vertrouwen

ze vragen of ik hen wil vertrouwen
hoe kan ik hen vertrouwen als alles slechts materie is voor ze ?

ze bedoelen het goed maar begrijpen er niets van, ze weten het allemaal beter,
ze luisteren niet omdat luisteren met begrip te maken heeft en begrip lijken ze niet te bevatten,
ze maken zich zorgen om mij, (dit is niet voor jou of tegen jou bedoeld) maar ze missen het punt
en de oorzaak van mijn gekte, om het zo maar te noemen,
gekte, ze willen weer dat ik de psychologische weg ga volgen, t liefst aan de medicatie.
gevoelsmatig lijken ze me te dwingen weg te lopen, zoals ik mezelf dat al dwing en doe

ik wil niet weg lopen, maar blijven lijkt me ook niet meer zo goed,
een paar jaar geleden heb ik al aan gegeven dat ik het niet kon, en nu dus weer,
nu is het waarschijnlijker nog erger, maar ik ben zo buiten mijn gevoel gaan staan van die realiteit
dat het me niet meer boeit,

de enige dingen die me nog voort doen leven is de vlucht van mezelf en van de leugens,
de leugens die zij geloven, de leugens die de wereld doen draaien, nergens ben ik veilig voor die leugens, maar erger nog, het beeld dat ik heb, dat straks niemand meer veilig is dat maakt me gek.
en omdat weinige dat beeld zien zeggen ze dat het er niet is, maar als je altijd tegen de zon in kijkt dan zal je nooit zien wat er achter je staat te wachten tot je je afkeert van de zon omdat je dat nu wel eens gezien heb,

ze vragen me vertrouwen dat zo vaak geschaad is in de jaren en waar al zo weinig van over is,
wetende dat de optie die ze bieden niet een is die mij vertrouwen geeft,
maar ik weet dat er geen opties zijn, geen andere rieele opties, dan die van hun geloofwaardige leugen (in hun ogen)

na gister is mijn vertrouwen nog meer geschaad door dat ik tegen mijn zin in mee genomen werd naar iets waar van ze mij niet vertelde wat het was en waarvoor het was.
hoewel het goed uitpakte en dat zeg ik eerlijk en openlijk, blijft er wel dat gevoel van achter mijn rug om werken, en mij half informeren,

net als de leugen van sinterklaas, hoe eeuwig die blijft zeuren.

soms ben ik bang dat ik iedereen telleurstel, en misschien is dat ook zo,
je geeft wat je krijgt, en zo vaak is dat telleurstelling geweest.

ze willen allemal zo veel, ze willen allemaal zo lekker en rustig slapen, maar ze vergeten te nemen dat wat er bij hoort, en het is net als of ik dat doe, dragen wat bij hun hoort,
het dragen van de last de realiteit die zij ontkennen waardoor ik geen vrede heb en geen moeite meer wil doen iets anders te doen, en misschien is het een leugen van mij, misschien is het een vorm van afschuiven, ik weet het neit meer, maar ik weet ook niet meer waarvoor ik het doe en wat zij nu bedoelen met een goed leven.

wat is er zo goed aan het leven als je de realiteit blijft ontkennen ?
wat is er zo goed aan het leven door te denken dat ik zo veel kan doen en zo veel moet doen ?
wat is er zo goed aan het leven door de realiteit te relativeren en te denken ach zolang ik het goed heb.

maar daar gaat het niet over, niet voor hun leven niet voor hun denken, nee want ze maken zich zorgen,
zorgen over mijn leven omdat dat zo belangrijk is voor ze,
was mijn leven maar zo belangrijk voor ze toen ze hun ogen sloten voor de verschrikkingen die ik dagelijks lees en door neem, want als ik het niet doe wie wel ?
als ik hun niet vertel wat ik lees wie dan wel ?
was ik maar zo belangrijk voor ze dat ze eens naar me gingen luisteren en die liefde toonde ipv die gore materiele liefde waar ik niks mee kan, die dood en ellende bezorgd.
dat eeuwige BLOED GELD van ze dat zo verschrikkelijk belangrijk is,

liefde tonen voor hun is een knuffel en een lach een zoen en gezelligheid, maar dat zijn slechts de leuke dingen, maar de vervelende dingen als empathie en interesse tonen in wat mij bezighoud dat hebben ze niet, nee slechts wat hun bezig houdt, wat zij willen en hoe zij leven en hoe mooi het is om te leven in een leugen en een gore droom wereld die slechts uit materie bestaat.
maar luisteren naar mij ? even echt aandacht geven naar wat ik te zeggen heb ? dat kunnen ze niet, willen ze niet en doen ze niet omdat het "te" zwaar is, als het dan zo fucking zwaar is, help me dan met die last en loop er dan niet voor weg, misschien zou ik dan ook eens mijn gewone leven op kunnen pakken als ik niet die tering zooi die er bij hoort zo als medemenselijkheid voor uw naaste voor jan en alleman aan het dragen ben.

hoe kan ik jullie vertrouwen ouders ?
hoe kan ik jullie vertrouwen familie wanneer jullie je ogen sluiten en je afsluiten voor mijn interesses en de dingen die mij laten leven ?

hoe kan ik in gods naam jullie vertrouwen met jullie materiele levens die alles vernietigende egoistische consumerende gretigheid van "IK WIL" hoe kan ik jullie vertrouwen ?

mijn moeder zei in al haar christelijkheid, "wat draag je toch een kruis mijn zoon"
en ja misschien is dat wel precies wat ik doe, voor jullie als ik dan toch in mijn godscomplex mag vervallen in al mijn gekte, ik draag dat godvergeten kruis omdat jullie geen reeet doen en geen moer intresse tonen voor het leed en de gevolgen van jullie egoistische consumenten gedrag, en klagen over oorlog en belastingen en boetes maar weigeren de realiteit te zien dat jullie dat gecreeerd hebben door je rug te keren naar het leven en medemenselijkheid en realistisch naar het leven te kijken !

hoe moet ik jullie nu nog vertrouwen ?

mijn moeder is misschien de enige in de familie die het af en toe wil zien en wil horen, ondanks dat ze zegt van niet maar wel luistert.
de rest boeit het geen reet, t kan ze niks schelen.
zo lang ik maar mee draai en geen zorgen bij me moeder neer leg, dat is het enige dat hen nog intereseert
het boeit hun geen reet dat door hun na latige gedrag en hun egoisme de wereld vervalt tot een fascistisch bol werk.
dan zijn we toch dood, en wij merken het dan toch niet meer,
ik heb nu toch nog vrijheid en vrede morgen zie ik wel.
de goedkope af koop van je verantwoordelijkheden
je er maar bij neer leggen, en ja ik doe dat met mijn financiele leven, want de enige die ik last bezorg en echt tref ben ik hier mee, maar ik heb een zuiver geweten dat mijn geld niet direct naar oorlogen gaat en naar geld wolven die ziel loos en gevoelloos met mensen omgaan.
en nee een individu zal niet zo zijn, maar de instanties des te meer.

hoe kan ik mensen nog vertrouwen als ze vragen of ik wil luisteren en of ik ergens over wil na denken
als ze zelf geen moer doen om na te denken, en geen moer doen om de ellende in de wereld te stoppen !

ik ga niet zeggen dat ik veel doe, nee ik doe te weinig maar ik probeer mijn deel te dragen,
en als je dan instort dan zeggen ze, draag het maar niet, want niemand draagt die shit die jij mee draagt.
hoe durven ze ?
de luie duivels geesten die hun verantwoordelijkheden ontduiken omdat de rest dat ook doet,
kudde dieren en slacht vee dat is alles dat ze zijn en met een lach lopen ze op straat maar hebben nooit gevoeld wat echte tranen zijn en een echte lach is of wat een echt gevoel van innerlijke rust is.
nooit hebben ze tegen over zichzelf hoeven te staan met de gedachte van, ben ik een goed mens ?
nee nooit, want ze denken er neit over, misschien horen ze dat zinnetje wel eens in hun hoofd maar diep er over na denken doen ze niet.

diep denken kunnen ze niet omdat hun geest verdorven is met egoisme en gefluorideerd is in de jaren 70 en 80.
hun hersens afgebroken zodat ze lijdzaam volgen.

en ik mag het hen eigelijk niet eens kwalijk nemen, maar ik doe het wel, want het is een zwakte bod het niet te proberen zoals zij dat doen.

nee ik heb geen vertrouwen in mijn familie en niet in de wereld.
huichelaars en achterbakse kudde dieren, bang voor de realiteit en hun leugens opleggen aan ieder in nood.

wat moet ik doen ?
wat kan ik nog doen ?