Verloren

Ik kom thuis, het is al laat en ik moet nog van alles doen. Ten eerste moet ik eten, ik weet dat ik eten in de koelkast heb staan. Ik had me voorgenomen om beter voor mezelf te zorgen, ik heb boodschappen gedaan voor deze week om ‘ongezond eten’ te voorkomen. Ik moet meer groentes eten anders word ik ziek. Ik heb alleen geen trek in groente, eigenlijk in helemaal niets in wat er in de koelkast ligt. Ik heb alleen maar trek in pizza, patat of andere vette ongezonde hap.
Ik wil huilen, maar de tranen komen niet. Het is alsof mijn lijf het tegenhoudt. Ik wil huilen en gillen en tegelijkertijd mezelf verdoven. Ik wil eten, heel veel eten. Maar tegelijkertijd weet ik dat dit geen nut heeft. Mezelf volstoppen met troep brengt me nergens. Ik pak een sigaret en steek deze op. Even weet ik gewoon helemaal niet meer wat ik moet doen. Waar moet ik beginnen? Ik moet nog zoveel doen. Maar ondertussen doe ik helemaal niks. Zelf het maken van een to-do lijstje brengt me in paniek. Ik wil mezelf verdoven. Zal ik een oxazepam gaan nemen en in bed gaan liggen? Hopen dat het morgen beter zal zijn. Dat ik weet wat ik wil, dat ik de negatieve spiraal kan stoppen.
Ik weet niet of ik blij ben op de positie waar ik nu sta. Dingen leren voelen, dingen delen. Het maakt het er niet beter op, mensen hebben geen tijd voor mij of ik denk dat mensen geen tijd voor mij hebben. Tegelijkertijd weet ik, dat het gevoel wat ik nu voel niet reëel is. Maar ik voel me gewoon niet verbonden, soms voel ik me woedend, verdrietig en soms voel ik gewoon helemaal niets. Elke dag word ik een stuk warriger maak ik fouten die nergens op slaan en verlies ik mijn geduld. Ik probeer mijn problemen onder ogen te zien. Maar soms voelt het alsof ik alleen maar verder weg kom te staan en mezelf in dit proces steeds meer begin te verliezen. Soms denk ik dat het beter was, toen ik deed alsof er niets aan de hand was.