Verhaal, gewoon lezen

Het is weer zo ver, er word weer geschreeuwd tegen me, ik word langzaam gek van haar geschreeuw, het liefst zou ik nu naar me vader lopen en bij hem in de armen vallen, maar ik ben nu oud genoeg om te weten dat papa niet meer terug komt, hij heeft ons achter gelaten voor altijd, ik kan het me nog goed herinneren hoe ik uit de handen van papa werd genomen, ook al was ik toen pas vijf jaar.

Nu ik haar zo hoor schreeuwen denk ik aan die avond dat papa ons achter liet, ze schreeuwde toen ook tegen papa op deze manier. Ineens Schieten er tranen in mijn ogen en ze stopt met schreeuwen. De tranen wil ik het liefst verbergen voor haar, ik wil me zwakte niet laten zien, want dan weet ze dat ze me elke keer maar weer raakt.Langzaam sta ik op en kijk haar aan, ineens glijd er een traan langs mijn gezicht naar beneden. “Ben je nu tevreden” zeg ik zacht tegen der. Ze kijkt me aan en draait me de rug toe. Ik weet nu dat ik snel weg moet komen, anders gaat het straks helemaal fout.

Snel loop ik naar de keuken toe die ook naar de deur lijd die naar boven en naar de hal gaat. Met mijn ogen gericht op het messen blok stop ik en steek ik mijn hand uit naar een nieuw gekocht scherp mes die nog niet een keer is gebruikt.
Stiekem zonder dat ze het merkt pak ik het mee en doe het onder mijn riem die strak vast zit, en loop ik verder naar de deur die rechts van me zit.

Eindelijk in de koude donkere hal te staan kijk ik in de spiegel die in de hal hangt, een kleine zwarte streep die over mijn linkerwang loopt veeg ik weg met mijn zwarte trui. Dan richt ik mijn ogen naar de donkere lange trap die voor me is, en loop naar boven, in me keel voel ik een brok zitten, en ik voel dat ik het niet langer meer in kan houden om in tranen uit te barsten, maar toch hou ik het nog zo lang als het moet in.

Ik kijk naar buiten, het is somber weer, de druppels glijden langzaam langs het raam naar beneden, net als de druppels op het raam naar beneden stromen stroomt er ineens ook een eenzame traan over me wang naar beneden ik zie me spiegelbeeld in de raam en ik zet me gedachten op nul.

Ik kan er niet meer tegen, ik wil het zo niet meer, iedereen denkt op een verkeerde manier over mij. Ik ben niet meer die persoon die jullie zien, het vrolijke, lachende, blije meisje is nog ergens te vinden, diep in mijn hart zal ik dat ook altijd zijn in de tijden dat het kan, maar steeds weer lijkt het van me afgenomen te worden. Alles willen doen voor anderen om me status te verbeteren, achteraf word het toch niet gewaardeerd. Alles gaat gewoon fout, alles doe ik gewoon fout, ik haat mezelf, er is niets dat ik goed doe of goed zou maken.

Even alleen te zijn met mezelf en een mes tegen me pols denk ik aan haar woorden, het raakt me en ik word steeds bozer op mezelf. Ik druk het mes harder tegen me pols, langzaam zie ik een dunne lichtrode streep op me pols, maar ik zie nog geen een druppel bloed. Ik denk weer terug aan alle dingen die ik fout heb gedaan, ‘ik haat mezelf’ zeg ik zacht en druk het mes nog iets harder tegen me pols aan. Ineens begin ik erger te trillen en voel me niet zo goed, aan het mes te voelen voel ik me slagader sneller op en neer gaan, de lichtrode streep is nu nog iets roder en het doet nu wel pijn. Langzaam trek ik het mes naar me toe zodat er een snee zichtbaar word, de snee is niet diep dus ik begin harder te drukken, ineens houd iets me tegen en ik stop, ik staar recht vooruit naar het raam waar de druppels over het raam nog steeds naar beneden lopen. Me weerspiegeling maakt me bang en ik stort ineens zonder iets te zeggen in, vanbinnen ben ik gebroken, er vallen twee tranen op het mes, maar ik kijk nog steeds vooruit en zie me spiegelbeeld.
Langzaam valt de spanning van mijn lichaam af en me hand die het mes vast heeft laat het mes steeds losser. De derde traan rolt over mijn wang en het mes valt plots uit me hand en stuitert verder over de grond. Stil kruip ik weg in een van de hoeken van mijn donkere kamer en huil.
Fluisterend en zacht komen de woorden uit mijn mond “het spijt me” steeds stiller te zijn luister ik naar de regendruppels die zacht de grond raken, ik sluit mijn ogen en val langzaam in slaap.

Het lijkt wel een enge droom de pijn word steeds erger, ik open mijn ogen en zie haar voor me staan met het mes in haar handen. Ze schreeuwt tegen me maar ik voel me te zwak om naar haar te luisteren, de woorden en de pijn, het is me teveel, de pijn wordt steeds maar erger en erger. Ineens stopt de pijn en hoor niets meer. Het is donker maar ergens in het donker zie ik een fel licht.
Ik denk terug aan vandaag…;; het was jij, de jongen, jouw woorden en de momenten van ons die het niet toe lieten er een eind aan te maken. Jij was de jongen die zoveel voor mij betekende en ik realiseerde dat ik jou nog lang niet kon of wou verlaten. Ik was nog maar vijftien jaar en kon nog zoveel dingen mee maken. “het spijt me”

Vannacht ben ik vermoord door mijn bloed eigen moeder!