Verhaal 30 - Postscriptum
Na een aantal reacties te hebben ontvangen op Verhaal 30, denk ik dat enige extra uitleg op zijn plaats is.
Mordechai wil me bewegen meer te schrijven en uit te leggen in een poging duidelijker te maken wat ik voel/bedoel. Het moeilijke is, merk ik nu al, dat het geschreven woord bij iedereen anders aankomt (maar het is een mooie oefening). Het probleem is dat ik vrees dat een explicietere uitdrukking verder van de kern drijft.
Wolfe tone wil weten of ik wacht op iets specifieks; nee dat is niet zo. Het is meer, inderdaad, een algemeen gevoel van passiviteit. Daar kom ik zo op terug. De andere vraag van hem was wat ik bedoel met paradigma. In dit verband bedoel ik daarmee dat nagenoeg alle (Nederlandse) taal, die ik kan aanwenden om meer uitdrukking te geven aan mijn gevoel, zijn betekenis ontleent aan een concept, constructie, toestand van de wereld of paradigma in plaats van mijn gevoel. Dit is natuurlijk logisch en dit kan ook niet anders, maar het probleem is dus wel dat hoe meer taal ik bezig, hoe verder ik af kom te staan van wat ik bedoel (hoewel dit niet zonder meer altijd het geval blijft; ik veronderstel wel dat mijn gevoel uitdrukbaar is).
France (:love
interpreteert mijn verhaal waarbij wachten in elke situatie een optie is. Dit raakt ergens wel aan wat ik bedoel (het beste van alle reacties tot nu toe in ieder geval), maar het gevoel van wachten is voor mij meer een gevoel dat constant aanwezig is, niet direct iets waar je je toevlucht toe kan zoeken.
Dan nu het echte postscriptum. Wellicht is het goed te vermelden dat het gevoel gepaard gaat met een eindeloos vertrouwen in het idee dat alles naar iets goeds/beters toe beweegt. Dat is onlosmakelijk verbonden met het gevoel van wachten. Nogmaals, het dootrekt alles en ik kan me er niet aan onttrekken. Dus ook niet toevlucht toe zoeken wanneer ik dat wil.
In een poging alles duidelijker te maken, gaf het laatste commentaar van wolfe tone een goed aanknopingspunt. Het staat namelijk lijnrecht tegenover wat ik bedoel en dat is vaak een redelijk middel om een boodschap over te brengen. De essentie van zijn reactie: 'The world only makes sense when you force it to.' Dit hebben we, als mensheid, nu zo een 2000 jaar geprobeerd, de wereld dwingen om zich bloot te geven. Het heeft ons een hoop gebracht; technologie, beschaving, kennis. Echter, de mogelijkheid dat de wereld zonder kracht (force), ongeforceerd, zich bloot geeft lijkt een ondergeschoven optie. Maar dit raakt precies aan mijn gevoel. Zodra je niets probeert af te dwingen en de wereld niet jouw wil op probeert te leggen, denk ik dat er een heel interessante ervaring staat te wachten. Dit raakt ook weer aan het idee dat alles onderling verbonden is, wat ik misschien ook maar eens op korte termijn uit moet werken.
Reacties wederom zeer welkom!
Mordechai wil me bewegen meer te schrijven en uit te leggen in een poging duidelijker te maken wat ik voel/bedoel. Het moeilijke is, merk ik nu al, dat het geschreven woord bij iedereen anders aankomt (maar het is een mooie oefening). Het probleem is dat ik vrees dat een explicietere uitdrukking verder van de kern drijft.
Wolfe tone wil weten of ik wacht op iets specifieks; nee dat is niet zo. Het is meer, inderdaad, een algemeen gevoel van passiviteit. Daar kom ik zo op terug. De andere vraag van hem was wat ik bedoel met paradigma. In dit verband bedoel ik daarmee dat nagenoeg alle (Nederlandse) taal, die ik kan aanwenden om meer uitdrukking te geven aan mijn gevoel, zijn betekenis ontleent aan een concept, constructie, toestand van de wereld of paradigma in plaats van mijn gevoel. Dit is natuurlijk logisch en dit kan ook niet anders, maar het probleem is dus wel dat hoe meer taal ik bezig, hoe verder ik af kom te staan van wat ik bedoel (hoewel dit niet zonder meer altijd het geval blijft; ik veronderstel wel dat mijn gevoel uitdrukbaar is).
France (:love
interpreteert mijn verhaal waarbij wachten in elke situatie een optie is. Dit raakt ergens wel aan wat ik bedoel (het beste van alle reacties tot nu toe in ieder geval), maar het gevoel van wachten is voor mij meer een gevoel dat constant aanwezig is, niet direct iets waar je je toevlucht toe kan zoeken. Dan nu het echte postscriptum. Wellicht is het goed te vermelden dat het gevoel gepaard gaat met een eindeloos vertrouwen in het idee dat alles naar iets goeds/beters toe beweegt. Dat is onlosmakelijk verbonden met het gevoel van wachten. Nogmaals, het dootrekt alles en ik kan me er niet aan onttrekken. Dus ook niet toevlucht toe zoeken wanneer ik dat wil.
