Verdwijn eens uit mijn hoofd

Het zit mij dwars, want ik snap het niet.
Vorige week gedroomd, heel naar gedroomd en het bleef een paar dagen bij mij. Flashback, nachtmerrie, situatie die ik niet terug wilde zien. Zelfs een situatie die ik met EMDR gedaan hebt, omdat hij mij continu in de weg bleef zitten jaren geleden. En ineens, ineens was hij daar weer. Ik vrees (denk) dat het voortkomt doordat ik in mijn hoofd bezig was met hoe ik een boek schrijven dan aan zou moeten pakken. Ergens heb ik het idee al weer naast mij neergelegd, omdat ik merkte dat het continu omhoog bleef komen. Nare gevoelens. Ik wilde niet naar hem toe, niet naar zijn lieve vrouw en zijn top kindje. Ik wilde niet en we gingen niet. Maar ik sprak niet uit wat er nog meer meespeelde. Opgesloten in mijn hoofd, als ik de keuze maak, is het oke.
'Moeten we ze dan zeggen dat we wel samen weg gaan?'
Ik: 'nee, dat hoeven we niet. Het is mijn leven en dus mijn keuze'.

Ik kreeg een high five en een knuffel. 'ik ben trots op je' zei mijn vriend. Hij weet niet wat er in mijn hoofd rond ging, maar hij weet wel dat ik verander. Dat er echt dingen anders zijn. Hij stelde de vraag niet voor niets of we dat niet moesten zeggen dan tegen de anderen van mijn gezin omdat ik dat altijd voel als verplichting. De verantwoording moeten geven. Dat hoeft helemaal niet. En ook ik 'schrok' wel met een glimlach van mijn eigen keuze en dat ik het uitsprak. Het was er eerder uit dan dat ik het besefte.

Misschien speelt het nu meer omdat er nog een kleintje bij hun op komst is en ik al een paar keer geschrokken ben door de gedachte aan dat het misschien wel een meisje is en dat ik daar niet mee bezig wil zijn. Ik wil niet bang zijn, geteisterd worden door nare gedachten, hier mee bezig zijn terwijl de aandacht op positieve dingen en herstel ligt.

Ik zou willen dat het uit mijn hoofd verdwijnt. Ik denk dat ik het voldoende beschreven heb. Ik den dat ik er voldoende over gesproken heb. Misschien helpt praten niet (meer). Misschien moet ik wel luisteren naar het advies van een vriendinnetje om een andere richting in hulp te kiezen. Misschien ben ik er nog niet uit. Wel is het een vooruitgang dat mijn vriend met een voorstel kwam als therapie omdat een collega dat tegen hem heeft gezegd en ik daardoor de andere optie ook durfde te bespreken. het is echt nog wennen dat ik kan delen. Ik deel niet alles, ik schrijf ook te weinig, maar ik merk dat ik aan het veranderen ben. Ook op het deel-vlak.

Ik kom er wel, maar mag dit alsjeblieft uit mijn hoofd?

13 sep 2019 - meld ongepast verhaal

Past&Today, vrouw, 33 jaar

kruidje vrijdag 13 september 2019 16:20
Ik snap dat dit nu in je hoofd zit. Dit door de twee redenen die je zelf al aandraagt.

Goed dat je voor jezelf koos. En je vriend is terecht trots op jou. You go girl!

Ik vraag me weleens of hij zich nooit zorgen maakt. Zou hij niet twijfelen aan zichzelf, bang zijn voor jouw gedachten, en voor wat jij zou kunnen zeggen?
Caty zaterdag 14 september 2019 21:10
Wauw. Ik zou ook trots op je zijn. Ik ben dat zelfs, ook zo als buitenstaander, als dat mag & voor wat mijn bewondering ook telt. (Het andere mag er ook zeker zijn, het is menselijk, ik weet niet wat ik verder moet zeggen & ja, zoals je ziet, ben ik slecht hierin. Dank voor het delen.)

O 15 jan 2013 Ik ben gegroeid. ( 2 )
O 09 jan 2013 Verwachting ( 2 )
O 08 jan 2013 Balans vinden ( 1 )
O 07 jan 2013 Donder op ( 5 )
O 07 jan 2013 Invloed ( 1 )
O 06 jan 2013 Terug in de echte wereld ( 6 )
O 23 dec 2012 Mijn handelen in zijn bijzijn ( 5 )
O 23 dec 2012 'Wat ben je stil ineens?' (pap) ( 2 )
O 22 dec 2012 Ik zal winnen ( 3 )
O 22 dec 2012 Berichtje dat me klem zet ( 5 )
O 18 dec 2012 Herstellen van het rennen ( 4 )
O 11 dec 2012 Rake woorden.. ( 5 )
O 07 dec 2012 Mijn kindje... (droom) ( 1 )
O 06 dec 2012 De nacht leeft maar door 18+ ( 3 )
O 30 nov 2012 Ze hebben zo gelijk... ( 9 )

vorige volgende