedoeld maar triggerde bij mij het gevoel van. Zie je nou wel ik ben echt mislukt.
Ik ben 32 jaar (over een paar maanden) en heb niks bereikt. Als ik kijk naar andere mensen van mijn leeftijd zie ik hoeveel ze hebben bereikt. Ik kan bijna niet begrijpen hoe mensen dat voor elkaar krijgen. Een succesvolle studie, baan en gezin. Ik kan mij niet herkennen in zulke levens. Ik ben zeker niet jaloers. Maar kijk wel ergens tegen dit soort mensen op. Ik voel mij vaak slecht en depressief zoals misschien wel te lezen is in dit dagboek. De oorzaak ligt toch echt in de niet stabiele jeugd die ik heb gehad. Toch heb ik spijt van de keuzes die ik zelf heb gemaakt. Toen ik 23 jaar was heb ik een studie niet afgemaakt. Dat was destijds hbo pedagogiek na mijn mbo studie Pedagogische medewerker. Als ik deze studie wel had afgemaakt had afgemaakt had mijn leven er heel anders uitgezien. Had ik wellicht een goede baan gehad. Helaas ben ik gestopt in het derde jaar. Ik was bijna klaar maar toch stopte ik. Ik hield het niet vol.
Het heeft geen zin om zoals mijn ex altijd zei (grappige uitspraak) een koe in zijn kont te kijken. Maar als ik kijk naar mijn 20-er jaren dan zie ik vooral veel ellende. Afgebroken studies, na het hbo ben ik een nieuwe mbo studie begonnen die ik weer niet af heb gemaakt. Veel ellende met mannen. Depressies. Je 20 jaren zijn echt de jaren dat je eigenlijk je kansen moet pakken. Moeder worden, carrière maken. Maar bij mij is dit niet gelukt.
Het maakt mij verdrietig maar ik weet dat het niet meer te veranderen valt. Je maakt keuzes in je leven. Soms bewust soms onbewust.
Als ik in de spiegel kijk zie ik een vrouw die niet tevreden is met zichzelf. Ik hoop toch dat ik de komende jaren meer gelukkig kan zijn met mezelf. Maar het is altijd lastig om geconfronteerd te worden met het geluk van een ander en zeker met sociale media is dat iets waar je constant mee wordt geconfronteerd.
16 mrt 2024
- meld ongepast verhaal
-
LilAngel
zaterdag 16 maart 2024 16:28
Herkenbaar, van de confrontatie met de omgeving die wél aan ‘de norm’ lijken te voldoen.
Maar ook daarbij geldt; uiterlijke schijn kan bedriegen. Ieder huisje heeft zo z’n kruisje. Iedereen zijn of haar eigen pad om te bewandelen.
En het willen afmaken van je opleiding is zeker knap, maar niet met als reden dat je andere opleidingen niet hebt afgemaakt. Stoppen met je opleiding is óók juist een knappe beslissing, zeker als je merkt dat je het niet vol kunt houden. Wat niet wil zeggen dat je hebt gefaald, juist niet! Want je hebt toen ook naar jezelf en je eigen grenzen geluisterd. En je hebt al wel een diploma op zak, zo lees ik dat. Ook mbo-studies zijn een ticket naar de arbeidsmarkt, en ook niet afgemaakte studies zijn wel weer levenservaring en waardevol voor wat de toekomst je brengt.
Ook ik word wel verdrietig als ik terugkijk naar delen van mijn leven, dingen die niet meer terug te draaien zijn of te veranderen. Ook ik kijk in de spiegel en zie iemand die niet tevreden is met zichzelf, die worstelt met het geluk van de mensen om zich heen, maar ook met het leed om me heen (want immers wat zeur ik nou, er zijn er zoveel die het erger hebben toch?).
Ik heb ook geen gezin, geen vriend, geen kinderen, geen groot sociaal netwerk, geen energie, zit grotendeels ziek thuis (wel een baan maar dus in ziektewet), dan heb ik wel een diploma maar kan ik er niks mee..
Maar het gaat erom hoe je er zelf in staat. Je bereidheid om te werken aan en voor een mooie/betere toekomst voor jezelf. En dat lees ik wel terug in jouw verhalen, dat je ondanks de tegenslagen ook wel kiest voor het blijven zetten van stappen richting herstel en beterschap.. zoals ik dat zelf ook probeer
ik leef (en lees) met je mee
-
BorderlineIris
zaterdag 16 maart 2024 17:06
Hoi @lilangel super lief van je. Bedankt voor je uitgebreide reactie. Ik denk dat het wel menselijk is om je met andere te vergelijken.
Echt vervelend dat je in de ziektewet zit maar blijkbaar nu wel nodig door je klachten. Hopelijk kan je in de toekomst wel weer stappen zetten als het beter gaat.
Ja klopt, het is helaas wel erg verdrietig allemaal. Maar nogmaals dankjewel
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 01 dec 2024 Een jaar zonder jou.
- O 26 nov 2024 Gestopt ( 3 )
- O 23 nov 2024 Ik wil niet dood maar ook niet leven/ borderline ( 5 )
- O 14 nov 2024 Eten/gewicht ( 2 )
- O 07 nov 2024 Onbestemd ( 2 )
- O 23 okt 2024 Herstel
- O 09 sep 2024 Pijn ( 2 )
- O 27 aug 2024 Stelselmatige pesterijen ( 3 )
- O 14 aug 2024 Raken ( 2 )
- O 14 aug 2024 Soms ( 1 )
- O 16 mrt 2024 Verdriet ( 2 )
- O 12 mrt 2024 Dagelijkse kost ( 4 )
- O 07 mrt 2024 Ups en downs ( 4 )
- O 03 mrt 2024 Zorgmachtiging ( 2 )
- O 29 feb 2024 Update. Suïcidaliteit. ( 2 )