In een poging alles duidelijker te maken, gaf het laatste commentaar van wolfe tone een goed aanknopingspunt. Het staat namelijk lijnrecht tegenover wat ik bedoel en dat is vaak een redelijk middel om een boodschap over te brengen. De essentie van zijn reactie: 'The world only makes sense when you force it to.' Dit hebben we, als mensheid, nu zo een 2000 jaar geprobeerd, de wereld dwingen om zich bloot te geven. Het heeft ons een hoop gebracht; technologie, beschaving, kennis. Echter, de mogelijkheid dat de wereld zonder kracht (force), ongeforceerd, zich bloot geeft lijkt een ondergeschoven optie. Maar dit raakt precies aan mijn gevoel. Zodra je niets probeert af te dwingen en de wereld niet jouw wil op probeert te leggen, denk ik dat er een heel interessante ervaring staat te wachten. Dit raakt ook weer aan het idee dat alles onderling verbonden is, wat ik misschien ook maar eens op korte termijn uit moet werken.
Reacties wederom zeer welkom!
14 okt 2010
- meld ongepast verhaal
-
Asih
donderdag 14 oktober 2010 15:24
Mooi gezeg r^m!
Dat basisgevoel is heel waardevol, essentieel, veelbelovend & ligt ten grondslag aan alle leven (& 'niet leven'
op aarde voorzover ik weet. Alle oceanen, continenten, bergen en dalen zijn ook zo in staat geweest om ons voort te brengen na al die andere planten en dieren? So far so good, maar daarna kregen we wel steeds meer te maken met uiteenlopende gevoelens, gedachten, daden & ervaringen die niet meer te ontkennen of te ontdoen zijn over het algemeen ... Voordat we 'aan de gang gaan met al die andere dingen' verdient het dus best wel aanbeveling om zo nu & dan ook keer op keer stil te blijven staan bij dat 'wachten' (als ik begrijp wat je bedoelt & probeert te zeggen) ...
Zogenaamde primitieve volkeren hebben dat soms nog van nature en 'wij' zijn dat later onder andere
'bidden', 'meditatie', 'onthechting', zen, tao, satori, nirvana e.d. gaan 'noemen' wat verwarrend is?!
Rest ons dit 'wachten te doen' EN 'de anderen' & "Het Andere" niet uit 'het oog' te verliezen ... -
r^m
donderdag 14 oktober 2010 15:55
Ja. Jij snapt het, bedankt! (hoewel je terminologie nog wel eens verwarrend is, voor mij, denk ik dat we het over hetzelfde hebben)
-
Wolfe Tone
vrijdag 22 oktober 2010 12:50
Ik denk om heel eerlijk te zijn dat alles neerkomt op de actie, dat van wachten nooit enige waarheid of überhaupt enig iets komt. Passiviteit heeft nog nooit ergens toe geleid. Maar ik ben dan ook veeleer van mening dat niets verbonden is met elkaar en dat er geen onderliggende betekenis is in de wereld. In mijn opinie bestaat enkel het brute toeval.
Ik zal ongetwijfeld veel volledig naast jouw idee zitten, maar volgens mij denken wij op twee exact verschillende sporen.. In mijn optiek leidt passiviteit nergens toe en moet je altijd trachten de werkelijkheid actief te veranderen en elke betekenis te zoeken in diezelfde politieke, culturele, sociaal-economische werkelijkheid. -
r^m
vrijdag 22 oktober 2010 15:53
Ik begrijp je. Toch lijkt het erop dat de essentie van wat ik bedoel nog niet overkomt. Actie en passie (vrij naar actief en passief, het sluit goed aan) zijn tegenovergestelden, maar ik vermoed dat dit een relatieve tegenstelling is. Dwz, zoals ouder& kind, zegt het ene begrip niets zonder het andere.
Natuurlijk is er een hoop in deze wereld met actie af te dwingen maar de passie speelt ook een grote rol. In deze balans zijn we doorgeschoten naar de actie kant en in deze termen zou mijn gevoel zijn: de passie staat op het punt van zich te doen horen (voelen).
Als laatste, er is geen onderliggende betekenis, die komt altijd van ons. Wel, denk ik, een onderliggende dynamiek.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 20 dec 2010 Verhaal 32: 'een echte man' (14) revisited
- O 12 nov 2010 Verhaal 31: Overweging over samenzweringen
- O 14 okt 2010 Verhaal 30 - Postscriptum ( 4 )
- O 14 okt 2010 Verhaal 30: Eindelijk, ik ben niet alleen ( 6 )
- O 02 dec 2009 Verhaal 29: Uit mijn oude doos :shy: ( 1 )
- O 22 okt 2009 Verhaal 28: deze man... ( 2 )
- O 13 okt 2009 Verhaal 27: Uit het archief ( 1 )
- O 01 sep 2009 verhaal 26: drie keer bloemkool
- O 27 mei 2009 Verhaal 25: the sweetest thing ( 2 )
- O 13 apr 2009 Verhaal 24: ik kan het nu niet helpen ( 3 )
- O 26 mrt 2009 Verhaal 22: het lot ( 2 )
- O 17 mrt 2009 Verhaal 21: de Paus ( 5 )
- O 16 mrt 2009 Verhaal 20: tegenwoordige mannen
- O 16 feb 2009 verhaal 19: liefde is... ( 1 )
- O 13 feb 2009 verhaal 17: wat ik doe ( 1 )