En dan is het officieel...hij is mijn vriendje!
Met de figuurlijke knikkende knieëen heb ik C afgelopen woensdagavond met horten en stoten gevraagd of hij het officieel wilde maken en mijn vriendje wilde zijn. En...hij zei ja
Ik had het helemaal uitgeschreven, tig keer in mijn hoofd gerepeteerd en zenuwen van hier tot tokyo. Hoe ik het precies heb geformuleerd weet ik niet meer, de hele avond is een beetje een waas. Wel waren de zenuwen niet veel minder dan ervoor, want tja, nou is was het officieel. En was er reden om er mee naar buiten te treden...de fameuze facebook-relatiestatus.
De meeste van mijn vrienden weten wel dat ik homo ben, maar mijn collega's niet. En daar heb ik een aantal van op Facebook zitten.
Eerst even gauw de rechten getweaked en daarna de update gedaan. Gelijk een paar leuke reacties, verbaasde ook wel.
C deed hetzelfde, maar ook gelijk met mij erbij als partner. Dat moest ik nog goedkeuren, maar dat heb ik pas later gedaan. Eerst de donderdag op kantoor doorkomen.
Slecht geslapen, dus brak op kantoor. De enige collega die had gereageerd keek me even lachend aan, maar verder viel het wel erg mee gelukkig. 's Avonds heb ik maar 2 collega's toegang tot mijn relatiestatus gegeven, met alle details. De rest komt nog wel eens. Als ik er zelf wat meer aan gewend ben.
Het is wel raar om te beseffen dat ik nu echt officieel niet meer vrijgezel ben. Voor het allereerst. En eng ook. Maar meer leuk dan eng. Het moet nog even bezinken en wennen, maar het voelt wel tof.