Een ritme, een balans

Afgelopen jaar was een struggle op veel vlakken. Een nieuw leven en ik moest mijn plek maar weten te vinden. Voor mijn gevoel werd ik niet altijd begrepen door andere mensen, maar dat gedeelte heb ik wel kunnen loslaten. Omdat ik realiseer dat deze mensen niet op mijn niveau denken. Dit is mijn leven en ik leef zoals ik dat wil (misschien een beetje kort door de bocht, maar het komt hier wel op neer). Ik trek in feite niets aan van wat andere mensen denken over het leven dat ik leidt, over de keuzes die ik maak, over de opvoeding van onze zoon.

Het moederschap, dit vooral in combinatie met de rest. Hoe organiseer ik de boel met een klein levend wezen dat voor de volle 100% afhankelijk is van mij?
De opleiding, hoe combineer ik dit met werk, gezinsleven en de zorg voor mijn moeder?
Het overlijden van mijn vader, het verwerken hiervan is nog steeds niet voltooid. Wat ik vooral merk; heb alles wel goed gedaan? Had ik het niet anders, beter kunnen doen? Een schuldgevoel....
Intensievere zorg voor mijn moeder; doe ik dit wel goed? Hoe moet ik dit combineren met mijn opleiding, mijn werk, mijn gezin? Maar vooral, waar moet ik een grens trekken hierin om maar niet de grenzen te laten vervagen.
En de cirkel is weer rond als ik mijn dan afvraag of ik een goede moeder ben door al deze aspecten te combineren en ook nog eens te werken. Kan ik mijn kind wel die aandacht geven die hij nodig heeft?

En uiteraard weet ik wel dat mijn capaciteiten niet perfect zijn, maar wel goed genoeg zijn een kind groot te brengen in deze maatschappij (hoop ik). Ik weet in ieder geval hoe ik bepaalde dingen anders moet aanpakken, wat ik moet laten en wat ik juist meer moet doen, als ik vergelijking trek met de opvoeding die ik heb gehad.
En uiteraard zal het altijd wel een blijvende struggle zijn. Hoe kan het beter, anders, prettiger?
En vooral in deze maatschappij; hoe kan ik dingen het beste combineren.
Ik wil mijn kind het allerbeste bieden; liefde en tijd. Maar ik wil ook een voorbeeld zijn; vrouwen zijn sterk en zelfstandig. Als je iets wil moet je er zelf voor vechten en najagen, niemand anders doet het voor je.
En heb respect voor jezelf, wees niet te streng voor jezelf en gun jezelf ontspanning. Maar heb ook respect voor een ander, heb je naasten lief en zorg voor ze als ze dat nodig hebben. Maar doe dit alles met liefde voor de ander én voor jezelf. En bedenk af en toe; het leven kan gewoon even kut zijn en daarbij horen dingen die niet altijd even prettig zijn, maar vraag jezelf wel af: heeft deze shit uiteindelijk nut voor mij? Zo nee.... Laat het zo snel mogelijk achter je. Heeft het wel nut voor de lange termijn? Tanden erin en niet meer loslaten totdat het is zoals het moet zijn.

Kortom, eindelijk heb ik het gevoel mijn ritme gevonden te hebben. De laatste aanpak is toch nog even mijn moeder. Maar stilletjes aan realiseert zij dat ik veel voor haar over heb en dat ik veel voor haar wil doen, maar dat er een limiet zit op mijn kunnen. Ik kan mij niet door tienen splitsen om álles voor haar te regelen. Helaas struggled zij gewoon nog teveel met haar verleden, met haar angsten. Iets wat toch bij haar zit vastgeroest en zal wegens ouderdom niet met een beetje olie los te krijgen zijn.
Maar ik kom ook wel bij mijn doel zonder haar, ik heb haar niet nodig en merk dat ik haar ben ontgroeid. Alleen merk ik, hoe cru ook, dat dit voor mij een rem is om het eerstvolgende station te bereiken. met dit blok op mijn been ga ik voort, maar ik houd de eer aan mijzelf. Ik zal haar verzorgen, ik zal haar helpen, ik zal haar begeleiden. Uiteraard in de mogelijkheden die ik in mijn bereik heb. Tot zij er niet meer is...

C.