Voor mijn allerliefste

Ik weet dat we al een paar weken geen woord meer tegen elkaar hebben gezegd, elkaar geen blik of een lach hebben gegeven maar je bent mn liefste. Laatst hoorde ik je lach, en het leek net alsof mijn hart even stopte met kloppen, mijn wereld stopte met draaien en mijn longen stopten met ademen. Die lach had ik al veel te lang niet meer gehoord, en die lach, die lach was niet om mij, of voor mij. Die lach, vol vreugde en plezier.. die lach had me nog nooit zoveel pijn gedaan als nu, en toch is er niks fijners als het geluid van jóuw lach en je stem.

Ik mis je iedere dag, ik kijk iedere dag naar je foto en praat er tegen. Ik verzamel alle spullen die me aan jou doen herinneren, de kleine dingetjes die voor 'n ander maar afval of troep zouden betekenen, zijn voor mij de wereld.

Het is bijna onvoorstelbaar dat je zoveel van iemand houd, ik kan het zelf niet eens bevatten. Maar mijn wereld zonder haar is niks. Het is grijs, kaal .. het is stil het is gewoon, martelend. Ik wil zo graag je gezicht zien, niet alleen op een foto. Ik wil je stem horen, ik wil dat je tegen me praat, zegt dat alles goed komt en dat je van me houd.

En mijn dromen, die zijn nog het ergst van allemaal. Ik slaap al iets beter maar het is nog steeds in een vreemd ritme. Ik droom elke nacht van je. Mijn dromen achter volgen me nog het meest, in mijn dromen omhels ik je, huilen we samen en drogen we elkaars tranen. In mijn dromen, elke keer weer, maken we 't weer goed, vergeten we alles om ons heen en blijf je bij me. Ik denk niet dat mijn dromen ooit uit gaan komen.

Jij en ik, het is gewoon niet voor elkaar bestemd, denk ik. Ik wil het zelf niet geloven, maar misschien zal ik wel moeten. Je bent m'n alles lieve schat, ik mis je meer dan ik ooit kan uitleggen. Ik zou voor je sterven, ik zal de wereld over reizen om nog 1 keer, voor de laatste keer jou in mijn armen te mogen sluiten.

Ik ben echt bang dat ik ga verdrinken in m'n tranen en verdriet, dat ik te zwak ben om door te gaan. Ik probeer te denken aan wat iemand ooit tegen me heeft gezegd; achteraf bleken de jaren van de worstelingen de mooiste te zijn. Ik hoop dat, uit het diepste punt van mijn hart.
02 aug 2011 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van decode
decode, vrouw, 32 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende