verdwijnt

's ochtends word ik wakker en verlang ik direct weer terug naar slapen, maar dat verlangen zorgt ervoor dat ik wakkerder en wakkerder wordt en me hoelanger ik blijf liggen steeds wanhopiger ga voelen. Herinneren waar je bent, wie je bent, welke dag het is, wat recent heeft plaatsgevonden... allemaal dingen die loodzwaar voelen in het allereerste bewustzijn van de dag. Zelfs mijn nachtmerries voelen lichter aan dan het moment van ontwaken.
Ook al zal mijn persoonlijkheid nooit donkerder zijn dan een romantische melancholie voelt het als
'de vervuiling van het eerstgeboren hersenlicht'. Alsof je een baby over de duivel leert. Het is te vroeg.
Ik kan het niet op een geleidelijke manier ervaren. Ik word bruut weggezogen uit de droom en haar wereld.
Er zijn uitzonderingen. Heel zelden, en ik heb er helaas geen reden voor. Ik kan de avond ervoor elke willekeurige emotie gehad hebben. Een goede nacht overkomt me zomaar, en bij een goede nacht hoort een heerlijk ontwaken, en bij een heerlijk ontwaken hoort een energieke en productieve dag.
Maar misschien is het allemaal anders en ben ik de winter geworden, leer ik tijdens de lente dat een zomer betekent dat juist een slecht ontwaken zelden voorkomt. Dat herinner ik me misschien niet.
Ik kan dingen zo vergeten dat ze nooit hebben bestaan.

Laatst was ik een hele week vrolijk, met maar enkele tussenposes, en toen zei ik tegen hem dat ik niet wist wat lijden was. Dat het voor mij altijd lijkt alsof anderen veel meer lijden dan ik. Dat geloofde ik met heel mijn hart op dat moment. Twee dagen later besefte ik me dat mijn kwaliteit om de helft van mijn leven te doen verdwijnen voor een bepaalde tijd beangstigende vormen aan kan nemen. Toen ik weer van mijn belachelijke wolk was afgestapt herinnerde ik me hoeveel ik lijd. Niet meer dan anderen, maar ook niet minder. Wanneer ik dus blijkbaar in staat ben dit soort uitspraken te doen wil ik nooit meer spreken. Ik heb er wel vaker naar verlangd nooit meer te spreken. Mijn woord is te krachtig. Het heeft de potentie helend te zijn, maar tot ik het instrument niet volledig begrijp durf ik het niet meer te bespelen wanneer ik zie wat het kan aanrichten.
Niet meer spreken is geen optie. Over twee dagen ben ik vergeten dat ik het verlangen had nooit meer te spreken. Waarom kan ik deze verlangens niet vasthouden.. Als ik deze dingen op de cruciale momenten simpelweg niet meer herinner, hoe kan ik ze dan ooit nastreven? Zonder lijstjes te maken van deze dingen lijkt het alsof ik niet eens besta. Als ik mezelf niet vastleg verdwijn ik.

Ik wil niet meer drinken om de reden dat ik ervan ga praten en omdat ik de volgende twee tot drie dagen nodig heb me weer oké te voelen. Maar ik zal ongetwijfeld nog drinken in mijn leven, omdat er tijdens het moment van de keuze geen kater bestaat. treurig bijna.
En in het verlengde van nooit meer drinken wil ik nooit meer intiem zijn met iemand waar ik niet van hou.
Dat levert uiteindelijk de grootste kater op.