Verslaving - de andere kant.

Ik zit hier al een tijdje mee, uit ervaring weet ik dat het schrijven en ergens delen mij toch heel goed helpt. Dus vandaar.
Namen zijn verandert.

0 jaar. / informatie vooraf
Mijn ouders zijn Tim en Marjolein. Mijn moeder was 26 jaar oud toen ik werd geboren.
Mijn vader heeft op dit tijdstip een verleden van vreemdgaan en vastzitten. Mijn moeder heeft de zwangerschap grotendeels alleen doorgebracht omdat mijn vader altijd in de gevangenis zat.
Ze gaf hem de optie; veranderen of doorgaan zonder ons.
Hij koos de eerste optie maar na twee jaar heeft mijn moeder toch besloten om door te gaan zonder hem. Ik heb geen broertjes of zusjes.

2 jaar.
verhuisd naar andere stad

5 jaar.
Ik ging naar de basisschool. Was hier altijd wel een beetje stil en verlegen, maakte moeilijk vrienden in groep 1 en 2.
Af en toe kwam mijn vader langs, we hadden dan altijd veel plezier. Rond deze leeftijd had mijn moeder ruzie met bijna iedereen in haar familie, ik leefde dus voor een aantal jaar alleen met mijn moeder, ik denk dat ik hierdoor sociaal emotioneel enigszins achterliep.

Rond deze tijd begon ik de verslaving van mijn moeder op te merken (of tot zo ver gaan mijn herinneringen daaraan.)
Nu weet ik dat ze rond deze tijd waarschijnlijk verslaafd was aan heroïne of aan crack. Ik dacht altijd crack, maar ik hoorde haar een keer zeggen dat ze vroeger ‘’bruin deed’’ wat volgens mij staat voor heroïne.
Deze verslaving zou doorgaan tot ik een jaar of 9, 10 was. Ze gebruikte altijd een soort lepel, dat verhitte ze en dan inhaleerde ze de rook. Of ze gebruikte een aluminium folietje of zoiets. Ik heb het haar een paar keer zien gebruiken. 1 keer met mijn vader in 1 of andere flat. Ze vertelden mij toen dat we met zijn 3en een spel gingen spelen, en dat ik op de uitkijk moest staan voor mensen, en als er iemand kwam moest ik mijn ouders snel waarschuwen.

Ik wist het niet. Ik dacht echt dat het een spel was.

Ik kan me nog een keer herinneren dat mijn oma een keer onverwachts op visite kwam. Ik weet niet meer hoe oud ik was.
De gebruikte folietjes lagen nog op de tafel. Ik schrok en was bang, ik wist dat het fout was want mama had me verteld dat ik er met niemand over mocht praten.
Ik verstopte de folietjes snel onder het kussen van de stoel.

Verder over de verslaving:
Hoe zag dit er voor mij uit?
Soms werd ik s ‘nachts wakker, en dan was mijn moeder niet in het huis. Sidenote: ik ben enigkind, vader niet in beeld. ALLEEN=ALLEEN en ik was een KIND

Ik was te jong om klok te kunnen kijken, ik tuurde altijd door het raam naar buiten en ik zag nooit iemand op straat lopen en de lichten waren altijd uit bij alle buren. Hierdoor vermoed ik dat het op een onchristelijk tijdstip was. Ik vond dit altijd eng. Op jonge leeftijd gierden al de gedachten door mijn hoofd dat mijn moeder misschien wel dood zou kunnen zijn of gaan, omdat ze s ’nachts niet thuis was en ik niet wist waar ze was. Ik beeldde al allemaal scenario's in, dat ik in mijn eentje ergens heen moest, zonder mama. Zonder iemand die ik kende. Hierdoor werd ik ook boos omdat ik geen broertjes of zusjes had; als je moeder dood is terwijl jij nog een kind hebt heb je ten minste nog een broertje of zusje. (schijnbaar had ik dus zulk slecht contact met mijn vader dat naar hem toegaan geen optie voor mij was)

Je moet je natuurlijk ook bedenken dat kleine kinderen over het algemeen s ‘nachts al bang zijn, voor de gevaarlijke nacht, monsters, etc.
Ik was ook zo een kind.
Zo een kind gaat dan naar papa en mama, midden in de nacht omdat het troost zoekt. Maar mijn mama was er niet. Die was nergens te vinden.

Ik moest huilen, krijsen, janken. Ik wou mama.
Ik bad tot God, ‘’laat mama alsjeblieft veilig thuis komen.’’ En ik bleef wakker totdat ik een sleutel in de deur hoorde. Daarna deed ik altijd net alsof ik sliep.

Of dit perse met haar verslaving te maken heeft gehad?
Geen idee.


Soms kwam er een man, laat aan de deur. Hij bleef altijd s’nachts. Ik vond het nooit leuk als hij kwam, want altijd nadat hij was geweest sloot mama zichzelf op in haar kamer de dag erna. Één keer hoorde ik mama huilen en smeken tegen hem. ‘’Ik wil niet meer, ik heb geen zin..’’

Wanneer mama zich dan de volgende dag(en) zou opsluiten in haar kamer zat ik dan zo de hele dag alleen. Kun je het je voorstellen? Iemand van een jaar of 4/5 die zijn eigen boterham maar smeert omdat ze anders niets te vreten krijgt?

Als ik toen niet zo intelligent was weet ik niet wat er anders zou gebeuren. Ik wist mezelf te vermaken; ik wist hoe de dvd speler werkte en de tv.

Ik weet nog dat ik zováák ‘’Mama, ik heb zo’n honger!’’ schreeuwde onderaan de trap naar boven, of voor haar deur.
‘’Ik kom er zo aan!’’ zei ze dan altijd.

Maar ze kwam nooit.



_____________________________________________________________________________________

Ik bleef dit altijd negeren en verdringen, maar soms komt er een moment in je leven dat je niet meer kan negeren. Dat het je gewoon in je kont bijt. En dit is dát moment. Waarschijnlijk om meerdere redenen die opeens samen komen:

Voor mijn opleiding kwam er een gastdocent vertellen over zijn verslaving. Over het uur dat hij sprak weidde hij wel 3 minuten aan zijn kinderen met de mededeling: ''Ik gaf NIETS om mijn kinderen, het enige wat ik wou, was gokken.''

Mijn familie, die bij elk bezoek zegt ''Wij zijn er voor jou, wij beschermen jou.'' Waarbij ik dan denk: Yeah right, waar was jij die 10 jaar toen ik altijd maar alleen was en zwaar verwaarloosd werd? hè?

Ik word ouder, ik ben nog jong. Pas sinds een jaar of anderhalf weet ik was crack en heroine etc zijn. Hoe de ''drugswereld'' eruit ziet. Hiervoor dacht ik dat deze manier van opgroeien ''normaal'' was.

But it's not.

Nog een puntje: misschien is dit de onderliggende, onbewuste reden waarom ik vaak boos of gefrustreerd ben om mijn moeder. En ik neem het mezelf niet kwalijk. Wat is gebeurd is niet leuk.

Verder hoor je altijd maar de verhalen van de mensen die verslaafd zijn, nooit van hun kinderen.


Zo, dat lucht op.