Ware vriendschap

Oké, balans. Die is er. Wat voel ik mij opgelucht dat ik nu eindelijk een beetje mijn aandacht kan verdelen over de dingen die moeten gebeuren en de dingen die ik leuk vind. Natuurlijk gaat het nog niet helemaal zoals ik zou willen.
Maar er zullen nu eenmaal dingen op een laag pitje komen te staan in deze situatie; opleiding, gezin (vriendlief en een 1-jarig zoontje), een 27-urige werkweek en daarbij ook nog eens ontspanning in vorm van sporten, lezen en schrijven.

Ik observeer nu even mijn sociale contacten. Wat vind ik dit moeilijk om te constateren dat ik bepaalde mensen ontgroeid ben. Het doet mij zeer om deze mensen niet of nauwelijks meer te zien. Maar het contact moet wederzijds zijn. Dat is een afspraak die ik met mijzelf heb gemaakt. Ik ga niet smeken om contact, gezelligheid en affectie van iemand die het mij niet meer wilt geven.
Het is graag of niet.
De echte vrienden blijven over. Diegene die graag willen blijven, die blijven ook. Maar ik voel mij soms een beetje knullig. Diegene die geen contact meer zoeken, die geen aanstalten maken om af te spreken. Dan ontpopt er toch stiekem weer een kronkel in mijn hersenpan.

"Ligt het aan mij?"
"Ben ik raar?"
"Heb ik iets verkeerds gezegd of gedaan?"

En ja, misschien ligt het ook wel aan mij. Dat zou zomaar eens kunnen. Maar wees dan heldhaftig genoeg om mij aan te spreken.

"Hey, jij doet de laatste tijd erg ongezellig, dat vind ik niet tof."
"Er is iets mis met je en dat staat mij niet aan."

Spreek mij aan. Laten we erover praten. Misschien reageer ik in eerste instantie niet zoals het hoort. Misschien zal ik in discussie gaan, ik zal je wellicht tegenspreken. Of ik beaam jouw uitgesproken woorden.
Dat ligt puur aan de situatie, de toon van jouw boodschap en het doel van het gesprek.
Maar als dit gesprek niet plaats zal vinden en ik krijg geen verbeterplan, geen tips & trics, ik wordt niet op mijn donder gegeven jegens mijn gedrag. Dan trek ik mijn eigen conclusies, of nu ja.... Die trek ik niet. Ik ga niet raden naar de reden. Ik probeer mijn deel bij te dragen om een vriendschappelijke relatie te onderhouden. Ik ben nu eenmaal niet zo'n held in sociale contacten en je kunt mij toch lichtelijk contact gestoord noemen (of als we wat vriendelijker te werk gaan, introvert). Maar als jij mij bevalt en ik mag jou graag, dan zal ik zeker er alles aan doen, wat in mijn vermogen ligt, het contact te onderhouden. Ik zal vragen hoe het met je gaat, ik probeer sociaal te zijn en ik probeer initiatief te nemen. Maar zodra ik opmerk dat ik 100 % energie in een relatie steek en dat ik voor mijn gevoel er niks voor terug krijg. Dan doe ik langzaamaan het boek dicht en trek ik mijn handen ervan af.
No hard feelings en even goede vrienden (oké, je degradeert van goede vriend, via vriend, goede bekende naar zeer vage kennis). Maar ik zal geen kwaad over je spreken. En zal je niet zwart maken tegenover andere mensen.
Want het kan allemaal nog aan mij liggen, maar dat je de moed nog niet heb gevonden om het er met mij erover te hebben zoals echte vrienden dat doen.
Maar ik loop ook niet achter jou aan, om de woorden uit je mond te trekken.

Hooguit constateer ik dat we elkaar te weinig zien of dat het lang geleden is dat we hebben afgesproken. Deze woorden leg ik bij je neer, zonder jou het gevoel te geven dat ik boos of teleurgesteld ben. Thans dat zal ik dan proberen.
Jij vult het dan verder in....

Mensen geven geen blijk van interesse meer en hebben hun eigen leven opgebouwd, een ander leven waar voor deze dame geen plek meer is. Een dame die op haar 29ste nog een opleiding is begonnen vlak nadat ze is bevallen van een zoon. Een jonge moeder met ambities. Een ander ritme. Een andere manier van leven. Hoewel kim nog steeds van een lekker cocktailtje houd. Op een terras, in de zon, aan het strand. Een lekker deuntje om te dansen, een culturele uitspatting. Iets om mijn nieuwsgierig kant ook een beetje te prikkelen.

En die mensen mis ik. Die mensen die nog wel willen afspreken. Die kunnen afspreken.
Want huidige contacten vervagen en doordat mijn aanvoer van sociale contacten even stilstaat, doe ik momenteel geen nieuwe sociale contacten op.
Als een seriemoordenaar lijkt het alsof alle sociale contacten om mij heen met bosjes tegelijk neervallen en langzaam doodbloeden.
En een mensenleven verandert, zo ook de behoefte naar nieuwe contacten. Mensen die in een gemeenschappelijk situatie zitten, hetzelfde denk- en levensniveau hebben, mensen met dezelfde normen en waarde. Want daar waar ik vroeger met iemand in een zelfde situatie verkeerde met dezelfde denk- en leefwijze en de daarbij horende normen en waarde, kunnen deze mensen nu ineens een heel ander pad zijn ingeslagen (of ik ben links afgegaan terwijl zijn de rotonde rechts hebben genomen).

Er bestaat een onvervulde drang naar nieuwigheid. Vernieuwing in de sociale contacten om de onverzadigbare dwang naar een nieuwe vorm van interactie te lessen. Snap jij hem, voel je die honger? Ik weet even niet hoe ik dit anders moet beschrijven.
Een nieuwe levensfase is geboren. En hierbij passen sommige van mijn huidige "contacten" niet meer bij, hetzij omdat zij zelf afstand nemen. Hetzij omdat in mijn ogen ik momenteel op een ander niveau bivakkeer dan zij (of vice versa).

Even mijn gedachten laten bezinken in mijn grijze denkmassa.

Fijne avond.