Vriendschap

Ik vraag me af waar echte vriendschap op is gebasseerd? Op wederzijds vertrouwen, samen lachen, samen huilen, in goede en slechte tijden voor elkaar klaar staan.
Tenminste zo zie ik het. Mijn vroegere "hartsvriendin" schreef in een stukje dat ze niet meer met me om kon gaan omdat ik meer sterke mensen om me heen nodig had en dat zij dat niet was. Tevens schreef ze dat ik haar onbedoeld beinvloedde als ik eens een slechte dag had.
Ik heb daar zelf nooit iets van gemerkt. Als we bij elkaar waren was het altijd lachen gieren en brullen en hadden we het altijd gezellig. Ik kan me dus echt niet herrinneren dat ik haar beinvloed zou hebben. Maar goed zou het zo geweest zijn was het dan wel niet zo eerlijk geweest als ze dat toendertijd bij me bespreekbaar gemaakt zou hebben i.p.v. me van de één op andere dag als een baksteen laten vallen.
Alles heb ik voor haar gedaan, bij mij kon ze echt zijn wie ze wilde. Bij mij kwam ze om te huilen omdat haar opleiding niet volgens plan ging. Bij mij kon ze praten als het niet lekker ging tussen haar en haar vriend. Zestien jaar lang heb ik voor haar klaar gestaan. Vanaf de brugklas heb ik haar verdedigt als ze weer een werd gepest om het één of andere.
Ik zeg niet dat zij nooit voor mij klaar gestaan heeft hoor. Ik heb last van een paniekstoornis die vorig jaar zo hevig was dat ik de deur niet meer uit durfde. Dankzij haar hulp ging ik weer naar de supermarkt en zijn we zelfs naar het schouwburg geweest waar ze me echt doorheen gesleept heeft. Maar bij mijn weten hoort het ook zo. Het is in een vriendschap geven en nemen. De ene keer neem je iets meer als je geeft en de andere keer geef je iets meer dan je neemt.
Ik snap best dat ze me niet meer onder ogen wil komen of mijn stem wil horen. Ik hou ontzettend veel van haar maar ik voel me wel onwijs in de steek gelaten. Het klopt wat men zegt: In slechte tijden leer je je echte vrienden kennen. Misschien geef ik soms ook wel te veel in vriendschappen. Maar als iemand zich een goede vriend van me toont ben ik er voor de volle 100% voor die gene.
Neem vandaag nou. Mijn beste vriendin is gedwongen opgenomen op een gesloten afdeling van de psychiatrische afdeling. Ik kamp nog steeds met mijn paniekstoornis en zo'n gesloten afdeling doet daar geen goed aan. Maar het is mijn beste vriendin. Dus zet ik al mijn angst en paniek aan de kant en ga bij haar op bezoek. Gewoon omdat ik van haar hou en omdat ik zo ben.
Ik had me er ook met een jantje van leien af kennen maken en me over kunnen geven aan mijn angsten.
Maar ik heb er voor gevochten om bij mijn vriendin langs te kunnnen gaan. Ik zou nu kunnen zeggen dat ik weet dat zij het zelfde voor mij zou doen, maar dat zeg ik niet meer. Ik ben al zo vaak teleurgesteld in de mens.