Vrienden:)

Alweer een stuk, mijn derde hier al op twee dagen tijd. Niet echt van mijn gewoonten, maar na mijn negatieve ontlading van gisteren wil ik toch nog wat goeie dingen kwijt, met name over mijn vrienden. Mijn échte vrienden dan. En die heb ik vrij veel, dat begin ik meer en meer te merken de laatste tijd. Een beetje vreemd misschien, maar de meeste van mijn vrienden wonen in Nederland. Niet zo vreemd gezien dit een Nederlandse site is hoor ik jullie denken, maar ik ben een Belg. Ik heb ze allemaal leren kennen via Internet....Via dat forum van LOTR(Lord of the Rings is zo lang, dus ja). Ik had erover gelezen, geloof ik, en het leek me wel leuk om een kijkje te nemen daar. Vrijwel meteen had ik me ook geregistreerd daar en ben toen beginnen posten. Langzamerhand maakte ik dan vrienden, en er bestaat zo'n beetje het wonder van msn en andere chatprogramma's...Natuurlijk heb ik mijn vrienden al wel gezien, het forum organiseert wel elke maand enkele meetings, dan spreek je af met een troep mensen om samen iets te gaan doen en zie je elkaar dus ook irl. Eerst was ik enorm zenuwachtig, maar naarmate ik meer meetings doe en meer mensen ontmoet, ebt die zenuwachtigheid ook wel weer weg. De tiende en elfde mei komt een hoop van ze trouwens weer, dan heb ik een toneelopvoering en komen ze kijken. Ben ik echt héél erg blij mee, mijn vader is er namelijk niet zo echt voor dat ik naar meetings ga. Nu ja, dat ik dan vaak blijf slapen, gezien er altijd jongens in de buurt zijn en hé, you never know. En daar denkt ie dus echt aan! Nu ja, als ze hier zijn, dan kan hij ze allemaal ontmoeten en ziet ie dat het niet zo'n weirdo's zijn als hij zich wel voorstelt. Wat voor mij betekent dat ik dan veel ende veel meer weg mag (naar meetings) en ze dus meer zal zien!
Mijn vrienden hebben me echt over mijn grootste barricades geholpen, met ontzettend veel begrip, steun en vooral geduld. Want als je je hele leven hoort dat iets zo is of dat je iets niet kan, dan ben je daar ook van overtuigd en stap je er niet snel vanaf. Bovendien ben ik ook een ontzettend ongeduldig tiepje dat alles van de eerste keer wil kunnen, wat natuurlijk niet altijd zo is en dan heb je snel de neiging de hele boel te laten voor wat het is en op te geven. En daar staat die troep vrienden van me, klaar om op me in te praten, telkens weer. Gelukkig begin ik daar nu zo'n beetje uit te komen en sta met vele dingen al op eigen benen. Ik weet dat wanneer ik het moeilijk heb er voldoende mensen voor me zijn om op terug te vallen, om mee te praten, en ik hoop dat die mensen hetzelfde beeld over me hebben en weten dat zij dat ook op mij kunnen als ze dat nodig hebben. Dit volstaat wel voor vandaag denk ik...
Liefs!