Vrijvechten
De enige mogelijkheid die er is is breken met alles en iedereen en ver weg iets nieuws beginnen.
Eigenlijk is mijn gezin het geheel met wie ik moet breken.
Ooit wil ik eens mijn verhaal doen. Geheel. in een boek.
Althans, dat is wat ik denk. Ik denk dat ik dat wil en moet doen om alles weg te zetten. Of gewoon schrijven schrijven schrijven en erniets mee doen maar die stomme situaties en triggers moeten opdonderen.
Dat kan niet, dat zal ik nooit kunnen. Schrijven wel. Publiceren nooit. Niet onder mijn eigen naam. Nooit niet. Niet als ik bij mijn gezin ben. Al vertel ik dat het fictie is, misschien zullen ze dan ooit hun ogen openen. En zien dat het klopt.
Ik vecht ervoor om het niet open te gooien voor mijn ouders,
maar tegelijkertijd is dit de tegenhanger van vrijvechten.
Nooit niet gaat dat me lukken op deze manier.
Als zij al bepalen wanneer ik mag poepen en wel of niet het huis verlaat op een avond of wat dan ook, hoe kan ik dan zelf gaan doen wat ik wíl en vooral móet doen om te worden en vooral te zijn wie ik ben.
Want wie ik ben,
heb ik tot op de dag van vandaag niet geweten.
Past&Today, vrouw, 33 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende