Wanneer stopt het een keer....

Vanmiddag met mijn zoontje op de fiets naar mijn lieffie... Zijn we de wijk uit, fietsen we al in het bos, schiet de ketting van mijn zoontje van de fiets. Mist er een schroef dus niet klaar te krijgen. GVD. Geen beltegoed, dus het enige wat we konden doen was terug lopen naar huis..... Pokke eind. Intussen groeide mijn woede natuurlijk. Niks was goed, en vooral die klote ex van mij. Heb zovaak gevraagd of hij ff naar die fiets wou kijken maar zoals altijd is meneer weer veeeeels te lui. Stel je voor dat je met je luie reet van de bank moet komen.... das natuurlijk te veel op een dag..!!!

Ben intussen in staat om een steen door de ramen te gooien en de ellende is... hij woont 1 deur verder......Ik moet mezelf in de hand houden maar weet niet hoe lang ik dat nog kan.

Later toch naar mijn lieffie geweest maar had het beter niet kunnen doen. Ik had al gebeld en gezegd dat ik boos was, woedend, maar volgens hem gaf dat niks.... dus wel. Hij ook super sjaggie. Ben maar snel weer weg gegaan, mijn dochter van kamp gehaald en snel naar huis.

En nu zit ik hier.... me op te vreten niet normaal meer. Heb de hond al uitgelaten, de oven staat aan voor wat broodjes, en ik hunker naar een joint...!!!! Maar dat mag ik niet meer van mezelf dus ook daarin moet ik me inhouden..... Maar ik voel dat ik op knappen sta.

Heb mijn planning voor vanavond ook al klaar.... de kids op tijd naar bed, ik neem een zooi pammetjes in, ga douchen en ik denk niet dat ik het idee kan onderdrukken om te snijden.... Alle spanning van de afgelopen weken moet eruit.....en dat is voor mij een manier om dat te doen.... En ik weet nu al van mezelf dat ik dat ga doen...... Dan slapen en morgen weer een nieuwe dag.... tja... zo werkt het nou eenmaal.

En nee, dit is geen verhaal om zielig te doen. Hoe zou dat kunnen??? Niemand kent mij, ik ben anoniem...ik schrijf hier anoniem... NIEMAND weet wie ik ben...Niemand...!!! En dat hou ik graag zo....!!!!

xx
Esmie