Wat ik me realiseer.
Wat ik me eigenlijk net realiseer, is dat hoe het nu is, het precies is zoals ik altijd gewild heb.
Die momenten dat ik dacht dat alles niks meer was, zijn voorbij.
Ik ben de laatste week gewoon echt blij.
Alles zit een keer mee , inplaats van alles tegen.
Naja, alles zit mee, behalve dat mijn moeder ( en een paar vrienden van mij )
het niet zien zitten dat ik met hem ben, dat het nu wel een keer serieus is.
Elke keer als ik met hem ga afspreken, is mijn moeder zo "enthousiast"
en zegt ze; 'komt ie wel opdagen dan'
of iets in die richting ofzo.
Ze vertrouwt het niet ofzo, maar ik wel.
Maar ze weet gewoon niet hoelang ik al op dit moment wacht, en hoe erg ik hem leuk vind.
En ze weet ook niet dat ik er echt alles aan zou doen om bij hem te blijven.
En ook een vriend van mij, als ik dan zeg dat ik naar hem toe ga,
is het van " oke."
en dan slaat het hele gesprek meteen om in een doodse stilte..
( ff tussendoor, hij stuurde via whatsapp dat ie van me houd , omygawd
)
Maar ik snap niet waarom mensen het niet gewoon accepteren,
ik bedoel, hoe erg moet ik laten merken dat ik hier super blij mee ben.
Wat willen ze dan? dat ik alweer elke dag met een kut gevoel door het leven ga, zonder hem?
blijkbaar wel..
Maar misschien zakt het wel, dat ze het misschien uiteindelijk toch wel accepteren..
Die momenten dat ik dacht dat alles niks meer was, zijn voorbij.
Ik ben de laatste week gewoon echt blij.
Alles zit een keer mee , inplaats van alles tegen.
Naja, alles zit mee, behalve dat mijn moeder ( en een paar vrienden van mij )
het niet zien zitten dat ik met hem ben, dat het nu wel een keer serieus is.
Elke keer als ik met hem ga afspreken, is mijn moeder zo "enthousiast"
en zegt ze; 'komt ie wel opdagen dan'
of iets in die richting ofzo.
Ze vertrouwt het niet ofzo, maar ik wel.
Maar ze weet gewoon niet hoelang ik al op dit moment wacht, en hoe erg ik hem leuk vind.
En ze weet ook niet dat ik er echt alles aan zou doen om bij hem te blijven.
En ook een vriend van mij, als ik dan zeg dat ik naar hem toe ga,
is het van " oke."
en dan slaat het hele gesprek meteen om in een doodse stilte..
( ff tussendoor, hij stuurde via whatsapp dat ie van me houd , omygawd
)Maar ik snap niet waarom mensen het niet gewoon accepteren,
ik bedoel, hoe erg moet ik laten merken dat ik hier super blij mee ben.
Wat willen ze dan? dat ik alweer elke dag met een kut gevoel door het leven ga, zonder hem?
blijkbaar wel..
Maar misschien zakt het wel, dat ze het misschien uiteindelijk toch wel accepteren..
09 sep 2012
- meld ongepast verhaal
-
Trip-lis
zondag 09 september 2012 10:28
Ik denk dat ze er nog aan moeten wennen, zodra ze eraan gewend zijn draaien ze denk ik wel bij
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 14 dec 2014 Het is uit. ( 6 )
- O 23 nov 2014 Ik ben niet zo als iedereen. ( 1 )
- O 15 okt 2014 Hij wil me mee naar de psycholoog ( 11 )
- O 07 okt 2014 Ruzie als sneeuw voor de zon.
- O 28 sep 2014 We hebben een pauze ( 1 )
- O 21 sep 2014 Ik ben gewoon op.. ( 2 )
- O 07 sep 2014 Ik word er zo gek van
- O 13 aug 2014 We hebben het er weer over gehad
- O 04 aug 2014 Hoe weet je dat ( 1 )
- O 03 aug 2014 Ruzie op vakantie. ( 5 )
- O 20 jul 2014 Hij heeft gelijk.. ( 2 )
- O 10 jul 2014 Shoot 2013 ** ( 2 )
- O 09 jul 2014 Leuk, werk...
- O 27 jun 2014 Zoo **
- O 01 jun 2014 Het zit me gewoon niet lekker ( 6 )