Kijk hoe dit gebroken lichaam
krampachtig doet alsof het lacht
terwijl het zomaar van je wegloopt
onvoorspelbaar, ondoordacht.
Met rechte rug, gespannen schouders
geen spoor gevoel op zijn gelaat
loopt het weg van dat ene bankje
waar hij met je heeft gepraat.
Maar dat gesprek kende geen einde
de pijn werd erger met de tijd
en al was het laf en veel te simpel
van vluchten krijgt hij nooit spijt
immers wie vlucht blijft in leven
en hij die leeft vecht nog een dag
tegen het zuur wat in zijn keel kruipt
tegen de gruwel van jouw lach.
Want nog dagelijks ziet hij je foto
en de confrontatie met dat beeld
berooft aan hem zijn strenge masker
nu voelt hij zich eens bespeeld.
Maar na weken zal hij niks meer missen
dan ben je slechts nog een gezicht
wat hem aanstaart vanuit de massa
waarvoor hij ooit eens is gezwicht.
Hele makkelijke rijm, nog maar 2 van de 4 regels ook.
Laten we het maar als therapeutisch zien, ofzo.
Flutpoëet.
Mooi he heeft een goede vriend van me geschreven
Liefs Eddi