Ik kreeg elke keer te horen.
Schatje, ik ben er voor je, je kan altijd bij me komen als er wat is..
Ik geloofde het, en er is wat met me..
Ik vraag naar je, je luistert naar me,
&Komt zo als gevraagt op msn, omdat ik je nodig heb..
Je vraagt me wat er is, waarom ik je nodig heb..
Ik vertel je het verhaal.. ::
Schat, het gaat thuis niet goed, ik blijf ruzie houden met m'n moeder..
&Jij mag een tijdje niet meer komen.
...
Jij bent boos op me moeder en zegt dat het een kkerwijf is..
&Dat deed me dus pijn..
Je vertelt me niet veel.
Het enigste wat je nog zegt is; Naja, en oke.
Ik vraag me af: ' wat heb ik aan die antwoorde, dit is toch geen hulp.. geeft hij uberhoudt nog wel om me?'
Later vraag ik je: Kom je morgen nog naar me toe? want ik heb je nodig.
&Je zegt : Ik weet het niet, ligt er aan of het me lukt.
Ik vraag je: Hoezo, want je hoefde niet te werken zei je, want je was toch 'geschorst voor een week' .. al geloofde ik er vrij weinig van..
Je zei dat je strenge leiding er die dag was..
en je dus niet wist of je naar me toe kon komen.
Je vertelt me dat je wilt gaan slapen,
Omdat je moe bent..
Gelijk draaid mijn knop om.. en heb ik al geen zin meer om te praten,
Of om mijn verhaal bij je kwijt te raken..
Ga maar slapen is wat ik zeg.
&Het enigste wat ik nog hoor is; Je bent dus boos..
Verder reageer je nergens meer op..
---
Is dit nou échte liefde?
Het lijkt er niet echt op.
Waarom gaan dingen anders als gewilt?