Vervolg 19 ( Lees Maar )

De bergen in.


Ik was nog maar net in het plaatsje aan gekomen, maar toch bleef ik er niet al te lang. Ik ruste er alleen maar eventjes een kwartiertje uit en ging toen verder. Want ik wist dat de kans dat John terug kwam veel te groot was. Ik vroeg iemand hoever het was tot de volgende stad per trein. Ze zeiden dat, dat zo’n 3 uur kon duren en soms stopte de trein daar niet eens. Ik bedankte ze en vervolgende mijn weg. Ik had dus zo’n 3 uur voorsprong op John althans na de 15 minuten die ik had verspild met uitrusten nog maar 2 uur en 45 minuten. Ik moest dus maar eens op pad gaan. Ik keek eens in de ronde en zag een aantal bergen in de verte staan. Ik besloot daar maar heen te gaan waarom weet ik ook niet het was gewoon een ingeving. Weer eens wat anders. Dus begon ik aan de reis. Nadat ik zo’n uurtje had gelopen rustte ik eventjes uit ik was nu onderaan de voet van de berg gekomen en ik besloot dat ik maar eventjes wat moest eten. Alleen kon ik geen tijd verspillen want wie weet wat John nu allemaal uitvrat, wie weet was hij me al wel weer op het spoor gekomen. Trouwens hoe had hij me gevonden ? Die vraag maalde maar door mijn hoofd toen ik eventjes snel een paar boterhammen uit mijn rugzak pakte en ze op at toen ik aan de klim begon. De berg werd steiler en ik kreeg het dus moeilijker. Ik had nog nooit een berg beklommen en wist dus niet echt wat ik deed. Het was best wel zwaar maar na een tijdje kwam ik aan op de top gelukkig liep nu alles gewoon rustig naar beneden en echt klimmen was er niet meer bij. Ik stopt halverwege de berg om nog eventjes wat eten te pakken en te kijken hoe laat het was. Hij was nu zo’n 4 uur in de middag, dat viel me best wel mee, ik had nog voldoende energie en ging dus nog wel eventjes verder.
Ik begon aan een tweede berg die bijna aan de andere grensde. Ik moest er wel overheen want er omheen duurde dagen en zoveel tijd had ik niet. Ik begon weer te klimmen en na een half uurtje bereikte ik de top. Ik kreeg meer zelfvertrouwen en nam groottere risico’s. Al had ik dat beter niet kunnen doen want precies toen ik wilde af dalen van de berg gleed ik weg en stortte zo’n 5 meter naar beneden. Onderaan de berg bleef ik liggen, ik wilde opstaan maar dat ging niet. Ik kon niet opstaan alles deed pijn en ik kon me nauwelijks bewegen. Ik dacht dat ik daar terplekke zou sterven dat alles voor niks was geweest. Er gingen van allerlei beelden door mijn hoofd, verschrikkelijkste gedachten bleven maar komen. Totdat ze er niet meer waren er kwam niks meer de rust was wedergekeerd, en ik sliep de hele nacht en de volgende morgen. Het was pas de volgende morgen laat in de middag dat ik wakker werd.

Wordt Vervolgd...