Verleden deel I
Hmz, ik moet echt eens meer gaan schrijven in een dagboek, kan je heel wat in kwijt. Alleen heeft het even geduurd voor ik er weer toe kwam, maar ik ben dan ook niet echt iemand om constant een dagboek bij te houden. Bovendien gebruiken mijn zus, moeder en broer deze computer en het internet ook, en ze kennen al mijn nicknames. Maar dat doet er niet echt veel toe. Eigenlijk wil ik alleen maar iets kwijt over mijn verleden, om het uit mijn systeem te kunnen krijgen. Praten erover doe ik niet graag, mensen kunnen je zo medelijdend aankijken om niets! Waarom ik het dan hier zet, waar er toch wel heel wat mensen zijn die het kunnen lezen? Simpel, jullie kennen me niet en veroordelen me niet. Misschien krijg ik het vandaag al af, misschien gebeurt het in deeltjes. Enfin, zal ik maar eens beginnen?
Mijn hele leven ben ik al gepest en veroordeeld geweest om hoe ik eruit zie. Ik ben namelijk dik en de meeste mensen zijn nog steeds verschrikkelijk oppervlakkig, met als gevolg dat ze niet altijd even aardig zijn. Als ik naar de bios ga en ik neem popcorn, jongens, je zou het eens moeten horen! Ze beseffen niet dat ik een hele week amper wat eet om dat te kunnen doen. Want de meesten kunnen al snoepende voortgaan en geen gram aankomen, jammergenoeg kan ik dat niet. Als ik iets snoep, heeft iedereen het gezien.Daardoor ben ik eigenlijk van een heel spontaan iemand tot een vrij in zichzelf gekeerd persoon geworden. Hoewel, ik ben niet echt iemand die graag alleen is. Meestal zit ik bij een groepje, en als de mensen van dat groepje praten volg ik. Als ik op mijn gemak ben, dan kom ik langzaam aan los en dan zeg ik af en toe weleens wat, maak ook grapjes. Tegenwoordig kom ik weer open, en dat heb ik zo'n beetje te danken aan mijn vrienden. Want eerst had ik die niet, hoe dramatisch dat ook mag klinken. Misschien doordat ik de mensen niet toeliet om mijn vrienden te worden? Ik heb er geen idee van. Nog steeds sta ik vrij wantrouwig tegenover nieuwe mensen, al laat ik dat nooit echt meteen merken.
Veel mensen hebben er niet echt een zicht op over hoe hard pesten iemand kan raken. Mij heeft het hard geraakt en uiteindelijk ben ik er wel bovenop gekomen, het heeft alleen even geduurd voor ik alles overwon, maar nog steeds heb ik last van bepaalde zaken. Vroeger was ik niet dik...Tot in de kleuterklas. Vriendjes maakten me wijs dat ik dik was, omdat ze mijn moeder en vader zagen die ook aan de zware kant zijn. Dus ja, dan was ik het ook volgens hen. Ik geloofde ze en stopte met eten. Maar ik kreeg geen anorexia ofzo, nee hoor, mijn stofwisseling sloeg op hol. Tot op de dag van vandaag werkt die nog steeds niet.
In de basisschool beterde het niet op, ik was al aangekomen, maar had nog geen overgewicht. Vriendjes had ik eigenlijk niet, totdat Petra en haar vriendinnen me onder hun hoede namen.
Vervolg volgende keer...
Myrim, vrouw, 38 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende