Vervelende reality check
Van die reportages op Youtube die je diep van binnen raken. Zoeentje heb ik er gekeken vanmiddag. En ik voel me kut. Ik had al zo'n vermoeden toen ik de beschrijving zag. Een jongen met een spierziekte en hoe hij zijn leven leeft.
Mooi gemaakt, maar wel erg confronterend.
C., mijn vriend, heeft Duchenne. En Duchenne is progressief, en dus eindig. Dat wist ik voor ik iets met hem kreeg, dus strikt genomen wist ik waar ik aan begon. Hoe lang duurt het nog? Geen idee. 3 Jaar, 5 jaar, 10 jaar?
Ik denk er weinig aan moet ik zeggen. Misschien negeer ik het ook wel deels. Aan de ene kant goed, want zo geef ik de relatie een oprechte kans. Maar aan de andere kant is het wel een onderdeel van hem en van onze relatie. Het hoort er bij, en we moeten het niet uit het oog verliezen.
Waar ben ik het bangste voor? Niet direct voor de progressie/aftakeling, maar voor het afscheid. Het kan zomaar ineens over zijn, of duidelijk aflopend, dat weet ik niet. Je kan er weinig of niks aan doen, dat is zowel het geruststellende maar ook het frustrerende.
Ik ben denk ik het bangste voor "erna". Het er niet meer zijn maar wel overal door worden herinnerd. Van die dingen waar je nu blij van wordt, of mischien nieteens opvallen, maar die daarna om de haverklap als herinnering naar nu terug komen.
Geen idee wat ik er mee moet. Niks vooralsnog, want het is nog niet aan de orde. Maar het zwerft wel ergens in mijn hoofd. En dat is soms best kut.
Mooi gemaakt, maar wel erg confronterend.
C., mijn vriend, heeft Duchenne. En Duchenne is progressief, en dus eindig. Dat wist ik voor ik iets met hem kreeg, dus strikt genomen wist ik waar ik aan begon. Hoe lang duurt het nog? Geen idee. 3 Jaar, 5 jaar, 10 jaar?
Ik denk er weinig aan moet ik zeggen. Misschien negeer ik het ook wel deels. Aan de ene kant goed, want zo geef ik de relatie een oprechte kans. Maar aan de andere kant is het wel een onderdeel van hem en van onze relatie. Het hoort er bij, en we moeten het niet uit het oog verliezen.
Waar ben ik het bangste voor? Niet direct voor de progressie/aftakeling, maar voor het afscheid. Het kan zomaar ineens over zijn, of duidelijk aflopend, dat weet ik niet. Je kan er weinig of niks aan doen, dat is zowel het geruststellende maar ook het frustrerende.
Ik ben denk ik het bangste voor "erna". Het er niet meer zijn maar wel overal door worden herinnerd. Van die dingen waar je nu blij van wordt, of mischien nieteens opvallen, maar die daarna om de haverklap als herinnering naar nu terug komen.
Geen idee wat ik er mee moet. Niks vooralsnog, want het is nog niet aan de orde. Maar het zwerft wel ergens in mijn hoofd. En dat is soms best kut.
18 apr 2013
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 20 apr 2013 Nagelbijtoverwinning
- O 18 apr 2013 Vervelende reality check
- O 22 mrt 2013 Wo ist der Bahnhof?
- O 01 mrt 2013 Oma in het ziekehuis...
- O 28 feb 2013 Tussendoorsel - vol hoofd
- O 27 feb 2013 Lieve cadeautjes
- O 09 feb 2013 Officieel een vriendje ( 8 )
- O 07 feb 2013 Er zijn van die collega's...
- O 02 feb 2013 Opa's puzzelboeken
- O 30 jan 2013 Valentijnskaart
- O 25 jan 2013 Nagelbijten ( 1 )
- O 21 jan 2013 Wel of niet? In de war. ( 2 )
- O 15 jan 2013 Weg met die trots en eigenwijsheid ( 6 )
- O 06 jan 2013 Hoe evolueert verliefdheid/liefde? ( 6 )
- O 03 jan 2013 Doorligplekken? ( 2 )