wat is er mis met me?

UGHG sommige dagen snap ik echt helemaal niks meer van mezelf.
Ik ben de hele dag hartstikke chagrijnig en heb het gevoel dat ik ieder moment in huilen kan uitbarsten.
Maar er is niks gebeurt, dus ik snap niet WAAROM ik me zo voel.
Ik loop iedereen af te snauwen, vooral mijn moeder.
Waardoor zij nog bozer op mij wordt en ik het gevoel krijg dat ik niks goed doe.
Hierdoor word ik nog chagrijniger en ga ik het op andere mensen afreageren, zoals me beste vriendin.
Dit moet niet en dat weet ik zelf ook wel, maar ik irriteer me gewoon aan mensen.
Het liefst wil ik mezelf opsluiten op me kamer in het donker, muziek aan, en een lange tijd gaan slapen zonder wakker te worden.
Maak me maar weer wakker als alles weer mee zit.

Wij hebben maandag met de orthopeed in het UMCG gebeld.
Ik ben er uit, ik wil een operatie. Prop maar stangen in me rug, dan ben ik van dat gezeik af.
Maar mama en papa weten het nog niet zeker, snap ik ook wel.
Die vinden het een te grote ingreep, vooral omdat het van helemaal boven naar helemaal onder moet worden vastgezet. Ze zitten te twijfelen over een second opinion.
Vind ik best, maar de wachtlijsten zijn zo allemachtig lang.
Dan zouden we 20 weken moeten wachten minstens om even naar een arts te gaan, die waarschijnlijk precies het zelfde zegt als in UMCG. want ze weten toch wat ze zeggen? Ze hebben er voor geleerd?
VOglens de arts is het mogelijk dat ik in April kan worden geopereerd, net nadat de Chinezen van de uitwisselingen weer naar China zijn. Hopelijk gaat alles goed, zodat dat gewoon door kan.

En dan nog zo'n ding:
ETEN
wat een stom ding.
Ik kan niet zonder en kan niet met.
Ik loop al een lange tijd van "vandaag ga ik niks eten, of in ieder geval ga ik er op letten".
En toch gaat het altijd weer fout.
Het liefst zou ik het er allemaal weer uit kotsen, maar ik durf niet..
En mijn moeder dwingt me ook gewoon om te eten. Ze beginnen er op te letten.
Ik kom er niet meer af met mijn excuus 'ik heb niet zon honger'..
Ze snappen het ook echt niet.
Ik praat nu al zon ongeveer 2 tot 3 maand met een jongen uit mijn klas via whatsapp (in real life praten we bijna nooit). Ik vind het zo fijn om tegen jongens te praten, nooit drama, altijd lekker nuchter. Ik kan zo fijn met hem praten. Hij zit me alleen ook al zo te pushen om 'goed' te gaan eten, terwijl ik vind dat ik dat nu doe.
Maar aan de andere kant noemt ie me ook Olifant. Ik weet wel dat ie het niet zo meent, maar toch zet het je wel aan het denken. Het begon als een grap maar na een paar keer...
Het is echt een hele lieve jongen..

Oh, ik ben volgens mij een beetje afgedwaald.
Zo gaat het dus de hele tijd. Ik weet het gewoon allemaal niet meer.
Tijd om dus even in bad te gaan relaxen.