Waking up is the hardest part

Wow, gehuild op school. Gatver. Gelukkig op de wc, niemand gezien. Ik had tussenuren, moest weer naar school. Mn armen stuurde mn fiets een andere kant op, een soort weilandje dichtbij ons huis in. Tranen. Goed ademhalen, diepe zucht, braaf naar school. Half uur te laat maar ik was ervan overtuigd dat ik me nu wel goed kon houden. Ik ging zitten, voelde weer tranen branden. Ik kon t niet. Snel naar de wc, kapot gehuild, ogen droog deppen, even goed ademhalen en afgezien van de verdwenen mascara en de ietwat rode neus was er niets meer te zien. Braaf weer naar de les. Gelukkig zat ik alleen. Doods, bijna geen reactie uit me. Ik ben weg. Sinds maandagavond.

Ik wil slapen, weg, vliegen, ik terug vinden, dromen, mezelf zijn, weer leven, lachen, hem zien lachen, samen lachen, kriebels voelen, gelukkig zijn.

Misschien komt t wel gewoon weer omdat ik iets te laag stond ingesteld met de thyrax. Ik moet een kwart erbij van mn kinderarts, vanochtend langs geweest, zoveel tijdse controle. Of t is door pap. Of een combinatie van beiden. Wat t ook is, ik wil dat t overgaat. Want huilen op de wc op school en zo doods zijn, dat wil ik gewoon echt niet. It brings me down.

24 nov 2010 - meld ongepast verhaal

Damn, vrouw, 32 jaar

O 11 dec 2018 Afscheid ( 2 )
O 29 okt 2018 Cirkels ( 1 )
O 06 sep 2018 Comeback - voor een keertje ( 1 )
O 10 feb 2015 Ritme
O 25 jan 2015 Suikers ( 1 )
O 04 jan 2015 Een nieuw jaar.. ( 2 )
O 19 dec 2014 Yingyang in jezelf
O 19 dec 2014 tjingtjing wakker blijven... ( 1 )
O 26 nov 2014 Een klein stukje gedachten ( 2 )
O 14 nov 2014 Deze ezel blijft zich stoten ( 3 )
O 14 nov 2014 Al sla je me dood
O 30 okt 2014 diva
O 20 okt 2014 Moeite met mij ( 1 )
O 09 okt 2014 Tweede intake..
O 01 okt 2014 Denken en zijn

vorige volgende