Wat een lichtpuntje...

ik zit op mijn knieen en laat een zee van tranen vloeien.
Mijn handen voor mijn gezicht.
Een foto in 10.000 stukjes ligt voor mij.
De 2 gezichten zijn al een beetje verwatert.
Alleen mijn gezicht is er nog een beetje op te zien.
Het andere zie je nog maar half.
Je ziet wel dat het een man is.
En dat de 2 gezichten ooit gelachen hebben.
Waar ik zat was het donker en kil.
Er waren ramen maar die waren al dichtgehamerd met hout.
Er brand alleen een kleine kaars die vecht met de wind.
Mijn haar wordt ook meegsleurd door de wind.
Alleen wilt mijn hoofd het niet laten gaan.
Mijn hoofd kan ook andere dingen niet loslaten.
Dingen gelijk pijn en verdriet.
Dingen gelijk liefde een hoop.
Dingen gelijk vriendschap en plezier.
Donkere dingen maar ook veel gekleurde zaken.
Ik blijf maar wenen en het ziet er nnog niet uit dat het zal stoppen.
Het enige waar ik naar kijk is die foto
En het enige lichtpuntje is dat kaarsje dat ook nog steeds in strijd is met de wind.
En ik zie mezelf in de plas van tranen en die zal alleen nog maar groter worden...
19 okt 2007 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van miss hero
miss hero, vrouw, 31 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende