vreemd en toch zo herkenbaar
gezellig samen zijn
met een groepje vrienden
bij praten, bij elkaar schuilen
lachen, huilen
als of het vannacht zo klopte
even leek alles op z'n plek te vallen
maar de realiteit is zo anders, zo vreemd.
de realiteit, wat is dat eigelijk.
gezien we een derde van ons leven dromen, dag dromen buiten de berekening genomen,
hoe kan je dan eigelijk zeggen wat realiteit is ?
ontken je de wereld waar je een derde van je leven leeft,
verwaarloos je die en benoem je het in al de onverschilligheid tot iets zinloos niet echt ?
even was het vannacht zo echt,
en hoop ik dat het niet zo ver komt,
ergens hoop ik het wel.
het voelde fijn, goed en thuis,
gewoon met z'n alle
veilig samen.
btw, i like your hair like that.
it looks good on you
even was ik thuis,
en niet in het oude thuis
zoals ik vaak beschrijf en beschreef.
maar thuis,
als in waar mijn hart is.
hoe stom eigelijk
denkende dat het echt is,
of niet,
want met weemoed denk ik terug
en voel nog stukjes warmte van een droom.
misschien een flauwe herinnering,
in een nieuw jasje
mocht het dat zijn,
weet dan dat de herinnering
nog steeds zo mooi is
als de dagen van toen,
de zon gaat alweer onder
straks maar even van realiteit wisselen
misschien is alles dan weer anders.
sui, man, 47 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende