Waarom?

Er zijn vele studies, dat weet ik maar al te goed, heb ze allemaal bekeken. Toch kan geen van die studies mij vertellen waarom het leven is, zoals die is. Waarom de mooiste mensen, zoals mijn moeder, ziek worden. Waarom bijzondere mensen, zoals de moeder van een vriendinnetje van mij, overlijden aan een gemene ziekte. Waarom de wereld is, zoals die is. Natuurlijk, er moeten mensen overlijden, dat is logisch want anders raakt de wereld overbevolkt. Dus dat snap ik. Maar waarom moeten er mensen dan ziek worden? Ziek zijn kost alleen maar energie. Energie van de zieke, energie van de verzorgers, energie van de helers, energie in stroom; in het ziekenhuis. Het kost geld en energie. Dus dat overlijden, a la, maar het ziek zijn? Waarom?

Vandaag voelde ik mij ook weer ziek. De hele dag voelden mijn benen aan alsof mijn lichaam te zwaar voor ze was. En nee, ik heb geen overgewicht. Mijn benen wilden niet meer, waren aan het zeuren en soms zakte ik bijna door ze heen. Ik moest zitten en dan zat ik alsnog een beetje te draaien. Dat werkt niet echt lekker, kan ik je vertellen. Terwijl het juist zo'n fijne en gezellige dag was om te werken. Het was mooi weer, gezellig druk en we stonden met genoeg mensen om relaxed te werken. Ik was alleen niet gezellig en fijn. Mijn lichaam voelde verrot en dat beïnvloedt mij zodanig dat ik in mezelf trek. Ik baal ervan, wordt er verdrietig en gek van.

Waarom regent en stormt het niet dit weekend? Dan had ik niet het gevoel dat ik lekker buiten moest zijn, nog even van het weer genieten. Waarom is dat stomme, leuke festival in de stad nou perse dit weekend? WAAROM IS HET VERDOMME ZULK LEKKER WEER EN ZIJN ER ZOVEEL LEUKE DINGEN TE DOEN EN ZIT IK VERDOMME MET EEN LICHAAM DIE NIKS MEER KAN?!! WAAROM?!!!!!

Huilen, ja, dat kan mijn lichaam dan nog wel. Een klein beetje dan want ook dat is zwaar vermoeiend. Ik kon het wel toen ik weg fietste van mijn werk naar huis. Rond 5 uur ging ik even achter zitten nadat een collega even had gezegd dat ik een spreekwoordelijk peukie moest doen, zonder peuk aangezien ik niet rook. De hele tijd ging er al door mijn hoofd dat ik beter kon stoppen, het ging niet meer. Ik ging achter zitten met een appelsappie en de tranen brandden achter mijn netvlies. Kom op, inhouden. Een lieve vriendin smste en ja, gaf mij de kracht om te stoppen. Goed, ik naar mijn "baas" en gezegd dat ik bang was toch te moeten sjaak afhaken. "Je trekt 't niet meer? Geeft toch niet, pak wat drinken, ga even lekker zitten of iets. Klok maar uit, wij (hij en de mede-eigenaar) gaan wel even kijken of we jouw taak hier kunnen overnemen, wordt moeilijk hoor!" Had ook geen andere reactie verwacht. Veel te goed. Tegen mijn collegaatjes gezegd dat ik uit was geklokt. "Waarom? Ben je ziek? Nou, je ziet er nog heel goed uit voor iemand die ziek is!" Haha, de schat. En aan andere collega, meisje die er al langer en vaak werkt, uitgelegd hoe 't zat met de keelontstekingsremmers en de werking van m'n medicijnen. Zij verbaasd; wat voor medicijnen slik je dan normaal ook alweer? Had 't haar nog nooit verteld dus ja, logisch dat ze beetje in de war was. Kort uitgelegd. "O oke, wat goed dat je 't dan wel aangeeft, goed bezig". En zo verliet ik m'n werk, met fijne reacties dus. Om de hoek gefietst pakte ik mijn telefoon om mijn ouders te bellen. Ik wist niet goed wat ik met mezelf aan moest. "Waar zijn jullie?" "Bij opa en oma, hoezo?" Ik sloeg wartaal uit. "Wat is er? Wat wil je? Waar ben jij dan?" "Ik ben gestopt met werken". "O, wat is er dan?" "Ik kan niet meer.." En inhouden kon ik ook niet meer. Bij het zeggen van die zin zakte ik in en kwamen de tranen. "Goed, ga naar huis, we komen eraan." En zo fietste ik huilend naar huis. Onderweg de tranen deppend en langzaam laten opdrogen door 't windje.

Thuis op de bank, als een zoutzak. Pap en mam de huisarts gebeld, naar het ziekenhuis. Verdomme, wil ik niet !! Morgen bloed laten prikken, voor ik naar college ga.

Waarom moet dit perse in de eerste week van mijn studie en de laatste maand van mijn werk gebeuren? WAAROM?!

Waarom nou net nu? Heb een jaar lang niks gedaan en dan net nu. Als ik woedend kon stampen en gillen dan deed ik dat. Maar he, ook dat is voor mijn lichaam teveel! Dit typen vereist al behoorlijk veel inspanning, maar het moet er toch uit, anders draai ik door ben ik bang. Morgen een presentatie geven tijdens werkgroep.. Haha. Misschien pas ik wel, terwijl ik presenteren normaal echt heel erg leuk vind. Zie het mezelf in deze staat niet doen..

VET LEUK BEGIN

..

Vrdmme