warmte doet dromen

Gisteren de hele dag in Amsterdam geweest. Erg leuk. En eindelijk weer een echt goed gevoel. Niet zo bewust van alles. Één en al verwondering voor alles om me heen, gewoon weer een klein kind. Heerlijk....
Toen ´S avonds naar Jet in Paradiso. Ook leuk Geen verplichtingen, geen zorgen. Mensen om me heen van wie ik echt hou. Misschien heb ik het nu wel gevonden. Het ultieme... Maar ik denk het niet.
De zomer is ultiem. Ik voel me zo klein als ik me realiseer dat mijn gemoed voor een groot gedeelte van het weer afhangt. De wintermaanden doen gewoon iets met me waardoor ik alsmaar bewust ben van alles. Echt alles waarvan ik maar bewust kan zijn. Vreselijk. Dan wil ik het liefst slapen, of zo weinig slapen dat ik in wakkere stand niet meer helder kan nadenken. Maar de zomer...... vandaag schijnt de zon en eventjes rook ik de lente.
Dat gevoel! Dat gevoel dat alleen te beschrijven is met "Kom mee, we gaan er vandoor". Alles is mooi in de zomer. De mensen, de natuur. Alles lacht me toe en het liefste fiets ik naar het strand op blote voeten. Dat gevoel van de trappers met al hun stekeligheid en hardheid waar je nooit bij stil hebt gestaan op je blote huid. En te realiseren dat de warmte het allemaal wegneemt. En ook het prikken van het zoute water op je gezicht neemt de warmte allemaal weg.
Ze zeggen "het leven is korter dan je denkt"......en al helemaal als je alleen in de zomers leeft.
Misschien moet ik maar naar Thailand of een ander land waar het altijd warm is. Maar dan ben ik weer bang dat ik datgene waar ik zoveel van hou ga beschouwen als "vanzelfsprekend". Ik haat dat woord.
En al helemaal de betekenis... Maar ik wil me niet altijd Ultiem voelen. Dat zou hetzelfde zijn als onsterfelijkheid. Ik ben zo gelukkig, maar waarom bespringt die gedachte me dan dat er zoveel meer is dan dit? Iedereen heeft dromen toch? De mijne spelen zich constant als films af in mijn hoofd....
En alleen op die manier blijven ze alleen van mij. Ben ik daarom bang om ze waar te maken?