Vreemdgegaan.

Ik dacht echt dat jij de gene was met wie ik oud zou worden. Het leek allemaal zo perfect! Je deed me de pijn uit mijn vorige relatie vergeten, je behandelde me als je prinses. Je maakte me in korte tijd zo ontzettend,stapel verliefd. Maar hoe kan dit zomaar zo overduidelijk zijn omgeslagen? Het voelt alsof je veel moeite voor me doet tot je me hebt. En nu je me eenmaal hebt besta ik niet meer voor je. Alsof je wel wat beters te doen hebt dan met me praten. Ik ben egoïstisch en verwend. Ik ben gewend dat een jongen me zo vaak verteld dat zijn liefde voor mij voor eeuwig is, dat ik het ga geloven. Maar net toen het serieus begon te worden tussen ons ging het downhill. Welke woorden heb je na die perfecte dag van samen zijn, m'n ouders ontmoeten, het huis voor ons zelf hebben, samen eten, samen koken, samen seks nou met me gewisseld? Twee weken lang?! "Hallo" "Vast wel" "Oke" , hoe vaak heb je me verteld dat je van me houd? 0.

En vanaf dat moment ben ik zo verschrikkelijk stom geweest. Ik ontmoette een jongen, beste vriend van mijn beste vriend (die trouwens sinds kort uit de friendzone is gekomen..) , er was meteen al iets tussen ons. Van rustig praten op de bank naar stiekem handje vasthouden in de kroeg. Van stiekem handje vast houden in de kroeg naar intieme whatsappgesprekken. En toen ik hem daarna nog een keer zag confronteerde ik mezelf met het feit dat ik verliefd ben. En hoe hard we het beide ook willen verbergen, bepaalde mensen zien het aan ons. Waarom we het proberen te verbergen? Waarom we het gevoel voor elkaar proberen te verstoppen? Een groot brok ellende. Ik heb een vriend, hij een vriendin. Zijn beste vriend is verliefd op me en zijn broertje (die overigens van mijn leeftijd is) is my worst enemie. Kan het allemaal nog erger? En nu komt het..

Het gevoel voor elkaar was te sterk. We spraken een middag stiekem af, en ja, echt stiekem. Niemand weet waar we die dag rond die tijd waren. We hadden geen alibi. We waren te vinden in het bos in ons dorp, pratend op een bankje. Het voelde vertrouwd, we konden samen praten over alles. En lachen niet te vergeten! Toen we daar zaten werd de aantrekkingskracht te groot. We zoende. Niet zomaar een zoen, een zoen vol passie en gevoel. Ik hield mijn mond er over , en hij ook. Het was ons geheim. Helaas stond het niet in onze planning om die avond weer te zoenen. Niet een keer, maar veel. Veel zoenen binnen tien minuten dat we alleen konden zijn.

En nu lig ik hier. In mijn bed. Met een schuldgevoel dat ontzettend aan me knaagt. Want wat moet ik nou doen? Kiesen voor iemand van wie ik ontzettend veel hou maar waarmee het op dit moment downhill gaat, of voor iemand die ik ontzettend leuk vind maar de liefde eigenlijk voor verboden is? Ik besef heel goed wat ik heb gedaan, maar ik weet ook dat ik het mijn vriend voorlopig niet ga vertellen. Komt het nog goed tussen mij en hem? En kan ik het aan om dit voor hem te verzwijgen? Wat voelt hij nou eigenlijk precies voor mij en wat ik voor hem?

Deze quote zet me trouwens aan het denken: "If you have to choose between two people. Choose the second. Couse if you truly loved te first, you wouldn't fell for the other"

Maar ik hou "truly" van mijn vriend. Waarom doe ik dit?! Ik begrijp me zelf niet..