Verleden deel II

Die volgende keer is sneller gekomen dan verwacht...Nu ja, deel II. Petra en Madelon namen me dus onder hun vleugels. Eigenlijk waren zij erger dan de rest van mijn klas. De meesten pestten me en lachten me uit in mijn gezicht, maar zij, zij vernederden me voor de gehele klas en ik had ze niet door. Nog steeds waren ze mijn vriendinnen. Er zijn wel een paar dingen over ze die ik mijn hele leven nog met me ga meedragen, hoe belachelijk ze voor jou ook mogen klinken...Ik had van mijn ouders een balpen gekregen toen ik in het eerste leerjaar zat, zo eentje die je om je nek kan hangen en ik was er reuzetrots op. Petra en haar vriendin Madelon hadden er de pest in die dag en ik was weer hun zondebok. Ze renden naar een lerares die sowieso al wat tegen me had (en dat heb ik me niet verbeeld, want nu heeft ze dat nog, als ik haar tegenkom in de basisschool) en zeiden haar dat ik die balpen van Madelon gestolen had. Immers, zij had er de dag ervoor zo een en nu was ie héél toevallig weg. Conclusie: ik moest hem hebben gestolen. Die lerares nam hem van me af en ik kreeg hem op het einde van het jaar pas terug.
Een ander ding dat ik nooit meer zal vergeten, is dat we gingen zwemmen tijdens een verjaardagsfeestje. Petra en haar vriendinnen begonnen me weer te pesten en die dag had ik er niet echt zin in, dus ik ging gewoon uit het zwembad. Een vriendinnetje van Petra ging mee het zwembad uit met me, maar ze had een plan...Die vriendin woonde vlakbij en haar vrienden wachtten op haar. Ze haalde die vrienden en die kwamen voor mijn kleedhokje staan en gingen erover gluren en toestanden. Als ik eruit kwam, zouden ze me in elkaar slaan. De badwachter deed er niets aan, hij keek alleen maar een beetje schaapachtig toe toen ik er eindelijk weer uit durfde te komen. In ieder geval heb ik echt uren in dat hokje gezeten en er achteraf ruzie voor gekregen thuis.

De buurt waarin ik woonde heeft het me ook nooit echt makkelijk gemaakt. Eén vriendin had ik er, maar die haakte al snel af toen ze merkte dat iedereen haar begon te pesten. Ik kan het haar niet kwalijk nemen denk ik. Het was niet echt leefbaar. De buurtkinderen scholden me voor allerlei dingen uit als ik over straat liep, op den duur reed ik gewoon om met min fiets om niet door de buurt te moeten. Scheldbrieven kregen we ook wel dagelijks in de bus. Dat waren dan een pagina of vijf, zes volgeschreven met scheldwoorden als dikzak en papzak, ook wel mooiere woorden dan dat, maar ik besteedde er toen niet zoveel aandacht aan. Als ik in mijn tuin zat en de buurkinderen hoorden dat, gingen ze stenen verzamelen en naar mij gooien. Hun ouders waren of niet thuis of die vonden het bijzonder grappig *zucht*. We hebben een keer de politie gebeld, maar veel meer dan een proces verbaal opmaken kon die niet. Ik heb in een opwelling eens wat teruggezegd, en dat heb ik duur moeten bekopen. Ik werd van mijn fiets getrokken en in elkaar geslagen. Mijn fiets was ook kapot, dus ik heb mijn moeder toen wijsgemaakt dat ik serieus gevallen was met mijn fiets. Nog steeds weet ze het niet, het heeft ook geen zin meer om te vertellen. Drie jaar geleden zijn we verhuisd, eindelijk. Zoveel last heb ik niet meer gehad, maar ook hier waren het buurjongens die me pestten. Het is al even geleden, maar tijdens de mond-en klauwzeerziekte stonden er overal borden met 'Pas op! Bufferzone!etc...'. Nou, zo eentje hadden ze gepikt en voor onze deur gezet. Maar daar is het ook bij gebleven. Toch krijg ik nog genoeg commentaar op hoe ik eruit zie en wat ik doe. Ik ben erg lenig hoewel ik dik ben en erg beweeglijk, maar het helpt niet echt veel. Bovendien ben ik in de basisschool heel veel gaan snoepen en natuurlijk hielp dat er niet aan. En een tijdje geleden zat ik er helemaal door, ik zag het niet meer zitten, totaal niet. En toen heb ik de lade van de medicijnen opengetrokken. Dat kon makkelijk, mijn ouders en broers en zus zijn immers amper thuis in het weekend; ze zijn allemaal nogal bezig met basketbal. Ik niet en daarom blijf ik vaak thuis.Iig, daar geraakte ik dus makkelijk aan. Ik had een paar doosjes uitgezocht en al drinken klaargezet, maar uiteindelijk durfde ik niet. Iets heeft me tegengehouden. Ik denk dat het een goed jaar geleden is, want niet veel later ben ik verzeild geraakt op een forum van lord of the rings, en daar heb ik een hoop mensen leren kennen die me weer vertrouwen in mezelf hebben gegeven. Ze deden helemaal niet anders tegen me, ze veroordeelden me niet maar gaven me de kans om te laten zien hoe ik was. En hoewel ik nu nog vaak erg moeilijke momenten heb, toch begin ik weer open te bloeien en kan me steeds meer op mijn gemak voelen in het bijzijn van nieuwe mensen. Ik ben nog wel bang om op straat te komen of naar feestjes te gaan. Dan heb je immers weer de kans om kritiek te krijgen. En echt kritiek, niet van: wat voor een blouse heeft die aan? En ja, je moet schijt hebben aan commentaar, maar dat is niet zo makkelijk. Telkens als ik mijn hoede laat zakken voor commentaar en losser wordt, staan de mensen er alweer met hun opmerkingen, en meestal doen die verdomd veel pijn. Nu ben ik daar al wat over, ik heb een gezonde portie relativeringsvermogen en ik heb echte vrienden nu. Vrienden die enorm veel voor mij betekenen, die van mij houden en alles voor mij over hebben. Eerst vond ik dat echt bizar, maar nu, nu vind ik het een zaligheid. Ik neem het niet voor gewoonte, maar ze steunen me geweldig goed en ik ben ze ontzettend dankbaar, meer dan ze ooit zullen weten den ik Ik geloof dat ik het meeste nu wat ik kwijt wilde wel gezegd heb, en het is een soort last die nu niet meer op mijn schouders drukt. Als mijn lieve vriendjes en vriendinnetjes dit ooit lezen: dank jullie wel, ik hou héél erg veel van jullie en hoop dat jullie me begrijpen, al ben ik af en toe een geweldig complex iemand!