Vluchtgedrag

Het word me teveel. Zenuwachtig loop ik door het huis, van de woonkamer naar de gang door de keuken en weer terug. Ik zoek mijn sigaretten, maar ik weet dat ik dit beter niet kan doen. Mijn longen piepen en mijn hoofd bonkt van de griep. Ik kijk in mijn keukenkastjes waar niets ligt om te snaaien. Dit wist ik eigenlijk al, aangezien ik mezelf had voorgenomen om geen etbui voedsel' meer in huis te halen. Juist voor dit soort momenten.
Zal ik een pizza bestellen of zal ik gewoon een paar tosti maken? Ik heb ook nog een pot honing in huis. Deze zou ik kunnen leeg eten. Maar dit voldoet niet, ik wil suiker het liefst chocolade of iets vets en zouts iets wat kraakt. In mijn gedachtens maak ik een planning, wat en in welk tempo ik alles ga opeten. Maar ik weet dat dit nergens op slaat, kijk naar jezelf .. Het slaat wel ergens op, maar ik moet hier mee stoppen. Toch maar een sigaret roken. Na een diepe hijs maak ik deze weer uit. Ik beslis om een droge cracker te eten (dat kraakt) en te gaan zitten. Je moet het gevoel uitzitten zeg ik tegenmezelf. Het komt wel goed, je bent ziek, je bent vaak depressief als je ziek bent. Het hoort erbij, zorg goed voorjezelf. Ik praat de laatste tijd vaak tegenmezelf in dit soort situaties, als ik niet weet wat ik moet doen en met mezelf in de knoop zit. Het is misschien idioot maar ik merk dat het me helpt. Alsof het dan beter doordringt, wanneer ik de woorden hardop hoor, het verbreekt de vibe van mijn vluchtgedrag. Ik kan het niet echt omschrijven. De drang is niet per se minder, maar het zet het meer in perspectief. Het laat me zien waar ik mee bezig ben, hoe triest ik ben .. hoe triest ik mij voel. De gevoelens waar ik maar niet bij wil komen.

Ik moet nu eigenlijk iemand bellen, appe of gaan mediteren. Mijn gevoelens en gedachtens delen. Hier niet alleen mee blijven zitten.

Maar voor nu is dit even genoeg.